۱آواز مه سُون خُدا موره
دَ حالِیکه ما ناله و فریاد مُونُم؛
آواز مه سُون خُدا موره
و اُو آواز مَره گوش مِیگِیره.
۲دَ روزِ مُشکِلات-و-سختی خُو خُداوند ره طلب مُونُم؛
دَ غَیتِ شاو دِستای مه بَلدِه دُعا دِراز مُوشه و مندَگی نَمِیگِیره
و جان مه آرامِش پَیدا نَمُونه.
۳ما خُدا ره یاد کده ناله مُونُم؛
ما فِکر مُوکنُم و روحِ مه افسُرده مُوشه.
۴تُو چِیمای مَره بیدار نِگاه مُونی؛
ما دَ اندازِه پریشان اَستُم که توره گُفته نَمِیتنُم.
۵ما دَ بارِه روزای گُذشته فِکر مُونُم،
دَ بارِه سال ھای تیر شُده.
۶دَ غَیتِ شاو سرُود خُو ره دَ یاد خُو میرُم
و دَ دِل خُو فِکر مُونُم و روحِ مه تحقِیق کده مُوگیه:
۷”آیا خُداوند بَلدِه همیشه مَره ایله مِیدیه
و دِیگه هرگِز دَزمه نظرِ لُطف نَمُونه؟
۸آیا رَحمت ازُو بَلدِه همیشه بَند شُده؟
آیا وعدِه شی بَلدِه تمامِ نسل ها بےاَثر شُده؟
۹آیا خُدا فَیض خُو ره پُرمُشت کده
و دَ حالتِ قار خُو دِلسوزی خُو ره بَند کده؟“ سِلاه.
۱۰اوخته گُفتُم: ”غَم-و-غُصِّه مه اینی اَسته:
رفتارِ دِستِ راستِ حضرت اعلیٰ دَ برابر مه تغیِیر کده.“
۱۱ما کارای خُداوند ره یاد مُونُم؛
ما کارای عجِیب تُو ره که از قدِیم اَسته، دَ یاد خُو میرُم.
۱۲ما دَ بارِه پگِ کارای عجِیب تُو فِکر مُونُم
و دَ بارِه اعمال تُو چورت مِیزَنُم.
۱۳اَی خُدا، راه ھای تُو مُقَدَّس اَسته؛
کُدَمِ از خُدایو رقمِ خُدای ازمو بُزُرگ اَسته؟
۱۴تُو امُو خُدا اَستی که کارای عجِیب مُونی؛
تُو قُدرت خُو ره دَ مینکلِ قَوم ها معلُومدار کدے.
۱۵تُو قد بازُوی خُو قَوم خُو ره بازخرِید کدی،
اَولادِه یعقُوب و یوسُف ره. سِلاه.
۱۶آوها تُو ره دِید، اَی خُدا،
آوها تُو ره دِید و دَ طُغیان اَمَد
و غَوُجی های دریا لرزِید.
۱۷آوُرھا آو ریختَند
و آسمونا گُرگُردراغ کد
و تِیرھای آتِشَک تُو دَ ھر سُو رَیی شُد.
۱۸آوازِ گُرگُردراغ تُو دَ آسمونا پیچ خورد
و آتِشَک دُنیا ره روشو کد؛
زمی لرزِید و تکان خورد.
۱۹راهِ تُو از طرِیقِ دریا بُود
و مَسِیر تُو از مینکلِ آوهای کَلو
و جای پای تُو دِیده نَمُوشُد.
۲۰تُو قَوم خُو ره رقمِ یگ گَله راهنُمایی کدی
دَ وسِیلِه دِستِ مُوسیٰ و هارُون.