۱وختِیکه عیسیٰ تورای خُو ره دَ گوشِ مردُم رَسَنده خلاص کد، اُو دَ کَفرناحُوم دَر اَمَد. ۲دَ اُونجی یگ قومَندانِ رُومی یگ غُلام دَشت که اُو ره کَلو دوست دَشت و امُو غُلام سخت ناجور و نزدِیک دَ مُردو بُود. ۳وختِیکه قومَندانِ رُومی دَ بارِه عیسیٰ خبر شُد، اُو رِیش سفیدای یهُودیا ره دَ پیشِ ازُو رَیی کد تا از شی خاهِش کنه که بییه و غُلام شی ره شفا بِدیه. ۴اُونا دَ پیشِ عیسیٰ اَمَد و غَدر عُذر-و-زاری کده دَزُو گُفت: ”اُو آدم اَرزِش شی ره دَره که امی نیکی ره دَ حقِ ازُو کنی، ۵چراکه اُو قَوم مو ره دوست دَره و یگ عِبادت خانه ام بَلدِه ازمو آباد کده.“ ۶پس عیسیٰ قد ازوا رَیی شُد و دَ حالِیکه اُونا نزدِیکِ خانه رسِیدُد قومَندان دوستای خُو ره دَ پیشِ ازُو رَیی کده گُفت: ”یا مَولا، خود ره زَحمت نَدی، چراکه ما لایق شی ره نَدَرُم که تُو دَ زیرِ چَتِ خانِه مه بییی. ۷امزی خاطر خود ره لایقِ ازی نَدِیدُم که دَ پیش تُو بییُم. فقط امزُونجی حُکم کُو و خِدمتگار مه شفا پَیدا مُونه. ۸چراکه خود مه آدمِ زیرِ اَمر اَستُم و عسکرا زیرِ اَمرِ ازمه اَسته؛ وختی دَ یگ شی مُوگُم، ’بورُو!‘ اُو موره و دَ دِیگِه شی مُوگُم، ’بیه!‘ اُو مییه و دَ غُلام خُو مُوگُم، ’اینی کار ره بُکُو!‘ اُو مُوکُنه.“
۹وختِیکه عیسیٰ اِی تورا ره شِنِید، تعجُب کد و رُوی خُو ره سُون جمعیَتی که از پُشت شی میمَد دَور دَد و گُفت: ”دَز شُمو مُوگُم که حتیٰ دَ مینکلِ مردُمِ اِسرائیل ام امی رقم ایمان پَیدا نَکدیم.“ ۱۰وختِیکه نفرای رَیی شُده پس دَ خانِه قومَندان رَسِید، دِید که غُلام جور شُده.
۱۱چند وخت بعد عیسیٰ دَ یگ شار دَ نامِ نائین رفت. یارای شی و یگ جمعیَتِ کٹه قد شی قتی رفت. ۱۲امی که اُو نزدِیکِ درگِه شار رسِید، دِید که جِنازِه یگ مَرد بُرده مُوشه. امُو جِنازه یگانه باچِه آبِه خُو بُود و آبِه شی بیوه بُود. غَدر مردُمِ امزُو شار قد ازُو قتی مورَفت. ۱۳وختِیکه مَولا عیسیٰ اُو ره دِید، دِل شی دَ حالِ خاتُونِ بیوه سوخت و دَزُو گُفت: ”چخرا نَکُو.“ ۱۴اوخته نزدِیک اَمَده دِست خُو ره بَلِه تابُوت ایشت و نفرای که تابُوت ره مُوبُرد ایسته شُد و عیسیٰ گُفت: ”اَی جوان، ما تُو ره مُوگُم که باله شُو.“ ۱۵امُو مُرده باله شُده شِشت و دَ گپ زَدو شُد. و عیسیٰ اُو ره دَ آبِه شی تسلِیم کد.
۱۶اوخته، پگِ مردُم ره بِیم گِرِفت و اُونا خُدا ره سِتایش کده گُفت: ”یگ پَیغمبرِ بُزُرگ دَ مینکلِ ازمو اَمَده.“ و ام گُفت: ”خُدا دَ بَلِه قَوم نظرِ لُطف کده.“ ۱۷و خبر دَ بارِه ازُو دَ تمامِ یهُودیه و پگ منطقه های چاردَور تِیت شُد.
۱۸شاگِردای یحییٰ خبرِ پگِ امزی چِیزا ره بَلدِه ازُو رَسَند. اوخته یحییٰ دُو نفر از پَیرَوای خُو ره کُوی کد ۱۹و اُونا ره دَ پیشِ عیسیٰ رَیی کد که پُرسان کنه: ”آیا تُو امُو کس اَستی که اَمدَنی یَه یا مو چِیم دَ راهِ کُدَم کسِ دِیگه بَشی؟“
۲۰وختی امُو دُو نفر دَ پیشِ عیسیٰ رسِید، اُونا گُفت: ”مو ره یَحیای تعمِید دِهِنده دَ پیش تُو رَیی کده تا پُرسان کُنی که، ’آیا تُو امُو کس اَستی که اَمدَنی یَه، یا مو چِیم دَ راهِ کُدَم کسِ دِیگه بَشی؟‘“
۲۱دَمزُو مَجَل عیسیٰ غَدر مردُم ره که گِرِفتارِ مَرَض ها، بَلا ها و ارواحِ ناپاک بُود شفا دَده بُود و غَدر کورا ره بِینا کدُد. ۲۲اوخته عیسیٰ دَ جوابِ ازوا گُفت: ”بورِید، چِیزای ره که دِیدِید و شِنِیدِید دَ یحییٰ خبر بِدِید؛ دَزُو بُگِید که کورا بِینا مُوشه، لَنگا راه موره، کولی‌گِرِفته ها پاک مُوشه، کَر ها شِنَوا مُوشه، مُرده ها دُوباره زِنده مُوشه و دَ غرِیبا خوشخبری دَده مُوشه. ۲۳نیک دَ بَختِ کسی که از مه دِلخور نَشُنه.“
۲۴وختِیکه قاصِدای یحییٰ رفت، عیسیٰ قد جمعیَتِ مردُم دَ بارِه یحییٰ دَ گپ زَدو شُد و گُفت: ”بَلدِه توخ کدونِ چِیزخیل دَ بیابو رفتِید؟ بَلدِه توخ کدونِ یگ نَی که از باد مِیلَرزه؟ ۲۵خَی بَلدِه توخ کدونِ چِیزخیل رفتِید؟ بَلدِه دِیدونِ آدمی که کالای اَبریشُمی دَ جان شی اَسته؟ اونه، کسای که کالای ڈَولی مُوپوشه و عَیش-و-نوش مُونه جای شی دَ قصر های پادشایو اَسته. ۲۶پس بَلدِه دِیدونِ چِیزخیل بُرو رفتِید؟ بَلدِه دِیدونِ یگ پَیغمبر؟ اَرے، ما دَز شُمو مُوگُم که یحییٰ از پَیغمبر کده بُزُرگتَر اَسته. ۲۷اُو امُو کس اَسته که دَ بارِه شی نوِشته شُده:
’اینه، ما رسُول خُو ره پیشلون تُو رَیی مُونُم،
تا راهِ تُو ره پیشِ رُوی تُو آماده کنه.‘
۲۸ما دَز شُمو مُوگُم: دَ مینکلِ کسای که از خاتُونو زَیده شُده، هیچ کس از یحییٰ کده بُزُرگتَر نِییه؛ ولے ریزه‌تَرِین شخص دَ پادشاهی خُدا ازُو کده بُزُرگتَر اَسته.“
۲۹تمامِ مردُمِ که اِی تورا ره شِنِید، دَ شُمُولِ مالیهگِیرا عدالتِ خُدا ره تصدِیق کد، چراکه اُونا از دِستِ یحییٰ غُسلِ تعمِید گِرِفتُد. ۳۰لیکِن فرِیسیا و عالِمای شریعت خاست-و-اِرادِه خُدا ره بَلدِه خُو قبُول نَکد، چراکه غُسلِ تعمِید گِرِفتو از دِستِ یحییٰ ره رَد کد. ۳۱ عیسیٰ اِدامه دَده گُفت: ”مردُمِ اِی نسل ره قد چِیزخیل برابر کنُم؟ امیا مِثلِ چی اَسته؟ ۳۲امیا مِثلِ بچکِیچای اَسته که دَ بازار شِشته و یگدِیگِه خُو ره کُوی کده مُوگیه: ’بَلدِه شُمو سُرنَی زَدی، شُمو بازی نَکدِید و نَوحه خاندی، شُمو ماتم نَکدِید.‘
۳۳چُون یحیای تعمِید دِهِنده که اَمَده، اُو نَه نان مُوخوره و نَه شراب وُچی مُونه. ولے شُمو مُوگِید، ’اُو جِن دَره.‘ ۳۴و «باچِه اِنسان» که اَمَده ام مُوخوره و ام وُچی مُونه، ولے شُمو مُوگِید: ’اونه، اُو آدمِ پُرخور و شرابی و رفِیقِ مالیهگِیرا و گُناهکارا اَسته!‘ ۳۵لیکِن حِکمت دَ وسِیلِه دوستدارای خُو ثابِت مُوشه.“
۳۶یکی از فرِیسیا عیسیٰ ره بَلدِه نان خوردو دعوَت کد. پس عیسیٰ دَ خانِه فرِیسی رفت و دَ سرِ دِسترخو شِشت. ۳۷دَمزُو شار یگ خاتُو زِندگی مُوکد که گُناهکار بُود. اُو وختی شِنِید که عیسیٰ دَ خانِه فرِیسی دَ سرِ دِسترخو شِشته، اُو یگ بوتلِ سنگی پُر از عَطر ره گِرِفته اَوُرد. ۳۸اُو دَ پُشتِ سرِ عیسیٰ دَ نزدِیکِ پایای شی چخرا کده ایسته شُد و قد آودِیدِه خُو پایای شی ره دَ شُشتو شُد و قد مُویای خُو خُشک کد. بعد ازُو پایای شی ره ماخ کده دَ عَطر ملِیدو شُد.
۳۹وختی امُو فرِیسی که عیسیٰ ره دعوَت کدُد اِی کار ره دِید، اُو دَ دِل خُو گُفت: ”اگه اِی آدم پَیغمبر مُوبُود، حتماً پَی مُوبُرد که اِی کِی و چی رقم خاتُو اَسته که دَزُو دِست مِیزَنه، چُون اِی یگ گُناهکار اَسته“ ۴۰اوخته عیسیٰ دَ جوابِ ازُو گُفت: ”شِمعون! ما یگ گپ دَرُم که باید قد ازتُو بُگُم.“
اُو گُفت: ”بُگی اُستاد.“
۴۱عیسیٰ گُفت: ”از یگ آدم دُو نفر قرضدار بُود، یگ شی پَنج صد دِینار و دِیگِه شی پِنجاه دِینار. ۴۲ازی که اُونا چِیزی نَدَشت که بِدیه، اُو قرضِ هر دُوی شی ره بخشِید. آلی کُدَمِ ازوا کَلوتر اُو ره دوست مِیدَنه؟“
۴۳شِمعون دَ جواب شی گُفت: ”دَ نظر مه امُو کس که قرض شی کَلوتر بخشِیده شُد.“
عیسیٰ دَزشی گُفت: ”قضاوَت تُو دُرُست اَسته.“ ۴۴اوخته رُوی خُو ره سُون امزُو خاتُو کده دَ شِمعون گُفت: ”امی خاتُو ره مِینگری؟ ما دَ خانِه تُو اَمدُم؛ تُو بَلدِه شُشتونِ پایای مه آو نَدَدی، مگم اِی خاتُو پایای مَره قد آودِیدِه خُو شُشت و قد مُویای خُو خُشک کد. ۴۵تُو رُوی مَره ماخ نَکدی، مگم اِی از وختِیکه ما دَ اِینجی اَمدیم پایای مَره ماخ کده رَیی یَه و بس نَمُونه. ۴۶تُو سر مَره قد روغو چرب نَکدی، مگم اِی دَ پایای مه عَطرِ مَلِید. ۴۷پس دَز تُو مُوگُم که گُناهای ازی که کَلو بُود بخشِیده شُد، امزی خاطر اِی مَره کَلو مُحَبَت کد. لیکِن از کسی که کمتَر بخشِیده شُده، مُحَبَت شی کمتَر اَسته.“
۴۸اوخته عیسیٰ دَ خاتُو گُفت: ”گُناهای تُو بخشِیده شُده.“
۴۹کسای که قد ازُو دَ سرِ دِسترخو شِشتُد، قد یگدِیگِه خُو دَ گپ زَدو شُد و گُفت: ”اِی کِی اَسته که حتیٰ گُناه ها ره مُوبَخشه؟“ ۵۰بسم عیسیٰ دَمزُو خاتُو گُفت: ”ایمان تُو، تُو ره نِجات دَده. بخَیر-و-سلامَت بورُو.“