۱ما دَ بارِه رَحمت و اِنصاف تُو سرُود میخانُم؛
اَی خُداوند، ما بَلدِه تُو ساز مِیزَنُم.
۲ما فِکر خُو ره سُون راه-و-طرِیقِ بےعَیب مِیگِیرُم.
چی وخت دَ پیش مه مییی؟
ما قد دِلِ راست دَ خانِه خُو رفتار مُونُم.
۳چِیزِ بےاَرزِش ره دَ پیشِ چِیم خُو جای نَمِیدُم.
ما از کارِ آدمای بَدنِیَت بَد مُوبرُم؛
کارِ ازوا دَزمه نَمِیچَسپه.
۴دِلِ کَجرَو ره از خُو دُور مُونُم
و قد شرارَت سر-و-کار نَدرُم.
۵کسی که تاشَکی دَ بَلِه ھمسایه خُو تُهمَت کنه،
اُو ره نابُود مُونُم؛
و کسی که چِیمای پُرکِبر و دِلِ مغرُور دَره،
اُو ره تَحَمُل نَمُونُم.
۶چِیمای مه سُون مردُمای وفادارِ زمی اَسته،
تا اُونا دَ پالُوی مه زِندگی کُنه؛
هر کسی که دَ راه-و-طرِیقِ بےعَیب قَدم بِزَنه،
ما اُو ره دَ خِدمت خُو قبُول مُونُم. دَز مه خِدمت مُونه.
۷فِریبکار دَ خانِه مه جای-د-جای نَمُوشه
و دروغگوی دَ حُضُور مه جای نَدره.
۸ھر صُبح پگِ آدمای شرِیرِ زمی ره نابُود مُونُم،
تا تمامِ بَدکارا ره از شارِ خُداوند قطع کنُم.