۱اَی خُدا، دَ حق مه رحِیم بَش،
چراکه اِنسان مَره پایمال مُونه.
تمامِ روز اُونا قد مه جنگ کده دَ بَلِه مه ظُلم مُونه.
۲دُشمنای مه تمامِ روز سخت دَ دُمبال مه اَسته،
چُون غَدر کسا مغرُورانه قد مه جنگ مُونه.
۳وختِیکه ترس بُخورُم،
ما تَوَکُل خُو ره دَزتُو مُونُم.
۴دَ خُدا تَوَکُل مُونُم،
دَ خُدای که کلام شی ره سِتایش مُوکنُم؛
اِنسانِ فانی دَ خِلاف مه چِیز کار مِیتَنه؟
۵تمامِ روز اُونا تورای مَره کَج مُوبره؛
تمامِ فِکرای ازوا دَ ضِد مه اَسته بَلدِه بَدی رَسَندو.
۶اُونا تَوطیه مُونه، دَ کمِین مِیشِینه
و قَدم های مَره تَی نظر خُو مِیگِیره،
چُون اُونا قَصدِ گِرِفتونِ جان مَره دَره.
۷با وجُودِ اِیقَس شرارَت، آیا اُونا خلاصی پَیدا مُونه؟
اَی خُدا، قد قار-و-غَضَب خُو مِلَّت ها ره سرنِگون کُو.
۸تُو حِسابِ سرگردانی-و-دَربَدری مَره گِرِفتے؛
آودِیده های مَره دَ مَشک خُو ایشتے.
آیا امی چِیزا دَ کِتاب تُو ثَبت نِییه؟
۹روزی که تُو ره بَلدِه کومَک کُوی کنُم،
اوخته دُشمنای مه عَقَب نِشِینی مُونه.
ما اِی ره مِیدَنُم که خُدا قد ازمه یَه.
۱۰دَ خُدا که کلام شی ره سِتایش مُونُم،
دَ خُداوند که کلام شی ره سِتایش مُونُم،
۱۱دَ خُدا تَوَکُل مُونُم و ترس نَمُوخورُم.
اِنسان دَ خِلاف مه چِیز کار مِیتَنه؟
۱۲اَی خُدا، ما نَذر های خُو ره باید دَزتُو اَدا کنُم؛
ما قُربانی ھای شُکرگُزاری ره دَزتُو تقدِیم مُونُم،
۱۳چُون تُو جان مَره از مَرگ خلاص کدے
و نَه‌ایشتے که پایای مه بِلَخشه،
تا بِتنُم دَ نُورِ زِندگی دَ حُضُورِ خُدا راه بورُم.