۱دُو روز دَ عِیدِ پِصَح و عِیدِ فطِیر مَندُد. پیشوایونِ عالی مقام و عالِمای دِین دَ تلاشِ ازی بُود که چی رقم عیسیٰ ره دَ حِیله-و-مَکر دِستگِیر کُنه و دَ قتل بِرسَنه. ۲چُون اُونا مُوگُفت: ”اِی کار دَ روزای عِید نَشُنه؛ اگه شُنه، اِمکان دَره که مردُم شورِش کُنه.“
۳وختِیکه عیسیٰ دَ بَیت عنیا دَ خانِه شِمعونِ کولی‌گِرِفته دَ سرِ دِسترخو شِشتُد، یگ خاتُو قد یگ بوتل عَطرِ قِیمَتبای، یعنی عَطرِ سُنبُلِ خالِص اَمَد و بوتل ره مَیده کده عَطر ره دَ سرِ عیسیٰ شیو کد. ۴لیکِن بعضی کسای که دَ اُونجی بُود، سرِ قار دَ یگدِیگِه خُو گُفت: ”چرا اِی عَطر اِی رقم ضایع شُد؟ ۵چُون مُوشُد که امی عَطر دَ کَلوتَر از سِه صد دِینار سَودا شُنه و پَیسِه شی دَ غرِیبا دَده شُنه.“ و اُونا امُو خاتُو ره سرزنِش کد. ۶مگم عیسیٰ گُفت: ”اُو ره دَ حال شی بیلِید؛ چرا اُو ره آزار مِیدِید؟ اُو یگ کارِ نیک دَ حقِ ازمه کده. ۷چُون غرِیبا همیشه قد شُمو اَسته و هر وختِیکه بِخاهِید شُمو مِیتنِید دَ حقِ ازوا خُوبی کُنِید، ولے ما همیشه قد شُمو نِیَستُم. ۸اُو هر چِیزی که دَ تَوان شی بُود انجام دَد؛ اُو جِسم مَره پیش از پیش بَلدِه دَفن کدو چرب کد. ۹ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، دَ هر جای دُنیا که خوشخبری اِعلان شُنه، کارِ امزی خاتُو ام دَ عِنوانِ یادآوَری ازُو نَقل مُوشه.“
۱۰اوخته یهُودای اِسخَریوطی که یکی امزُو دوازده یار بُود، دَ دِیرِ پیشوایونِ عالی مقام رفت تا عیسیٰ ره دَزوا تسلِیم کُنه. ۱۱اُونا وختی اِی توره ره شِنِید، خوشحال شُد و قد ازُو وعده کد که دَزُو پَیسه مِیدیه. پس اُو دَ تلاشِ ازی بُود که چِطور عیسیٰ ره بِدُونِ جنجال تسلِیم کُنه.
۱۲دَ روزِ اوّلِ عِیدِ فطِیر دَ غَیتِیکه بارِه پِصَح ره قُربانی مُوکد، یارای عیسیٰ دَزُو گُفت: ”دَ کُجا میخاهی که رفته بَلدِه تُو آمادَگی بِگِیری تا نانِ پِصَح ره دَ اُونجی بُخوری؟“ ۱۳اوخته عیسیٰ دُو نفر از یارای خُو ره رَیی کد و دَزوا گُفت: ”دَ داخِلِ شار بورِید؛ دَ اُونجی یگ آدم قد شُمو رُوی دَ رُوی مُوشه که کُوزِه آو ره مُوبره. از پُشتِ ازُو بورِید ۱۴و دَ جایی که اُو داخِل مُوشه دَ صاحِبِ امزُو خانه بُگِید: ’اُستاد مُوگیه، مِهمونخانِه مه دَ کُجا یَه تا نانِ پِصَح ره قد یارای خُو دَ اُونجی بُخورُم؟‘ ۱۵اوخته اُو یگ اُتاقِ کٹه ره دَ باله‌خانه دَز شُمو نِشو مِیدیه که فرش شُده و آماده اَسته. دَ اُونجی بَلدِه مو تَیاری بِگِیرِید.“ ۱۶پس یارا رَیی شُده دَ شار رفت و تمام چِیزا ره امُو رقم که عیسیٰ گُفتُد، پَیدا کد و نانِ پِصَح ره تَیار کد.
۱۷وختِیکه شام شُد، عیسیٰ قد دوازده یار خُو دَ اُونجی اَمَد. ۱۸دَ حالِیکه اُونا شِشتُد و دَرَو نان مُوخورد، عیسیٰ گُفت: ”ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، یکی از شُمو که قد ازمه نان مُوخوره، مَره تسلِیم مُونه.“ ۱۹اُونا کوٹیوبار شُد و یگ بعد از دِیگه ازُو پُرسان کد: ”ما خُو نِیَستُم، یا اَستُم؟“ ۲۰اُو دَ جوابِ ازوا گُفت: ”اُو یکی امزی دوازده اَسته که دِست خُو ره قد ازمه قَتی دَ کاسه غوٹه مُونه. ۲۱«باچِه اِنسان» امُو رقم که دَ بارِه شی نوِشته شُده، از دُنیا موره. مگم وای دَ حالِ کسی که «باچِه اِنسان» دَ وسِیلِه ازُو تسلِیم مُوشه! بَلدِه ازُو نفر بِهتر بُود که هیچ زَیده نَمُوشُد.“
۲۲دَ حالِیکه اُونا دَرَو نان مُوخورد، عیسیٰ نان ره گِرِفت و بعد از شُکرگُزاری اُو ره ٹوٹه کده دَ یارا دَد و گُفت: ”بِگِیرِید؛ اِی جِسم مه اَسته.“ ۲۳بعد ازُو جام ره گِرِفت و شُکرگُزاری کده دَزوا دَد و پگِ ازوا از شی وُچی کد. ۲۴اوخته اُو دَزوا گُفت: ”اِی خُون مه اَسته که بَلدِه عهدِ نَو بخاطرِ غَدر مردُم ریختَنده مُوشه. ۲۵ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، ما از میوِه تاگِ انگُور دِیگه وُچی نَمُونُم تا روزی که اُو ره دَ پادشاهی خُدا از نَو وُچی کنُم.“
۲۶و اُونا سرُود خانده سُون کوهِ زَیتُون رَیی شُد. ۲۷اوخته عیسیٰ دَزوا گُفت: ”پگ شُمو فراری مُوشِید، چُون نوِشته شُده:
’ما چوپو ره مِیزَنُم
و گوسپندو تِیت‌پَرَک مُوشه.‘“
۲۸”مگم بعد ازی که دُوباره زِنده شُدُم، از شُمو کده پیش دَ جلِیلیه مورُم.“ ۲۹پِترُس دَزشی گُفت: ”حتیٰ اگه پگ فراری شُنه، ما هرگِز نَمُوشُم.“ ۳۰عیسیٰ دَزُو گُفت: ”ما حقِیقت ره دَز تُو مُوگُم، اِمروز، امی اِمشاو پیش ازی که خرُوس دُو دفعه بَنگ بِدیه، تُو سِه دفعه مَره اِنکار مُونی.“ ۳۱مگم اُو قد تاکِیدِ کَلو گُفت: ”حتیٰ اگه لازِم شُنه، ما قد تُو مُومرُم، ولے تُو ره هرگِز اِنکار نَمُونُم.“ و دِیگه یارا ام امی رقم گُفت.
۳۲وختِیکه اُونا دَ یگ جای دَ نامِ گِتسیمانی رسِید، عیسیٰ دَ یارای خُو گُفت: ”شُمو دَ اِینجی بِشِینِید تا ما رفته دُعا کنُم.“ ۳۳اُو پِترُس، یعقُوب و یوحَنّا ره قد خُو قتی بُرد و پَریشان و کوٹیوبار شُده ۳۴دَزوا گُفت: ”جان مه از شِدَّتِ غَم نزدِیک اَسته که بُمُره. شُمو دَ امِینجی بُمنِید و بیدار بَشِید.“ ۳۵اوخته کم وَری پیش رفت و قد رُوی خُو دَ زمی اُفتَده دُعا کد که اگه اِمکان دَشته بَشه امُو ساعت از شی دُور شُنه. ۳۶اُو گُفت: ”«اَبّا!» اَی آتِه آسمانی، تمامِ چِیزا بَلدِه ازتُو مُمکِن اَسته؛ اِی جام ره از مه دُور کُو، مگم نَه دَ خاستِ ازمه، بَلکِه دَ خاست-و-اِرادِه خود خُو.“ ۳۷وختِیکه پس اَمَد و دِید که اُونا خاو رفته، اُو دَ پِترُس گُفت: ”شِمعون، خاو اَستی؟ آیا نَمِیتنِستی که بَلدِه یگ ساعت بیدار بُمنی؟ ۳۸بیدار بَشِید و دُعا کُنِید تا دَ آزمایش قرار نَگِیرِید؛ روح واقعاً میخایه، ولے جِسم ضعِیف اَسته.“ ۳۹اُو بسم رفت و قد امزُو توره دُعا کد. ۴۰وختِیکه پس اَمَد، بسم اُونا ره دَ خاو دِید، چراکه چِیمای ازوا از خاو گِرَنگ شُدُد و اُونا نَمِیدَنِست که دَزُو چِیزخیل بُگیه. ۴۱اُو دفعِه سِوّم اَمَد و دَزوا گُفت: ”شُمو هنوز ام خاو اَستِید و اِستراحت مُونِید؟ بس اَسته. امُو ساعت رسِیده. اینه، «باچِه اِنسان» دَ دِستِ گُناهکارا تسلِیم دَده مُوشه. ۴۲باله شُنِید که بوری. اونه، کسی که مَره تسلِیم مُونه مِیرَسه.“
۴۳دَ حالِیکه عیسیٰ هنوز توره مُوگُفت، فَوری یهُودا یکی امزُو دوازده یارا رسِید و قد ازُو قَتی یگ ڈَل نفر که سوٹه و شمشیر دَشت، از طرفِ پیشوایونِ عالی مقام، عالِمای دِین و رِیش سفیدا اَمَدُد. ۴۴و امُو کسی که عیسیٰ ره تسلِیم مُوکد قد ازوا یگ نشانی ایشته گُفتُد: ”هر کسی ره که ماخ کدُم، اونَمُو اَسته؛ اُو ره دِستگِیر کُنِید و قد غَدر اِحتیاط بُبرِید.“ ۴۵پس وختِیکه یهُودا اَمَد، اُو فَوری دَ پیشِ عیسیٰ رفته گُفت: ”اُستاد.“ و اُو ره ماخ کد. ۴۶اوخته اُونا دَ بَلِه ازُو دِست اَندخته اُو ره دِستگِیر کد. ۴۷یکی امزُو کسای که دَ اُونجی ایسته بُود، شمشیر خُو ره کشِیده غُلامِ پیشوای بُزُرگ ره زَد و گوشِ ازُو ره مُنٹی کد.
۴۸عیسیٰ دَ جوابِ ازوا گُفت: ”آیا ما راهزَن اَستُم که قد شمشیر و سوٹه بَلدِه دِستگِیر کدون مه اَمَدید؟ ۴۹ما هر روز قد شُمو دَ خانِه خُدا بُودُم و تعلِیم مِیدَدُم و شُمو مَره دِستگِیر نَکدِید. مگم اِی کار شُد تا نوِشته های مُقَدَّس پُوره شُنه.“ ۵۰اوخته تمامِ یارا اُو ره ایله کده دُوتا کد. ۵۱ولے یگ آدمِ جوان که یگ رختِ کتانی ره دَ گِردِ جانِ لُچ خُو پیچَندُد، از پُشتِ عیسیٰ مورفت. اُونا اُو ره ام دِستگِیر کد، ۵۲مگم اُو رختِ کتانی خُو ره ایله کده، جان لُچ دُوتا کد.
۵۳اُونا عیسیٰ ره دَ حُضُورِ پیشوای بُزُرگ بُرد و تمامِ پیشوایونِ عالی-مقام، رِیش سفیدا و عالِمای دِین دَ اُونجی جم شُدُد. ۵۴پِترُس از دُور اُو ره دُمبال مُوکد تاکه دَ مَنِه حَولی پیشوای بُزُرگ داخِل شُد و قد پَیره‌دارا شِشت تا دَ بغلِ آتِش خود ره گرم کُنه.
۵۵دَ امزُو غَیت پیشوایونِ عالی مقام و تمامِ اَعضای شورا دَ تلاشِ ازی بُود که یگ شاهِدی دَ ضِدِ عیسیٰ پَیدا کُنه تا اُو ره دَ قتل بِرسَنه، مگم اُونا هیچ شاهِدی پَیدا نَتنِست. ۵۶غَدر کسا دَ ضِدِ ازُو شاهِدی دروغ دَد، مگم شاهِدی های ازوا یگ قد دِیگه شی جور نَمیمَد. ۵۷اوخته بعضی‌ها ایسته شُده دَ ضِدِ ازُو شاهِدی دروغ دَده گُفت: ۵۸”مو شِنِیدے که اُو گُفت: ’ما اِی خانِه خُدا ره که قد دِستِ اِنسان جور شُده بیرو مُونُم و دَ مُدَتِ سِه روز یگ خانِه دِیگه آباد مُونُم که قد دِستِ اِنسان جور نَشُده بَشه.‘ ۵۹ولے دَ امزی باره ام شاهِدی ازوا یگ قد دِیگِه شی جور نَمَد.“ ۶۰اوخته پیشوای بُزُرگ دَ حُضُورِ ازوا ایسته شُد و از عیسیٰ پُرسان کد: ”آیا تُو هیچ جواب نَمِیدی؟ اِی چِیزخیل اَسته که اَمیا دَ ضِد تُو شاهِدی مِیدیه؟“ ۶۱مگم اُو چُپ مَند و هیچ جواب نَدَد. پیشوای بُزُرگ بسم ازُو پُرسان کده گُفت: ”آیا تُو مسیح، باچِه خُدای مُتَبارک اَستی؟“ ۶۲عیسیٰ گُفت: ”ما اَستُم، و شُمو «باچِه اِنسان» ره مِینگرِید که دَ دِستِ راستِ قادِرِ مُطلَق شِشته و دَ بَلِه آوُرهای آسمو مییه.“ ۶۳اوخته پیشوای بُزُرگ کالای خُو ره پاره کده گُفت: ”دِیگه مو دَ شاهِد چی ضرُورَت دَری؟ ۶۴شُمو کُفرگویی شی ره شِنِیدِید. صَلاحِ شُمو چی اَسته؟“ پگِ ازوا اُو ره محکُوم کده گُفت که سزاوارِ مَرگ اَسته.
۶۵بعضی کسا دَ بَلِه ازُو تُف اَندختو ره شُروع کده چِیمای شی ره بسته کد و اُو ره قد مُشت زَده گُفت: ”نَبُوَت کُو، کِی زَد؟“ پَیره‌دارا ام اُو ره گِرِفته لَت-و-کوب کد.
۶۶وختِیکه پِترُس هنوز دَ تاه، دَ حَولی بُود، یکی از کنِیزای پیشوای بُزُرگ اَمَد ۶۷و دِید که پِترُس خود ره گرم مُونه. اُو سُون ازُو توخ کده گُفت: ”تُو ام قد عیسای ناصِری بُودی!“ ۶۸مگم پِترُس اِنکار کده گُفت: ”ما هیچ نَمِیدَنُم و نَمُوفامُم که تُو چِیزخیل مُوگی.“ وختی اُو بُر شُده دَ دالیزِ درگه رفت، [دَ امزُو غَیت خرُوس بَنگ دَد.]
۶۹امُو کنِیز اُو ره دِید و بسم دَ کسای که دَ اُونجی ایسته بُود، گُفت: ”اِی آدم یکی امزوا اَسته.“ ۷۰پِترُس بسم اِنکار کد. بعد از چند لحظه کسای که دَ اُونجی ایسته بُود بسم دَ پِترُس گُفت: ”یَقِیناً تُو یکی امزوا اَستی، چراکه تُو ام یگ جلِیلی اَستی.“ ۷۱اوخته پِترُس دَ لعنت کدو و قَسم خوردو شُروع کد و گُفت: ”ما امی آدم ره که شُمو دَ بارِه شی مُوگِید، نَمِینَخشُم.“ ۷۲دَ امزُو لحظه دفعه دوّم خرُوس بَنگ دَد. اوخته پِترُس تورِه عیسیٰ ره دَ یاد خُو اَوُرد که دَزُو گُفتُد: ”پیش ازی که خرُوس دُو دفعه بَنگ بِدیه، تُو سِه دفعه مَره اِنکار مُونی.“ پس دِل شی پُر شُد و اُو چخرا کد.