۱اَی خُداوند، دَ غَیتِ قار خُو مَره سرزنِش نَکُو
و دَ وختِ غَضَب خُو مَره اِصلاح نَکُو.
۲چراکه تِیرای تُو دَ جان مه دَراَمده
و دِست تُو دَ بَلِه مه تاه شُده.
۳بخاطرِ قار-و-غَضَب تُو صِحَتمَندی دَ جِسم مه نِیَسته؛
نَه ام سلامَتی دَ استُغونای مه بخاطرِ گُناه های مه.
۴چُون گُناه های مه از سر پَرِیده
و رقمِ بارِ گِرَنگ از زور مه کده گِرَنگتَر شُده.
۵بخاطرِ لَوڈَگی مه
زَخمای مَره چِرگ و رِیم گِرِفته.
۶ما خَم خوردیم و بیخی دُوقَد شُدیم؛
تمامِ روز ماتم کده مِیگردُم،
۷چراکه کمر مه پُر از دَرد-و-سوزِش شُده
و صِحَتمَندی دَ جِسم مه نِیَسته.
۸تَوان دَزمه نَمَنده و ما بیخی جَوجَو شُدیم؛
ما بخاطرِ ناآرامی دِل خُو ناله-و-فِغان مُونُم.
۹یا مَولا، تمامِ آرزو ھای مه دَ پیشِ نظر تُو اَسته؛
آه-و-نالِه مه از تُو تاشه نِییه.
۱۰دِل مه مِیتَپه، قُوَت مه از مه رفته؛
و حتیٰ روشَنی چِیمای مه ام دَز مه نَمَنده.
۱۱دوستا و حتیٰ رفِیقای مه از خاطرِ زَخم های مه خود ره گوشه مِیگِیره
و همسایه‌گون مه دُور ایسته مُوشه.
۱۲کسای که قَصدِ گِرِفتونِ جان مَره دَره، دام میله،
کسای که دَ تلاشِ ضَرَر رَسَندو دَزمه یَه، دَ بارِه نابُودی مه توره مُوگیه
و تمامِ روز دَ فِکرِ خیانَت کدو اَسته.
۱۳لیکِن ما رقمِ آدمِ کَر نَمِیشنَوُم،
و رقم آدمِ گُنگه توره نَمُوگیُم.
۱۴اَرے، ما مِثلِ کسی شُدیم که نَمِیشنَوه
و دَ زِبون شی کُدَم جواب نِییه.
۱۵لیکِن اَی خُداوند، ما چِیم دَ راهِ ازتُو اَستُم،
و تُو، اَی خُداوند، خُدای مه، دُعای مَره قبُول مُونی.
۱۶چُون ما قد خُو گُفتُم: ”نَشُنه که اُونا دَ بَلِه مه خوشی کُنه،
و غَیتِیکه پای مه مِیلَخشه خود ره دَ بَلِه مه کٹه کٹه کُنه.“
۱۷چُون نزدِیک اَسته که بُفتُم
و دَرد-و-رَنج مه همیشه قد مه اَسته.
۱۸ما گُناهِ خُو ره اِقرار مُونُم
و بخاطرِ خطای خُو غَمگی اَستُم.
۱۹دُشمنای مه قَوی و زورتُو اَسته
و کسای که بِدُونِ دلِیل از مه بَد مُوبره کَلو یَه.
۲۰امُو کسا که دَ عِوَضِ نیکی مه بَدی مُونه،
اُونا دَ خِلاف مه اَسته، فقط بخاطری که پُشتِ نیکی مِیگردُم.
۲۱خُداوندا، مَره ایله نَکُو!
اَی خُدای مه، از مه دُور نَبَش!
۲۲بَلدِه کومَک مه عَجَله کُو،
یا مَولا، که نِجات دِهِندِه مه اَستی.