۱اَی خُدا، دَ دُعای مه گوش بِدی؛
خود ره از عُذر-و-زاری مه تاشه نَکُو.
۲دَزمه تَوَجُه کُو و دُعای مَره قبُول کُو؛
ما دَ فِکر خُو بےقرار اَستُم و پریشان حال
۳بخاطرِ آوازِ دُشمو
و بخاطرِ تهدِیدِ آدمای شرِیر؛
چراکه اُونا دَ بَلِه مه بَلا-و-مُصِیبت میره
و قد قار-و-غَضَب قد ازمه دُشمَنی مُوکُنه.
۴دِل مه دَ سِینِه مه پُشت-و-پالو مُوشه
و خَوفِ مَرگ دَ بَلِه مه حاکِم شُده.
۵ترس و لَرزه دَ بَلِه مه اَمَده
و وَحشَت مَره کامِلاً پوشَنده.
۶ما قد خود خُو گُفتُم: ”کشکِه رقمِ کَوتر بال مِیدَشتُم،
تا دَ جای دُور پَرواز مُوکدُم و آرام مُوشُدُم.
۷اَرے، دَ جای دُور پَرواز مُوکدُم
و دَ بیابو جای-د-جای مُوشُدُم. سِلاه.
۸ما دَ عَجَله سُونِ یگ پناهگاه مورَفتُم،
دُور از بادِ تیز و طوفان.“
۹یا مَولا، اُونا ره گَنگس-و-گِیج کُو
و زِبونای ازوا ره مُختلِف جور کُو،
چراکه ما دَ شار ظُلم و جنجال مِینگرُم.
۱۰اُونا شاو و روز دَ بَلِه دیوال های شار مِیگرده
و دَ مَنِه شی شرارَت و ظُلم اَسته.
۱۱تباهی دَ مینکل شی وجُود دَره
و خُشُونَت و تَقَلُبکاری از کُوچه شی دُور نَمُوشه.
۱۲دُشمو مَره طعنه نَمِیدیه،
اگه مِیدَد، ما تَحَمُل مُوکدُم؛
مُخالِف مه خود ره دَ بَلِه مه کٹه کٹه نَمُونه،
اگه مُوکد، ما خود ره ازُو تاشه مُوکدُم.
۱۳بَلکِه تُو اَستی که امی کارا ره مُونی،
اَی مردِ همبرابر مه،
همدَم مه و رفِیقِ نزدِیک مه،
۱۴که هر دُوی مو قد یگدِیگِه خُو رفاقتِ شِیرِین دَشتی
و یگجای قد جمعیَتِ مردُم دَ خانِه خُدا قَدم مِیزَدی.
۱۵بیل که مَرگ بےخبر دَ بَلِه دُشمنا بییه
و اُونا زِنده دَ عالمِ مُرده ها بوره،
چراکه شرارَت دَ خانه های ازوا و دَ مینکلِ ازوا یَه.
۱۶لیکِن ما خُداوند-خُدا ره کُوی مُونُم
و اُو مَره نِجات مِیدیه.
۱۷شام و صُبح و چاشت ما شِکوه و ناله مُونُم
و اُو آواز مَره مِیشنَوه.
۱۸اُو جان مَره از جنگی که دَ ضِد مه دَر گِرِفته،
صحیح-و-سلامَت بُر مُونه؛
چراکه غَدر کسا دَ خِلاف مه اَسته.
۱۹خُدا که از اَزَل دَ تَخت خُو شِشته،
دُعای مَره مِیشنَوه و اُونا ره خار-و-حقِیر مُونه، - سِلاه -
چراکه اُونا تغیِیر نَمُونه و از خُدا ترس نَدره.
۲۰ رفِیق مه دِست خُو ره دَ بَلِه خَیرخاهِ خُو بِلند کده
و عهد خُو ره مَیده کده.
۲۱زِبون شی نَرمتَر از مَسکه یَه،
لیکِن دِل شی مَیلِ جنگ دَره؛
تورای شی از روغو کده چَربتَر اَسته،
ولے خطرناکتَر از شمشیرای لُچ.
۲۲بارِ مُشکِلات خُو ره دَ خُداوند بِسپار
و اُو تُو ره اُستوار نِگاه مُونه؛
اُو هرگِز نَمیله که آدمِ عادِل تکان بُخوره.
۲۳لیکِن تُو اَی خُدا، مردُمای خُونریز و خیانَتکار ره دَ چاهِ بےآخِر پورته مُونی؛
اُونا نِیمِ روزای عُمر خُو ره ام زِندگی نَمُونه،
لیکِن ما دَزتُو تَوَکُل مُونُم.