۱وختی عیسیٰ جمعیَتِ کٹه ره دِید، اُو دَ بَلِه کوه رفت و امی که شِشت، یارای شی ام دَ پیش ازُو اَمَد. ۲اوخته اُو دان خُو ره واز کد و اُونا ره تعلِیم دَده گُفت:
۳”نیک دَ بَختِ کسای که دَ روح فروتن اَسته،
چراکه پادشاهی آسمو ازوا یَه.
۴نیک دَ بَختِ کسای که ماتم مُونه،
چراکه اُونا تَسَلی پَیدا مُوکُنه.
۵نیک دَ بَختِ کسای که حلِیم-و-شِکسته نَفس اَسته،
چراکه اُونا وارِثِ زمی مُوشه.
۶نیک دَ بَختِ کسای که گُشنه و تُشنِه عدالت اَسته،
چراکه اُونا سیر مُوشه.
۷نیک دَ بَختِ کسای که رَحم مُونه،
چراکه دَزوا رَحم مُوشه.
۸نیک دَ بَختِ کسای که دِل های ازوا پاک اَسته،
چراکه اُونا خُدا ره مِینگره.
۹نیک دَ بَختِ کسای که صُلح مُوکُنه،
چراکه اُونا بچکِیچای خُدا گُفته مُوشه.
۱۰نیک دَ بَختِ کسای که بخاطرِ عدالت آزار-و-اَذیَت مُوشه،
چراکه پادشاهی آسمو ازوا اَسته.
۱۱نیک دَ بَخت شُمو وختِیکه مردُم شُمو ره از خاطرِ ازمه دَو-و-دَشنام مِیدیه و آزار-و-اَذیَت مُونه و هر رقم تورِه بَد ره دَ ضِد شُمو بطَورِ دروغ مُوگیه.
۱۲خوشی کُنِید و خوشحال بَشِید، چُون اَجر شُمو دَ عالمِ باله غَدر بُزُرگ اَسته،
چراکه دَ امزی طرِیق اُونا پَیغمبرای ره که پیش از شُمو بُود ام آزار-و-اَذیَت کد.
۱۳شُمو نَمَکِ دُنیا اَستِید! لیکِن اگه نَمَک مَزِه خُو ره از دِست بِدیه، چِطور مِیتنه که شوری شی پس بییه؟ اُو دِیگه دَ هیچ چِیز کار نَمییه بغَیرِ که پورته شُده زیرِ پای مردُم پایمال شُنه.
۱۴شُمو نُورِ دُنیا اَستِید. شاری که دَ سرِ یگ تِپه آباد شُده بَشه، اُو تاشه شُده نَمِیتنه. ۱۵هیچ کس چِراغ ره روشو نَمُونه که اُو ره دَ زیرِ یگ کاسه بیله، بَلکِه دَ بَلِه چِراغدان میله تا روشنَیی شی بَلدِه پگِ کسای که دَ خانه اَسته بِرَسه. ۱۶دَمزی رقم بیلِید که نُورِ ازشُمو ام دَ مردُم روشنَیی بِدیه تا اُونا کارای نیک شُمو ره دِیده آتِه شُمو ره که دَ آسمو اَسته، سِتایش کُنه.
۱۷فِکر نَکُنِید که اَمَدیم تا تَورات یا نوِشته های پَیغمبرا ره باطِل کنُم. ما نَمَدیم که باطِل کنُم، بَلکِه اَمَدیم تا اُونا ره پُوره کنُم. ۱۸ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم: تا آسمو و زمی از بَین نَرفته، ریزه‌تَرِین حرف یا نُقطِه تَورات هرگِز از بَین نَموره تا اِی که پگ شی پُوره شُنه. ۱۹پس هر کسی که یکی از ریزه‌تَرِینِ امزی احکام ره مَیده کُنه و دَ مردُم ام تعلِیم بِدیه که امُو رقم کُنه، اُو دَ پادشاهی آسمو کم‌تَرِین شخص حِساب مُوشه.
۲۰چُون ما دَز شُمو مُوگیُم: تا عدالت شُمو از عدالتِ عالِمای دِین و فرِیسیا کده کَلو نَشُنه، شُمو هرگِز دَ پادشاهی آسمو داخِل نَمُوشِید.
۲۱شُمو شِنِیدِید که دَ مردُمای زمانِ قدِیم گُفته شُدُد، ’قتل نَکُو! و هر کسی که قتل کُنه سزاوارِ قضاوَت اَسته.‘ ۲۲مگم ما دَز شُمو مُوگُم، هر کس که بِدُونِ کُدَم دلِیل دَ سرِ بِرار خُو قار شُنه، سزاوارِ قضاوَت اَسته و هر کس که دَ بِرار خُو بُگیه ’او لَوڈه!‘ اُو سزاوارِ محاکِمه دَ شورا اَسته؛ و هر کس که بُگیه ’او اَحمَق!‘ اُو سزاوارِ آتِشِ دوزَخ اَسته. ۲۳پس وختِیکه هدیِه خُو ره دَ قُربانگاه مُوبری و دَ اُونجی دَ یاد تُو مییه که بِرار تُو دَ ضِد تُو کُدَم شِکایَت دَره، ۲۴هدیِه خُو ره دَ امُونجی دَ پیشِ قُربانگاه ایله بِدی و رفته اوّل قد بِرار خُو آشتی کُو و بعد ازُو اَمَده هدیِه خُو ره تقدِیم کُو. ۲۵دَ حالِیکه قد مُدَعی خُو سُون مَحکمه موری، دَ راه قد ازُو صُلح کُو؛ اگه نَه، مُدَعی تُو، تُو ره دَ دِستِ قاضی تسلِیم مُونه و قاضی تُو ره دَ دِستِ عسکر مِیدیه و تُو دَ بَندی‌خانه اَندخته مُوشی. ۲۶ما حقِیقت ره دَز تُو مُوگُم، تاکه آخرِین پَیسه ره نَدی، ازُونجی بُر شُده نَمِیتَنی.
۲۷شُمو شِنِیدِید که گُفته شُده، ’زِنا نَکُو.‘ ۲۸لیکِن ما دَز شُمو مُوگُم، هر کس که سُون یگ خاتُو قد نِگاهِ شَهوَت‌آمیز توخ کُنه، اُو امُو لحظه دَ دِل خُو قد ازُو زِنا کده. ۲۹پس اگه چِیمِ راست تُو باعِث مُوشه که تُو گُمراه شُنی، اُو ره بُر کده دُور پورته کُو؛ چُون بَلدِه تُو خُوبتَر اَسته که یکی از اَعضای جِسم خُو ره از دِست بِدی تا اِی که تمامِ جِسم تُو دَ دوزَخ اَندخته شُنه. ۳۰اگه دِستِ راست تُو باعِث مُوشه که تُو گُمراه شُنی، اُو ره قَطع کده دُور پورته کُو؛ چُون بَلدِه تُو خُوبتَر اَسته که یکی از اَعضای جِسم خُو ره از دِست بِدی تا اِی که قد تمامِ جِسم خُو دَ دوزَخ بُفتی.
۳۱امچُنان گُفته شُده، ’هر کس که خاتُون خُو ره طلاق بِدیه، باید یگ طلاق‌نامه دَزُو بِدیه.‘ ۳۲مگم ما دَز شُمو مُوگُم، هر کسی که خاتُون خُو ره بغَیر از عِلَّتِ زِنا طلاق بِدیه، باعِث مُوشه که اُو زِناکاری کُنه و هر کس که قد خاتُونِ طلاق شُده توی کُنه، زِنا مُونه.
۳۳بسم شُمو شِنِیدِید که دَ مردُمای زمانِ قدِیم گُفته شُدُد، ’قَسمِ دروغ نَخور، بَلکِه قَسم های ره که دَ نامِ خُداوند خوردے دَزوا وَفا کُو.‘ ۳۴مگم ما دَز شُمو مُوگُم، هرگِز قَسم نَخورِید، نَه دَ آسمو چراکه تختِ خُدا اَسته ۳۵و نَه دَ زمی، چراکه چَوکی تَی پای شی اَسته، و نَه دَ اورُشَلیم چراکه شارِ امزُو پادشاهِ بُزُرگ اَسته، ۳۶و نَه ام دَ سر خُو قَسم بُخور، چراکه تُو حتیٰ یگ تارِ مُوی ره سیاه یا سفید کده نَمِیتَنی. ۳۷بَلکِه تورِه شُمو که «اَرے» اَسته، «اَرے» بَشه و «نَهِ» شُمو «نَه،» چراکه کَلوتَر ازی از شَیطو اَسته.
۳۸شُمو شِنِیدِید که گُفته شُده، ’چِیم دَ عِوَضِ چِیم و دَندو دَ عِوَضِ دَندو.‘ ۳۹مگم ما دَز شُمو مُوگُم، دَ برابرِ شخصِ شرِیر ایسته نَشُنِید؛ بَلکِه اگه یَگو کس دَ کومِه راست تُو قد چپات مِیزَنه کومِه دِیگِه خُو ره ام سُون ازُو دَور بِدی. ۴۰و اگه یَگو کس بِخایه که تُو ره دَ محکمه بُرده پیرون تُو ره بِگِیره، چَپَن خُو ره ام دَزُو ایله بِدی. ۴۱و اگه یَگو کس تُو ره مجبُور مُونه که یگ کَجی راه بوری، دُو کَجی قد شی بورُو. ۴۲هر کس که از تُو یَگو چِیز طلب مُونه، دَزُو بِدی و کسی که از تُو قرض طلب مُونه، رُوی خُو ره ازُو دَور نَدی.
۴۳شُمو شِنِیدید که گُفته شُده، ’همسایِه خُو ره دوست دَشته بَش‘ و ’قد دُشمون خُو دُشمَنی کُو.‘ ۴۴مگم ما دَز شُمو مُوگُم، دُشمَنای خُو ره دوست دَشته بَشِید و بَلدِه کسای که شُمو ره آزار-و-اَذیَت مُونه دُعا کُنِید ۴۵تا شُمو بچکِیچای آتِه خُو که دَ عالمِ باله اَسته شُنِید، چراکه اُو آفتَو خُو ره دَ بَلِه مردُمای بَد و خُوب بِلند مُونه و بارِش خُو ره دَ بَلِه نیکُوکارا و بَدکارا مُوبارَنه. ۴۶اگه شُمو تنها کسای ره دوست دَشته بَشِید که شُمو ره دوست دَره، شُمو چی اَجر دَرِید؟ آیا مالیه‌گِیرا ام امی کار ره نَمُوکُنه؟ ۴۷اگه تنها بِرارون خُو ره سلام بِدِید، شُمو از دِیگرو کده چی زیادی دَرِید؟ آیا حتیٰ مردُمای غَیرِ یهُود ام امی کار ره نَمُونه؟ ۴۸پس شُمو کامِل بَشِید، امُو رقم که آتِه آسمانی شُمو کامِل اَسته.