۱اوخته دَ دِستِ راستِ امزُو که دَ بَلِه تَخت شِشتُد، یگ طومار ره دِیدُم که دَ پُشت و رُوی خو نوِشته دَشت و قد هفت مُهر، مُهر-و-لاک شُدُد. ۲و یگ ملایکِه قُدرتمَند ره دِیدُم که قد آوازِ بِلند اِعلان مُوکد که، ”کِی لایق شی ره دَره که مُهرای طومار ره کنده اُو ره واز کنه؟“ ۳ولے هیچ کس دَ آسمو و یا دَ رُوی زمی یا دَ زیرِ زمی نَتنِست که امُو طومار ره واز کُنه و مَنِه شی ره بِنگره. ۴و ما زار زار چخرا مُوکدُم، چُون هیچ کس پَیدا نَشُد که لایقِ واز کدونِ امزُو طومار مُوبُود و مَنِه شی ره مِیدِید. ۵اوخته یکی امزُو بُزُرگا دَز مه گُفت: ”چخرا نَکُو! اونه، شیرِ طایفِه یهُودا که از رِیشِه داوُود اَسته، پیروز شُده تا هفت مُهرِ طومار ره بِکَنه و اُو ره واز کُنه.“
۶بعد ازُو دِیدُم که دَ بَینِ تَخت و چار مَوجُودِ زِنده و دَ مینکلِ بُزُرگا یگ باره ایسته بُود که رقمِ بارِه حلال شُده بُود. اُو هفت شاخ و هفت چِیم دَشت که هفت روحِ خُدا اَسته و دَ تمامِ زمی رَیی شُده. ۷اُو اَمَد و طومار ره از دِستِ راستِ امزُو که دَ بَلِه تَخت شِشتُد، گِرِفت. ۸وختِیکه طومار ره گِرِفت، امُو چار مَوجُودِ زِنده و امُو بِیست و چار بُزُرگ، دَ پیشِ باره رُوی دَ خاک اُفتَد. هر کُدَمِ ازوا یگ بَربط دَشت و جامَک های طِلّایی پُر از بُخورِ خوشبُوی که دُعا های مُقَدَّسِین اَسته. ۹اُونا یگ سرُودِ نَو میخاند:
”تُو لایق شی ره دَری که طومار ره بِگِیری
و مُهرای شی ره واز کنی،
چراکه تُو حلال شُدی
و قد خُون خُو مردُم ره از هر طایفه و زِبو و قَوم و مِلَّت بَلدِه خُدا خرِیدی
۱۰و ازوا بَلدِه خُدای مو پادشایو و پیشوایو جور کدی
و اُونا دَ بَلِه زمی پادشاهی مُونه.“
۱۱بعد ازُو ما توخ کدُم و آوازِ ملایکه های کَلو ره شِنِیدُم که گِرداگِردِ تَخت و مَوجُوداتِ زِنده و بُزُرگا ره گِرِفتُد و تعدادِ ازوا لَک ها و هزاران هزار بُود. ۱۲اُونا قد آوازِ بِلند مُوگُفت:
”بارِه که حلال شُد لایق شی ره دَره
که قُدرت و دَولت، حِکمت و قوَّت،
حُرمَت و جلال دَشته بَشه و سِتایش شُنه.“
۱۳اوخته شِنِیدُم که تمامِ مخلُوقاتی که دَ آسمو، دَ رُوی زمی، دَ زیرِ زمی و دَ دریا اَسته و چِیزای که دَ مَنِه ازوا وجُود دَره، مُوگُفت:
”سِتایش و حُرمَت، جلال و قُدرت
امزُو بَشه که دَ بَلِه تَخت شِشته و از باره تا اَبَداُلاباد!“
۱۴و امُو چار مَوجُودِ زِنده گُفت: ”آمین!“ و امُو بُزُرگا رُوی دَ خاک اُفتَده اُو ره سَجده کد.