۱دَ اُو زمان پادشاهی آسمو رقمِ دَه دُخترِ خانه مُوبَشه که چِراغای خُو ره گِرِفته دَ دَمِ راهِ داماد رفت. ۲پَنجِ ازوا نادان بُود و پَنج شی دانا. ۳دُخترونِ نادان چِراغای خُو ره گِرِفت، ولے هیچ روغو قد خُو نَبُرد. ۴مگم دُخترونِ دانا ظرفای پُر از روغو ام قد چِراغای خُو بُرد. ۵وختِیکه اَمَدونِ داماد طال خورد، تمامِ ازوا ره خاو گِرِفت و اُونا خاو رفت. ۶دَ نِیمِ شاو یگ آواز بِلند شُد که مُوگُفت: ’اینه داماد! دَ دَمِ راهِ شی بیِید.‘ ۷اوخته تمامِ امزُو دُخترونِ خانه باله شُده چِراغای خُو ره آماده کد. ۸و دُخترونِ نادان دَ دُخترونِ دانا گُفت: ’کم وَری امزُو روغون خُو دَز مو ام بِدِید، چراکه چِراغای مو دَ حالِ گُل شُدو یَه.‘ ۹مگم دُخترونِ دانا دَ جواب ازوا گُفت: ’نَمُوشه، چُون اُوقَس نِییه که ام مو ره بس کُنه و ام شُمو ره؛ بِهتر اَسته که شُمو دَ پیشِ سَوداگرا بورِید و بَلدِه خُو بِخرِید.‘ ۱۰مگم وختِیکه اُونا روغو خرِیدو رفتُد، داماد رسِید و کسای که تَیار بُود قد ازُو قتی دَ توی رفت و درگه بسته شُد. ۱۱بعد ازُو امُو دُخترونِ دِیگه ام اَمَد و گُفت: ’صاحِب، صاحِب، درگه ره بَلدِه مو واز کُو.‘ ۱۲مگم اُو دَ جوابِ ازوا گُفت: ’ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، ما شُمو ره نَمِینَخشُم.‘ ۱۳پس بیدار بَشِید، چراکه شُمو ازُو روز و ساعت خبر نَدرِید.
۱۴ اَمَدونِ امزُو روز رقمِ یگ آدم اَسته که قَصد دَشت سَفر کُنه. اُو غُلامای خُو ره کُوی کد و دارایی خُو ره دَ پیشِ ازوا ایشت: ۱۵دَ یگ شی پَنج قَنطار دَد، دَ دِیگِه شی دُو قَنطار و دَ سِوّمنِه شی یگ قَنطار، یعنی دَ هر کُدَمِ ازوا برابرِ تَوانایی شی دَد. اوخته سُون سَفر خُو رفت. ۱۶آدمی که پَنج قَنطار ره گِرِفته بُود، رفته قد ازوا تُجارت کد و پَنج قَنطارِ دِیگه فایده کد. ۱۷دَ امزی رقم آدمی که دُو قَنطار ره گِرِفته بُود، ام دُو قَنطارِ دِیگه فایده کد. ۱۸مگم آدمی که یگ قَنطار ره گِرِفته بُود، رفته زمی ره کَند و پَیسِه بادار خُو ره دَ اُونجی تاشه کد.
۱۹بعد از یگ مُدَتِ کَلو بادارِ امزُو غُلاما پس اَمَد و قد ازوا حِساب-و-کِتاب کد. ۲۰اوخته آدمی که پَنج قَنطار ره گِرِفته بُود پیش اَمَد و پَنج قَنطارِ دِیگه ره ام گِرِفته اَوُرد و گُفت: ’صاحِب، تُو بَلدِه مه پَنج قَنطار دَدی، اینه، پَنج قَنطارِ دِیگه ام فایده کدُم.‘ ۲۱بادار شی دَزُو گُفت: ’آفرِین، اَی غُلامِ خُوب و صادِق! تُو دَ امزی چِیزای کم صداقت خُو ره معلُوم کدی؛ آلی تُو ره مسئُولِ چِیزای کَلو جور مُونُم. بیه و دَ خوشی بادار خُو شرِیک شُو!‘ ۲۲امُو کسی که دُو قَنطار گِرِفته بُود، ام پیش اَمَد و گُفت: ’صاحِب، تُو بَلدِه مه دُو قَنطار دَدی؛ اینه، دُو قَنطارِ دِیگه ام فایده کدُم.‘ ۲۳بادار شی دَزُو گُفت: ’آفرِین اَی غُلامِ خُوب و صادِق! تُو دَ امزی چِیزای کم صداقت خُو ره معلُوم کدی؛ آلی تُو ره مسئُولِ چِیزای کَلو جور مُونُم. بیه و دَ خوشی بادار خُو شرِیک شُو!‘ ۲۴اوخته آدمی که یگ قَنطار گِرِفته بُود، ام پیش اَمَد و گُفت: ’صاحِب، ازی که ما تُو ره مِیشنَختُم که تُو یگ آدمِ سختگِیر اَستی، از جای که هیچ کِشت نَکدی دِرَو مُونی و از جای که هیچ تُخم پاش نَدَدی حاصِل جم مُونی. ۲۵امزی خاطر ما ترس خوردُم و رفته امُو یگ قَنطار تُو ره دَ زیرِ زمی تاشه کدُم. اینه، پَیسِه تُو.‘ ۲۶لیکِن بادار شی دَ جوابِ ازُو گُفت: ’اَی غُلامِ شرِیر و بیکاره! تُو مُوفامِیدی از جای که ما کِشت نَکدیم دِرَو مُونُم و از جای که تُخم پاش نَدَدیم حاصِل جم مُونُم. ۲۷امزی خاطر تُو باید پَیسِه مَره دَ صرافا مِیدَدی تا وختِیکه پس اَمَده بُودُم، پَیسِه خُو ره قد فایدِه شی قَتی پس مِیگِرِفتُم. ۲۸آلی امُو یگ قَنطار ره ازُو بِگِیرِید و دَ کسی بِدِید که دَه قَنطار دَره، ۲۹چُون هر کسی که دَره دَزُو دِیگه ام دَده مُوشه تا پِرَیمو دَشته بَشه، مگم هر کسی که نَدره حتیٰ چِیزی ره که دَره ام از شی گِرِفته مُوشه. ۳۰و امی غُلامِ بےاَرزِش ره دَ ترِیکی بُرو پورته کُنِید، دَ جایی که چخرا و دَندوخَیی اَسته.‘
۳۱وختی «باچِه اِنسان» دَ بُزُرگی-و-جلال خُو قد تمامِ ملایکه های خُو مییه، اوخته اُو دَ تَختِ پُر جلال خُو مِیشِینه. ۳۲تمامِ مِلَّت ها دَ حُضُورِ ازُو جم مُوشه و اُو اُونا ره از یگدِیگِه شی جدا مُونه امُو رقم که یگ چوپو گوسپندو ره از قدِ بُزا جدا مُونه. ۳۳اُو گوسپندو ره دَ دِستِ راست و بُزا ره دَ دِستِ چَپ خُو ایستَلجی مُونه. ۳۴اوخته پادشاه دَ کسای که دَ دِستِ راست شی اَسته مُوگیه: ’اَی کسای که از طرفِ آتِه مه بَرکت یافتِید، بیِید و وارِثِ امزُو پادشاهی شُنِید که از شُروعِ دُنیا بَلدِه شُمو آماده شُده. ۳۵چُون گُشنه بُودُم شُمو مَره نان دَدِید، تُشنه بُودُم شُمو مَره آو دَدِید، مُسافِر بُودُم شُمو مَره جای دَدِید، ۳۶لُچ بُودُم شُمو دَز مه کالا دَدِید، ناجور بُودُم شُمو خبرگِیر مه اَمدِید، بَندی بُودُم شُمو دَ دِیدون مه اَمدِید.‘ ۳۷اوخته مردُمای عادِل دَ جواب شی مُوگیه: ’یا مَولا، مو چی وخت تُو ره گُشنه دِیدی و بَلدِه تُو نان دَدی، یا تُشنه دِیدی و دَز تُو آو دَدی؟ ۳۸مو چی وخت تُو ره مُسافِر دِیدی و تُو ره جای دَدی یا لُچ دِیدی و تُو ره کالا دَدی؟ ۳۹چی غَیت تُو ره ناجور یا دَ بَندی‌خانه دِیدی و دَ پیش تُو اَمَدی؟‘ ۴۰ اوخته پادشاه دَ جوابِ ازوا مُوگیه: ’ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، هر چِیزی که بَلدِه یکی از ریزه‌تَرِینِ امزی بِرارون مه کدِید، دَ حقِیقت دَز مه کدِید.‘ ۴۱بعد ازُو دَ کسای که دَ دِستِ چَپ شی اَسته مُوگیه: ’اَی لعنَتی ها! از مه دُور شُنِید و دَ آتِشِ اَبَدی که بَلدِه اِبلِیس و ملایکه های شی آماده شُده بُفتِید؛ ۴۲چُون ما گُشنه بُودُم دَز مه نان نَدَدِید، تُشنه بُودُم دَز مه آو نَدَدِید، ۴۳مُسافِر بُودُم دَز مه جای نَدَدِید، لُچ بُودُم دَز مه کالا نَدَدِید، ناجور و دَ بَندی‌خانه بُودُم خبرگِیر مه نَمَدِید.‘ ۴۴اوخته اُونا ام دَ جواب شی مُوگه: ’یا مَولا، مو چی وخت تُو ره گُشنه یا تُشنه یا مُسافِر یا لُچ یا ناجور و یا دَ بَندی‌خانه دِیدی و دَز تُو خِدمت نَکدی؟‘ ۴۵اوخته اُو دَ جوابِ ازوا مُوگیه: ’ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، هر چِیزی که بَلدِه یکی از ریزه‌تَرِین امزیا نَکدِید، دَ حقِیقت دَز مه نَکدِید.‘ ۴۶و اُونا دَ عذاب-و-جَزای اَبَدی موره، مگم مردُمای عادِل دَ زِندگی اَبَدی.“