زبُور

بَخشِ ۵۴

دُعا بَلدِه حِفاظَت از دِستِ دُشمنا

بَلدِه سردِستِه خانِنده ها. قد آلِه مُوسِیقی تاردار خانده شُنه. قَصِیدِه داوُود از غَیتِیکه مردُمِ زِیف دَ پیشِ شائول اَمَده گُفت: ”آیا داوُود خود ره دَ مینکلِ از مو تاشه نَکده؟“

۱اَی خُدا، دَ وسِیلِه نام خُو مَره نِجات بِدی

و دَ وسِیلِه قُدرت خُو دَ داد مه بِرَس.

۲خُدایا، دُعای مَره بِشنَو،

و دَ تورای دان مه گوش بِدی؛

۳چراکه بیگَنه‌گو دَ ضِد مه باله شُده

و مردُمای ظالِم قَصدِ گِرِفتونِ جان مَره دَره؛

اُونا خُدا ره حاضِر نَمِینگره. سِلاه.

۴اینه، خُدا مَدَدگار مه اَسته؛

خُداوند اُستُوار کُنِندِه جان مه یَه.

۵اُو بَدی دُشمنای مَره پس دَ بَلِه خودونِ ازوا میره.

بخاطرِ وفاداری خُو اُونا ره نابُود کُو.

۶اوخته ما قُربانی داوطلبانه بَلدِه تُو تقدِیم مُونُم

و نام تُو ره، اَی خُداوند، سِتایش مُونُم،

چراکه اُو نیک اَسته.

۷چُون تُو مَره از هر مُشکِل-و-سختی خلاص کدے

و چِیمای مه پیروزی مَره دَ بَلِه دُشمنای مه دِیده.