۱اَی خُداوند، نِجات بِدی، چُون کُدَم آدمِ خُدا ترس باقی نَمَنده
و اِنسانای صادِق-و-نیک از مینکلِ بَنی آدم گُم شُده.
۲پگ دَ یگدِیگِه خُو دروغ مُوگیه
اُونا قد لَبای چاپلُوس و دِلِ منافِق توره مُوگیه.
۳ کشکِه خُداوند پگِ لب های ره که چاپلُوسی مُونه مُنٹی کُنه،
و هر زِبونی ره که توره ھای کٹه کٹه مُوگیه،
۴امزوا ره که مُوگیه: ”قد زِبون خُو مو پیروز مُوشی؛
لَبای مو از خودون مو یَه؛ کِی اَسته که دَ بَلِه مو بادار بَشه؟“
۵خُداوند مُوگیه: ”بخاطرِ غارَت شُدونِ مردُمِ غرِیب-و-بیچاره
و بخاطرِ آه-و-نالِه آدمای مُحتاج، اینه، ما باله مُوشُم
و نِجاتی ره نصِیبِ ازوا مُونُم که دَ آرزوی شی اَسته.“
۶توره های خُداوند توره های خالِص اَسته،
خالِصتَر از نُقرِه خالِص که ھفت دفعه دَ کورِه گِلی پاک شُده بَشه.
۷اَی خُداوند، تُو از مردُمِ غرِیب-و-بیچاره حِفاظَت مُونی؛
تُو اُونا ره از شَرِ امزی نسل تا اَبَد نِگاه مُونی.
۸وختِیکه فِسق-و-فِساد دَ مینکلِ بَنی آدم اَوج مِیگِیره
آدمای شرِیر ھر سُو مِیگرده.