۱ او هُداوند! ترا شان و سئوکتَ دئیان،
چیا که تئو منا چه جُهلانکیان چست کرت و
نه‌اِشتِت دژمن منی سرا شادهی بکننت.
۲ او هُداوند، منی هُدا! تئیی گوَرا په کُمکا پریاتُن کرت و
تئو منا چه ناجۆڑیا دْراه کرت،
۳ منی اَرواه چه مُردگانی جهانا در آورت و
چه آیانی نیاما که کَلّ و کبر بوتنت زندگ کرت.
۴ او هُداوندئے دۆستداران! په هُداوندا نازێنک بجنێت،
آییئے پاک و پَلگارێن نامئے شُگرا بگرێت.
۵ چیا که هِژمی دمانے و
مِهر و رهمتی اُمرئے دْراجیا.
بیت که سجّهێن شپے په گرێوگ بگوَزیت،
بله بامگواها شادهی وتی چهرگا زاهرَ کنت.
۶ من وتی آسودگیئے وهدا گوَشت:
”هچبر لرزێنگَ نبان.“
۷ او هُداوند! تئو منا چه وتی مِهر و رهمتا
مُهرێن کۆهێئے پئیما اۆشتارێنتگ‌اَت،
بله وهدے وتی دێمِت چه من ترّێنت،
تُرستُن.
۸ او هُداوند! ترا تئوارُن جت،
تئیی گوَرا زاری و پریاتُن بُرز کرت:
۹ ”منی مرکا چِه سوتّے مان و
کبرئے تها منی اێر رئوگا چۆنێن پایدگے؟
زانا، هاک ترا ستا دنت؟
جارَ جنت که تئو وپادار ائے؟
۱۰ او هُداوند! بِشکن و منی سرا مهربان بئے.
هُداوندا! منی مَدَت کنۆک بئے.“
۱۱ تئو منی مۆتک ناچ و سُهبتے کرت،
سوگی گُد و پۆشاک در کرت و
منا گۆن شادمانیا پۆشێنت،
۱۲ تانکه منی اَرواه ترا ستا بدنت و بێتئوار مبیت.
او هُداوند، منی هُدا! تان اَبد تئیی شُگرا گران.