۱تا چی وخت، اَی خُداوند؟ آیا تا اَبَد مَره پُرمُشت مُونی؟
تا چی غَیت رُوی خُو ره از مه تاشه مُونی؟
۲تا چی وخت قد خود خُو چورت بِزنُم
و هر روز دَ دِل خُو غَم دَشته بَشُم؟
تا چی غَیت دُشمون مه دَ ضِد مه سربِلند شُنه؟
۳اَی خُداوند، خُدای مه! سُون مه نظر کُو و دُعای مَره قبُول کُو!
چِیمای مَره روشو کُو، اگه نَه ما دَ خاوِ مَرگ مورُم
۴و دُشمون مه مُوگیه، ”دَ بَلِه ازُو پیروز شُدُم،“
و مُخالِفای مه از خاطرِ شِکست مه خوشحالی مُونه.
۵مگم ما دَ رَحمت تُو اِعتِماد دَرُم؛
دِل مه بخاطرِ نِجات تُو خوشی مُونه.
۶ما بَلدِه خُداوند سرُود میخانُم،
چراکه اُو دَ حق مه اِحسان کده.