۱اَی خُدا، تُو خُدای مه اَستی،
قد تمامِ وجُود خُو، تُو ره طلب مُونُم؛
جان مه تُشنِه ازتُو یَه
و جِسم مه دَ شَوقِ حُضُور تُو،
دَ یگ زمِینِ خُشک و بوره و بےآو.
۲پس ما دَ جایگاهِ مُقَدَّس تُو سُون تُو توخ کدُم
تا قُدرت و جلال تُو ره بِنگرُم.
۳ازی که رَحمت تُو از زِندگی بِهتر اَسته،
لبای مه تُو ره حمد-و-ثنا مُوگیه.
۴پس تا غَیتِیکه زِنده اَستُم تُو ره سِتایش مُونُم
و دَ نامِ ازتُو دِستای خُو ره باله کده دُعا مُونُم.
۵جان مه سیر مُوشه مِثلِ که مَغز و چربی خورده بَشه
و دان مه قد لَبای پُر از خوشی تُو ره سِتایش مُونه
۶وختِیکه ما دَ جاگِه خُو تُو ره یاد مُونُم،
و تا ناوختای شاو دَ بارِه ازتُو فِکر مُونُم،
۷چُون تُو مَدَدگار مه اَستی
و ما دَ تَی سایِه پَر-و-بال تُو دَ خوشی سرُود میخانُم.
۸جان مه دَزتُو تکیه کده
و دِستِ راست تُو از مه حِمایت مُونه.
۹کسای که قَصدِ نابُود کدونِ جان مَره دَره،
دَ غَوُجی های زمی تاه موره.
۱۰اُونا دَ دَمِ شمشیر تسلِیم مُوشه
و خوراکِ شغال ها مُوشه؛
۱۱لیکِن پادشاه دَ حُضُورِ خُدا خوشی مُونه؛
هر کسی که دَزُو قَسم بُخوره، اِفتخار مُوکُنه،
چُون دانِ دروغگویا بسته مُوشه.