۱دَ حق مه رحِیم بَش، اَی خُدا، دَ حق مه رحِیم بَش،
چراکه جان مه دَزتُو پناه مِیگِیره؛
اَرے، ما دَ زیرِ بال های تُو پناه مِیگِیرُم
تا وختِیکه اِی بَلا تیر شُنه.
۲ما دَ پیشِ خُدای مُتعال ناله-و-فریاد مُونُم،
دَ پیشِ خُدای که مقصد خُو ره دَ بارِه مه پُوره مُونه.
۳اُو از آسمو کومَک رَیی مُونه و مَره نِجات مِیدیه؛
اُو کسای ره که سخت دَ دُمبال مه اَسته، شرمِنده مُوکُنه. سِلاه.
خُدا رَحمت و وفاداری خُو ره نِشو مِیدیه.
۴جان مه دَ مینکلِ شیرا گِیر مَنده،
ما دَ مَنِه آتِشِ سوزان خاو مُونُم؛
اَرے، دَ بَینِ آدمای که دَندونای ازوا نَیزه ها و تِیرها اَسته
و زِبونای ازوا شمشیرِ تیز.
۵اَی خُدا، دَ عالمِ باله مُتعال شُو
و بُزُرگی-و-جلال تُو دَ بَلِه تمامِ زمی بَشه!
۶اُونا دَ پیشِ پایای مه دام ایشت؛
و جان مه تَی بارِ غَم خَم شُد.
اُونا دَ سرِ راهِ مه چاه کَند،
لیکِن خودون شی دَ مَنِه ازُو اُفتَد. سِلاه.
۷دِل مه مُستَحکم-و-اُستوار اَسته، اَی خُدا،
دِل مه مُستَحکم-و-اُستوار اَسته.
ما سرُود میخانُم و ساز مِیزَنُم.
۸اَی جان مه، بیدار شُو؛
اَی چنگ و بَربط، بیدار شُنِید.
ما روشَنی صُبح ره بیدار مُونُم.
۹یا مَولا، ما دَ مینکلِ قَوم ها تُو ره شُکر-و-سِپاس مُوگیُم
و دَ بَینِ مردُما بَلدِه تُو سرُودِ سِتایش میخانُم،
۱۰چراکه رَحمت تُو دَ اندازِه آسمونا بُزُرگ اَسته
و وفاداری تُو دَ آوُرها مِیرَسه.
۱۱اَی خُدا، دَ عالمِ باله مُتعال شُو
و بُزُرگی-و-جلال تُو دَ بَلِه تمامِ زمی بَشه!