۱یگ زمان قَومِ اِسرائیل دَ حُضُورِ خُداوند دَ بارِه بَدبَختی خُو شِکایت کد؛ وختِیکه خُداوند اُو ره شِنِید قار-و-غَضَب شی غَدر باله اَمَد و آتِشِ خُداوند دَ مینکلِ ازوا دَر گِرِفته بعضی حِصّه های لبِ خَیمه‌گاه ره سوختَند. ۲اوخته مردُم پیشِ مُوسیٰ ناله-و-فریاد کد و مُوسیٰ دَ پیشِ خُداوند دُعا کد و آتِش گُل شُد. ۳پس امُو جای ره تَبعیره نام کد، چراکه دَ اُونجی آتِشِ خُداوند دَ مینکلِ ازوا دَر گِرِفت. ۴یگ گروهِ بےبَند-و-بار که قد بَنی اِسرائیل از مِصر اَمَدُد و دَ مینکلِ ازوا بُود، هَوَسِ خوراکای مِصر ره کد؛ اوخته بَنی اِسرائیل ام دَ چخرا کدو شُد و گُفت: ”کِی مِیتَنه بَلدِه مو گوشت بِدیه که مو بُخوری؟ ۵دَ یاد مو اَسته که ماهی ره دَ مِصر مُفت مُوخوردی و بادرنگ، خربُوزه، گندَنه، پیاز و سِیر ام دَشتی. ۶مگم آلی جان مو خُشک شُده و هیچ چِیز ره نَمِینگری بغَیرِ امزی «مَن».“ ۷«مَن» رقمِ تُخمِ گشنِیز بُود و رَنگ شی رقمِ شِلِیمِ دِرخت. ۸مردُم دَ گِرد-و-بَر مورفت و اُونا ره جَم کده قد دِستاس مِیسَیِید یا دَ اوغور مُوکُفت، بعد ازُو دَ مَنِه دیگ ها جوش دَده ازوا ٹِکی ها جور مُوکد؛ و مَزِه شی رقمِ مَزِه ٹِکی های روغَنی بُود. ۹وختِیکه شَبنَم دَ غَیتِ شاو دَ بَلِه خَیمه‌گاه مِیشِشت، «مَن» ام قد ازُو قَتی مُوبارِید.
۱۰مُوسیٰ شِنِید که قَومِ اِسرائیل هر کُدَم شی قد خانَوار خُو دَ دانِ درگِه خَیمه خُو چخرا مُونه. اوخته خُداوند کَلو قار شُد و دَ نظرِ مُوسیٰ ام بَد خورد. ۱۱پس مُوسیٰ دَ خُداوند گُفت: ”چرا خِدمتگار خُو ره دَ بَدی گِرِفتار کدے؟ چرا نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه مه قرار نَگِرِفت که بارِ پگِ امزی قَوم ره دَ بَلِه ازمه ایشتی؟ ۱۲آیا پگِ امزی قَوم دَ کَورِه ازمه بُود؟ آیا ما اَمیا ره زَیدیم که دَز مه مُوگی، ’اُونا ره دَ بَغل خُو بِگِیر و رقمی که یگ دایه نِلغِه شِیرخور ره مُوبره، بُبر؟‘ چی رقم ما اُونا ره دَ سرزمِینی که تُو دَ بابه‌کَلونای ازوا قَسم خورده وعده کدی بُبرُم؟ ۱۳ما از کُجا گوشت پَیدا کنُم که دَ پگِ امزی قَوم بِدیُم؟ چُون اُونا چخرا کده دَ پیش مه مییه و مُوگیه: ’بَلدِه ازمو گوشت بِدی که بُخوری!‘ ۱۴ما تنهای خُو نَمِیتنُم که پگِ امزی قَوم ره تَحَمُل کنُم، چُون اُونا بَلدِه مه از حد کَلو گِرَنگ اَسته. ۱۵اگه قد ازمه امی رقم رفتار مُونی، ازی کده مَره بُکُش؛ اگه نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه مه اَسته، مَره نَیل که بَدبَختی خُو ره بِنگرُم.“
۱۶پس خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”هفتاد نفر از رِیش سفیدای بَنی اِسرائیل ره که تُو مِینَخشی و اُونا رِیش سفیدای قَوم و سرکرده های ازوا اَسته، دَ پیشِ ازمه جَم کُو؛ اُونا ره دَ خَیمِه مُلاقات بَیر تا دَ اُونجی قد ازتُو ایسته شُنه. ۱۷ما تاه اَمَده دَ اُونجی قد ازتُو توره مُوگیُم و از روحی که دَز تُو وجُود دَره گِرِفته دَ بَلِه ازوا ام میلُم؛ و اُونا بارِ امزی قَوم ره قد ازتُو قَتی تَحَمُل مُونه تاکه تُو تنهای خُو تَحَمُل نَکنی. ۱۸دَ قَوم بُگی: ’خودون ره بَلدِه صَباح تقدِیس کُنِید، چُون صَباح شُمو گوشت مُوخورِید، چراکه شُمو دَ حُضُورِ خُداوند چخرا کده گُفتِید: ”کِی مِیتَنه بَلدِه ازمو گوشت بِدیه که مو بُخوری؟ ازِینجی کده مِصر بَلدِه مو خُوب بُود.“ امزی خاطر خُداوند دَز شُمو گوشت مِیدیه و شُمو مُوخورِید. ۱۹شُمو نَه یگ روز، نَه دُو روز، نَه پَنج روز، نَه دَه روز و نَه بِیست روز گوشت مُوخورِید، ۲۰بَلکِه یگ ماهِ کامِل، تا از بِینی های شُمو سر کُنه و بَد شُمو شُنه، چراکه شُمو خُداوند ره که دَ مینکل شُمو اَسته رَد کدِید و دَ حُضُور شی چخرا کده گُفتِید: ”چرا مو از مِصر بُرو اَمَدی؟“‘“ ۲۱مگم مُوسیٰ گُفت: ”قَومی که ما دَ مینکل شی اَستُم، تنها شَش صد هزار مَردِ جنگی اَسته و تُو مُوگی: ’ما اُونا ره گوشت مِیدیُم که یگ ماهِ کامِل بُخوره.‘ ۲۲آیا اُوقس گَله ها و رمه ها اَسته که بَلدِه ازوا کُشته شُنه؟ آیا پگِ ماهیای دریا که بَلدِه ازوا گِرِفته شُنه، بَلدِه ازوا بَس مُونه؟“
۲۳خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”آیا دِستِ خُداوند کوتاه شُده؟ آلی تُو مِینگری که کلام مه دَ پیشِ چِیم تُو واقِع مُوشه یا نَه.“ ۲۴پس مُوسیٰ بُرو اَمَده توره های خُداوند ره دَ قَوم گُفت؛ و هفتاد نفر رِیش سفیدای قَوم ره جَم کد و اُونا ره دَ گِرد-و-بَرِ خَیمه ایستَلجی کد. ۲۵اوخته خُداوند دَ آوُر تاه اَمَده قد مُوسیٰ توره گُفت و از روحی که دَ مُوسیٰ وجُود دَشت گِرِفته دَ بَلِه امزُو هفتاد نفر رِیش سفید قرار دَد. امی که روح دَ بَلِه ازوا قرار گِرِفت، اُونا دَ نَبُوَت کدو شُد؛ مگم بعد ازُو اُونا دِیگه نَبُوَت نَکد.
۲۶ دَمزُو غَیت دُو نفر دَ خَیمه‌گاه مَندُد که نامِ یگ شی اِلداد و نامِ دِیگِه شی میداد بُود و روح دَ بَلِه ازوا ام قرار گِرِفت. اُونا دَ جُملِه امزُو کسا بُود که نام شی نوِشته شُدُد، لیکِن اُونا دَ پیشِ خَیمِه مُلاقات نَرفتُد؛ باوجُودِ ازُو ام اُونا دَ خَیمه‌گاه نَبُوَت کد. ۲۷اوخته یگ نفرِ جوان دَوِیده رفت و دَ مُوسیٰ گُفت: ”اِلداد و میداد دَ خَیمه‌گاه نَبُوَت مُونه!“ ۲۸یوشِع باچِه نُون خِدمتگارِ مُوسیٰ که یکی از مَردای قابِلِ اِعتِماد شی بُود، گُفت: ”اَی مُوسیٰ بادار مه، اُونا ره مَنع کُو.“ ۲۹مگم مُوسیٰ دَزُو گُفت: ”آیا دَ جای ازمه تُو بَخِیلی مُونی؟ کشکِه پگِ قَومِ خُداوند نَبی مُوبُود و خُداوند روحِ خُو ره دَ بَلِه ازوا قرار مِیدَد.“ ۳۰بعد ازُو مُوسیٰ و رِیش سفیدای اِسرائیل پس دَ خَیمه‌گاه اَمَد.
۳۱اوخته یگ باد از طرفِ خُداوند اَمَد و بودَنه ها ره از طرفِ دریا باله کده اَوُرد و اُونا ره دَ گِرد-و-بَرِ خَیمه‌گاه پورته کد، تَقرِیباً یگ روزه راه دَ اِی طرف و یگ روزه راه دَ اُو طرف دَ چاردَورِ خَیمه‌گاه. اُونا دَ اندازِه دُو توغَی دَ رُوی زمی بَله دَ بَله اُفتَدُد. ۳۲و قَومِ اِسرائیل تمامِ امزُو روز و شاو و تمامِ روزِ دِیگِه شی بودَنه جم کد؛ کسی که کَم جم کدُد دَه بارِ خَر جم کدُد. و اُونا امُو بودَنه ها ره دَ چار طرفِ خَیمه‌گاه بَلدِه خُو اَوار کد تا خُشک شُنه. ۳۳مگم گوشت ھنوز دَ زیرِ دَندونای ازوا بُود و جَوِیده نَشُدُد که آتِشِ غَضَبِ خُداوند دَ ضِدِ قَومِ اِسرائیل داغ شُد و خُداوند قَوم ره دَ بَلای غَدر سخت گِرِفتار کد. ۳۴امزی خاطر امُو جای ره «قِبروت هَتاوه» نام کد، چُون دَ امزُو جای کسای ره دَفن کد که هَوَسِ خوراکای مِصر کدُد. ۳۵و قَومِ اِسرائیل از قِبروت هَتاوه دَ حَصیروت کوچ کد و دَ امُونجی مَند.