۱بخاطرِ آدمای شرِیر خود ره رنجُور نَکُو
و حَسَدِ بدکارا ره نَخور،
۲چراکه اُونا دَ زُودی رقم علف پژمُرده مُوشه
و مِثلِ گیاهِ سَوز، خُشک.
۳دَ خُداوند تَوَکُل کُو و نیکی کُو؛
دَ سرزمِین خُو جای-دَ-جای شُو و وفاداری ره نِگاه کُو.
۴اوخته از حُضُورِ خُداوند لِذَت مُوبری،
و اُو آرزو های دِل تُو ره دَزتُو مِیدیه.
۵راه-و-طرِیق خُو ره دَ خُداوند تسلِیم کده
دَزُو تَوَکُل کُو و اُو دِست دَ کار مُوشه.
۶اُو عدالت تُو ره مِثلِ روشَنی صُبح بَرمَلا مُونه
و حق بُودون تُو ره رقمِ آفتَوِ چاشت اَلّی.
۷دَ حُضُورِ خُداوند چُپ-و-آرام بَش
و قد صَبر-و-حَوصِله اِنتِظار شی ره بِکَش.
بخاطرِ کسی که دَ راه-و-طرِیق خُو کامیاب اَسته،
و نَقشه های شرِیرانِه خُو ره عملی مُونه، رنجُور نَشُو.
۸از قار دُوری کُو و غَضَب ره ایله بِدی.
خود ره رنجُور نَکُو،
چراکه سُون شرارَت مُوبره.
۹چُون مردُمای بَدکار نابُود مُوشه،
لیکِن کسای که دَ اُمِیدِ خُداوند اَسته، وارِثِ زمی مُوشه.
۱۰بعد از یگ زمانِ کوتاه، آدمِ شرِیر دِیگه وجُود نَمِیدَشته بَشه؛
و هرچِیقَس که اُو ره بُپالی، پَیدا نَمُوشه.
۱۱مگم آدمای حلِیم وارِثِ زمی مُوشه،
و از پِرَیمونی صُلح-و-سلامَتی لِذَت مُوبره.
۱۲آدمِ شرِیر دَ ضِدِ آدمِ عادِل تَوطیه مُونه
و دَ بَلِه شی دَندوخَیی مُوکُنه؛
۱۳لیکِن خُداوند دَ بَلِه آدمِ شرِیر خَنده مُونه،
چُون اُو مِینگره که روزِ بازخاستِ ازُو مییه.
۱۴آدمای شرِیر شمشیر ره مِیکشه
و کَمو ره خَم مِیدیه،
تا مردُمای غرِیب و مُحتاج ره تاه پورته کُنه
و آدمای ره که دَ راهِ راست موره، دَ قتل بِرسَنه.
۱۵لیکِن شمشیرای ازوا دَ دِلِ خودون شی دَر مییه
و کَمونای ازوا مَیده مُوشه.
۱۶دارایی کمِ یگ آدمِ عادِل بِهتر اَسته
از مال-و-دَولتِ پگِ شرِیرو.
۱۷چُون بازُوی آدمای شرِیر مَیده مُوشه،
لیکِن خُداوند پُشتِیوانِ آدمای عادِل اَسته.
۱۸خُداوند از روزای آدمای عادِل باخبر اَسته
و میراثِ ازوا اَبَدی اَسته.
۱۹اُونا دَ زمانِ بَلا-و-مُصِیبت شرمِنده نَمُوشه؛
و دَ روزای قحطی خوراکِ پِرَیمو دَره،
۲۰لیکِن آدمای شرِیر نابُود مُوشه،
و دُشمنای خُداوند رقمِ نُوربَندی علفچرها زُودگُذر اَسته که از بَین موره،
اُونا مِثلِ دُود اَلّی گُم مُوشه.
۲۱آدمِ شرِیر قرض مِیگِیره و پس نَمِیدیه،
لیکِن آدمِ عادِل سَخی اَسته و بَخشِش کده موره،
۲۲کسای که از خُداوند بَرکت پَیدا مُونه، وارِثِ زمی مُوشه،
ولے کسای ره که خُداوند نالَت مُونه، اُونا نابُود مُوشه.
۲۳اگه خُداوند از راه-و-طرِیقِ یگ آدم خوش بَشه،
قَدم های ازُو ره مُستَحکم-و-اُستوار مُونه؛
۲۴هرچِیقَس که اُو بوفته، سرنِگون نَمُوشه،
چراکه خُداوند دِستِ ازُو ره مِیگِیره.
۲۵ما جوان بُودُم و آلی پِیر اَستُم
و ما هرگِز نَدِیدیم که آدمِ عادِل پُرمُشت شُده بَشه
و اَولادای شی نان گدایی کده بَشه.
۲۶اُو همیشه سخاوَتمَند اَسته و قرض مِیدیه؛
و اَولادای ازُو مایِه بَرکت اَسته.
۲۷از بَدی دُور شُو و نیکی کُو؛
اوخته تا اَبَد باقی مُومنی،
۲۸چراکه خُداوند اِنصاف ره دوست دَره
و مومنِین خُو ره ایله نَمِیدیه.
اُونا تا اَبَد محفُوظ اَسته،
لیکِن نسلِ آدمای شرِیر قَطع مُوشه.
۲۹آدمای عادِل وارِثِ زمی مُوشه
و تا اَبَد دَز شی زِندگی مُونه.
۳۰دانِ آدمِ عادِل حِکمت ره بَیان مُونه
و زِبونِ ازُو دَ اِنصاف توره مُوگیه.
۳۱شریعتِ خُدای آدمِ عادِل دَ دِل شی اَسته؛
امزی خاطر پایای ازُو نَمِیلَخشه.
۳۲آدمِ شرِیر دَ گیتِه آدمِ عادِل اَسته
و قَصدِ کُشتون شی ره دَره،
۳۳ لیکِن خُداوند اُو ره دَ دِستِ آدمِ شرِیر ایله نَمُونه
و غَیتِیکه دَ محاکِمه اَوُرده شُد، ام نَمیله که محکُوم شُنه.
۳۴دَ خُداوند اُمِید کُو و راه-و-طرِیقِ ازُو ره نِگاه کُو
و اُو تُو ره وارِثِ زمی جور کده سربِلند مُونه؛
اوخته تُو نابُودی آدمای شرِیر ره مِینگری.
۳۵ما یگ آدمِ شرِیر و ظالِم ره دِیدُم؛
که رقمِ دِرختِ سَوُز خود ره بَرتُو و بِلند کده مورفت،
۳۶لیکِن اُو از بَین رفت و دِیگه وجُود نَدَشت.
هرچِیقَس که اُو ره پالِیدُم، اُو پَیدا نَشُد.
۳۷آدمای بےعَیب ره توخ کُو و آدمای راستکار ره بِنگر،
چُون عاقُبَتِ ازوا صُلح-و-سلامَتی اَسته.
۳۸لیکِن آدمای خطاکار پگ شی نابُود مُوشه
و عاقُبَتِ آدمای شرِیر نابُودی اَسته.
۳۹نِجاتِ آدمای عادِل از طرفِ خُداوند مییه؛
اُو دَ غَیتِ مُشکِلات-و-سختی بَلدِه ازوا قلعِه مُستَحکم اَسته.
۴۰خُداوند دَزوا کومَک مُونه و اُونا ره خلاصی مِیدیه؛
اُونا ره از چنگِ مردُمای شرِیر خلاص مُونه و اُونا ره نِجات مِیدیه،
چراکه اُونا دَ خُداوند پناه مُوبره.