۱اَی خُدا، چرا مو ره بَلدِه همیشه دُور پورته کدے؟
چرا خَشم تُو دَ بَلِه گوسپندوی علفچر تُو اَلَنگه کده؟
۲دَ فِکرِ جماعت خُو بَش که دَ زمانِ قدِیم اِنتِخاب کدی؛
تُو اُونا ره بازخرِید کدی تا طایفِه میراث تُو بَشه؛
دَ فِکرِ کوهِ صَهیون بَش که دَز شی جای-دَ-جای شُدی.
۳قَدم های خُو ره سُون خَرابه ھای دایمی باله کُو؛
دُشمو هر چِیزی ره که دَ جایگاهِ مُقَدَّس تُو بُود، خَراب کده.
۴دُشمنای تُو دَ مَنِه جای مُلاقات تُو غُر زَد
و بَیرَقای خُو ره دَ عِنوانِ نِشان خُو باله کد.
۵اُونا رقمِ کسای بُود که تَوَرهای خُو ره
دَ بَلِه دِرختای جنگل باله مُونه.
۶اُونا پگِ نَقش های تَراش شُدِه شی ره
قد تیشه و تَوَر خُو تِکه-و-پرچه کده.
۷اُونا جایگاهِ مُقَدَّس تُو ره قد آتِش دَر دَده؛
اُونا جایگاهِ نام تُو ره بےحُرمَت کده دَ خاک برابر کده.
۸اُونا دَ دِل خُو گُفته: ”مو اُونا ره کامِلاً تابِع خُو مُونی.“
اُونا پگِ جای های مُلاقاتِ خُدا ره دَ سرزمِین مو سوختَنده.
۹مو مُعجزه های خُدای خُو ره نَمِینگری
و کُدَم نَبی ام دَ اِینجی نِیَسته
و کسی ام دَ مینکل مو نِیَسته که بُفامه تا چی وخت اِی حالت اِدامه پَیدا مُونه.
۱۰اَی خُدا، تا چی وخت دُشمو تُو ره رِیشخَند کُنه؟
آیا دُشمو بَلدِه همیشه نام تُو ره تَوهِین کُنه؟
۱۱چرا دِست خُو ره، دِستِ راست خُو ره پس کش مُونی؟
دِست خُو ره از بَغل خُو بُر کده اُونا ره نابُود کُو.
۱۲مگم خُدا از قدِیم پادشاهِ مه اَسته؛
اُو دَ زمی نِجات ره دَ وجُود میره.
۱۳تُو دریا ره قد قُدرت خُو دُو شَق کدی
و سر های جانوَرای کٹِه بحری ره دَ آوها مَیده کدی.
۱۴تُو سر های لِویاتان ره جَو جَو کدی
و اُو ره خوراکِ زِنده‌جان های بیابو کدی.
۱۵تُو چشمه ھا و جوی ها ره از هر سُو جاری کدی؛
تُو دریاچه های ره که همیشه جاری بُود، خُشک کدی.
۱۶روز دَزتُو تعلُق دَره و شاو ام از تُو یَه؛
مَنبع نُور و آفتَو ره تُو دَ آسمو قرار دَدی.
۱۷تُو تمامی حدُودِ زمی ره تعیِین کدی
و تایستو و زِمِستو ره دَ وجُود اَوُردی.
۱۸اَی خُداوند، دَ یاد خُو بِگِیر که دُشمو چی رقم نام تُو ره رِیشخَند مُونه
و مردُمای جاهِل چِطور نام تُو ره تَوهِین مُوکُنه.
۱۹جانِ کَوتر خُو ره دَ جانوَرای وَحشی تسلِیم نَکُو
و زِندگی قَومِ سِتَمدِیدِه خُو ره بَلدِه همیشه پُرمُشت نَکُو.
۲۰عهد خُو ره دَ نظر خُو بِگِیر،
چُون جایای ترِیکِ امزی سرزمی پُر از رفت-و-اَمَدِ ظُلم اَسته.
۲۱نَیل که مردُمِ مظلُوم شرمِنده شُده از حُضُور تُو پس بوره.
بیل که مردُمای غرِیب و مُحتاج نام تُو ره سِتایش کُنه.
۲۲اَی خُدا، باله شُو و از حق خُو دِفاع کُو.
دَ یاد خُو بِگِیر که مردُمای جاهِل چی رقم تمامِ روز تُو ره رِیشخَند مُونه.
۲۳چِیغ زَدونِ دُشمنای خُو ره
و غُر زَدونِ مُخالِفای خُو ره که همیشه بِلند مُوشه، پُرمُشت نَکُو.