۱وختِیکه عیسیٰ از کوه تا اَمَد، یگ جمعیَتِ کٹه از پُشتِ ازُو رَیی شُد. ۲دَ امزُو لحظه یگ آدمِ کولی‌گِرِفته اَمَد و دَ پیشِ ازُو زانُو زَده گُفت: ”یا مَولا، اگه تُو بِخاهی، مِیتنی مَره پاک کنی.“ ۳عیسیٰ دِست خُو ره دِراز کد و دَ بَلِه شی ایشته گُفت: ”ما میخایُم، پاک شُو.“ فَوری مَرَضِ کولی ازُو پاک شُد. ۴اوخته عیسیٰ دَزُو گُفت: ”هُوش کُو که دَ کس چِیز نَگی، بَلکِه رفته خود ره دَ پیشوا نِشو بِدی و هدیِه ره که مُوسیٰ اَمر کده، تقدِیم کُو تا بَلدِه ازوا یگ شاهِدی بَشه.“
۵وختی عیسیٰ دَ کَفرناحُوم داخِل شُد، یگ قومَندانِ رُومی پیش شی اَمَد و عُذر-و-زاری کده دَزُو گُفت: ۶”یا مَولا، خِدمتگار مه شَل شُده دَ خانه اُفتَده و غَدر دَ رَنج-و-عذاب اَسته.“ ۷عیسیٰ دَزُو گُفت: ”ما اَمَده اُو ره شفا مِیدیُم.“ ۸مگم قومَندان دَ جواب شی گُفت: ”یا مَولا، ما لایقِ ازی ره نَدرُم که دَ زیرِ چَتِ خانِه مه بییی؛ بَلکِه فقط حُکم کُو و خِدمتگار مه شفا پَیدا مُونه. ۹چُون خود مه آدمِ زیرِ اَمر اَستُم و عسکرا زیرِ اَمرِ ازمه اَسته؛ وختی دَ یگ شی مُوگُم، ’بورُو!‘ اُو موره و دَ دِیگِه شی مُوگُم ’بیه!‘ اُو مییه و دَ غُلام خُو مُوگُم ’اینی کار ره بُکُو!‘ اُو مُوکُنه.“ ۱۰وختِیکه عیسیٰ اِی تورا ره شِنِید، تعجُب کد و دَ جمعیَتی که از پُشت شی میمَد گُفت: ”ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، دَ مینکلِ مردُمِ اِسرائیل امی رقم ایمان پَیدا نَکدیم. ۱۱ما دَز شُمو مُوگُم که غَدر کسا از شَرق و غَرب مییه و قد اِبراهِیم و اِسحاق و یعقُوب دَ پادشاهی آسمو دَ یگ دِستَرخو مِیشِینه، ۱۲مگم بچکِیچای امزی پادشاهی دَ ترِیکی بُرو پورته مُوشه، دَ جایی که چخرا و دَندوخَیی اَسته.“ ۱۳اوخته عیسیٰ دَ قومَندانِ رُومی گُفت: ”بورُو، دَ مُطابِقِ ایمان تُو دَز تُو دَده شُنه.“ و دَ امزُو لحظه خِدمتگارِ ازُو شفا پَیدا کد.
۱۴وختی عیسیٰ دَ خانِه پِترُس رفت، دِید که خُسُرمادر شی تَو کده و دَ جاگه خاو اَسته. ۱۵عیسیٰ دِست خُو ره دَ بَلِه دِست ازُو ایشت و تَو اُو ره ایله کد و اُو باله شُده دَ خِدمتِ ازوا مَشغُول شُد.
۱۶وختِیکه شام شُد، غَدر جِندی ها ره دَ پیشِ عیسیٰ اَوُرد و اُو قد گُفتونِ یگ کلِمه اَرواحِ ناپاک ره بُر کد و تمامِ ناجورا ره شفا دَد. ۱۷دَ امزی رقم چِیزی که دَ وسِیلِه اشعیای نَبی گُفته شُدُد پُوره شُد:
”اُو رَنج های مو ره گِرِفت
و ناجوری های مو ره دُور کد.“
۱۸وختِیکه عیسیٰ جمعیَتِ کٹه ره دَ گِرد خُو دِید، اَمر کد که دَ اُو لبِ دریا تیر شُنه. ۱۹دَمزُو غَیت یگ عالِمِ دِین پیش اَمَده گُفت: ”اَی اُستاد، هر جای که بوری ما از پُشت تُو مییُم.“ ۲۰ولے عیسیٰ دَزُو گُفت: ”روباه ها غار دَره و مُرغَکوی آسمو وور، مگم «باچِه اِنسان» جای سر ایشتو ام نَدره.“ ۲۱یگِ دِیگه از جَمِ یارای شی دَزُو گُفت: ”یا مَولا، بیل که اوّل رفته آتِه خُو ره دَفن کنُم.“ ۲۲لیکِن عیسیٰ دَزُو گُفت: ”از پُشتِ ازمه بیه و بیل که مُرده ها، مُرده های خُو ره دَفن کُنه.“
۲۳بعد ازُو عیسیٰ دَ کِشتی سوار شُد و یارای شی از پُشتِ ازُو رفت. ۲۴بےبلغه یگ طوفانِ شَدِید دَ دریا پَیدا شُد، دَ اندازِه که جلپه های دریا کِشتی ره مُوپوشَند. مگم عیسیٰ خاو بُود. ۲۵اوخته، یارا رفته عیسیٰ ره بیدار کد و گُفت: ”یا مَولا، مو ره نِجات بِدی! مو نابُود مُوشی!“ ۲۶عیسیٰ دَزوا گُفت: ”اَی کم ایمانا، چرا اِیقَس ترس خوردید؟“ اوخته اُو باله شُد و دَ بَلِه باد و دریا هَیبَت کد و آرامِشِ کامِل برقرار شُد. ۲۷و اُونا حَیرَت کده قد یگدِیگِه خُو گُفت: ”اِی چی رقم آدم اَسته که حتیٰ باد و دریا از اَید شی مُوشه!“
۲۸وختِیکه عیسیٰ دَ اُو طرفِ دریا دَ سرزمِینِ جَدَریا رسِید، دُو آدمِ جِندی از قدِ قَبرا بُر شُده قد ازُو رُوی دَ رُوی شُد. اُونا اُوقَس خطرناک بُود که هیچ کس نَمِیتنِست ازُو راه تیر شُنه. ۲۹اوخته امُو جِندیا چِیغ زَده گُفت: ”تُو دَز مو چی غَرَض دَری، اَی باچِه خُدا؟ آیا تُو دَ اِینجی اَمَدے که پیش از وخت مو ره عذاب کُنی؟“ ۳۰کم وَری دُورتَر ازوا یگ گَلِه کٹِه خُوک مِیچَرِید. ۳۱اوخته جِنیات دَ پیشِ عیسیٰ عُذر-و-زاری کده گُفت: ”اگه مو ره بُر مُونی، مو ره دَ داخِلِ گَلِه خُوک رَیی کُو.“ ۳۲عیسیٰ دَزوا گُفت: ”بورِید!“ اوخته اُونا بُر شُده دَ پوستِ خُوک ها داخِل شُد و فَوراً تمامِ گلّه از دامَنِه تِپه دَ مَنِه دریا هُجُوم بُرد و دَ مَنِه آو غَرق شُده مُرد. ۳۳چوپونوی خُوک ها دُوتا کده دَ شار رفت و تمامِ امزُو واقِعه و قِصِّه جِندیا ره بَلدِه مردُم نقل کد. ۳۴اوخته تمامِ مردُمِ شار بُرو اَمَد تا عیسیٰ ره بِنگره. و غَیتِیکه اُو ره دِید، دَزُو عُذر کد که از منطقِه ازوا بوره.