۱ او هُدا! سَهیونا ستا و سنا تئیی ودارا اِنت،
گۆن تئو مئے کئول پورهَ بنت.
۲ او تئو که دْوایانَ اشکنئے!
سجّهێن مردم دێم په تئو کاینت.
۳ آ وهدا که گناه منی سرا لُمبتنت،
تئو مارا بکشِت.
۴ بَهتاور هما اِنت که تئوی گچێنَ کنئے و وتی بارگاها کارئے
تانکه همۆدا جهمنند ببیت.
چه تئیی درگاهئے نێکیا سێراپ باتێن،
چه تئیی پرستشگاهئے پاکیا.
۵ گۆن وتی باکمالێن کاران، مارا په اَدل و اِنساپ پسّئوَ دئیئے.
او مئے رَکّێنۆکێن هُدا!
زمینئے چار کُنڈ و دوردست‌ترێن دریایانی اُمێت گۆن تئو اِنت.
۶ تئو ائے که گۆن وتی زۆر و واکا کۆهِت جۆڑێنتگ‌اَنت و
وتا گۆن کدرتا سِلَهبندِت کرتگ،
۷ دریایانی گُرَّگِت آرام کرتنت،
مئوجانی تئوار و کئومانی آشۆپ.
۸ زمینئے چار کُنڈا نندۆک چه تئیی نشانیان هئیران اَنت،
تئو شَگرب و مَگربا پرمائے که شادمانیئے کوکّارا بکننت.
۹ تئو زمینئے هئیالداریا کنئے،
آییا آپَ دئیئے و آبادَ کنئے.
هُدائے کئور سررێچ اِنت
تئو مردمان گندمَ بَکشئے
چیا که تئیی شئور همے بوتگ.
۱۰ تئو زمینئے پَلان آپَ دئیئے و
ڈگارا همدستَ کنئے،
گۆن گوارگا نرمیَ کنئے و
رُست و ردۆما برکتَ دئیئے.
۱۱ گۆن وتی نێکیا سالا تاجے سرا دئیئے،
تئیی پادراه هم چه برکتا سررێچ اَنت.
۱۲ گیابانانی چَراگاه آبادَ بنت و
کۆهان وتی سرێن په شادمانی بستگ‌اَنت.
۱۳ ڈگاران وتا گۆن رمَگان پۆشێنتگ و
دَرَگان گۆن گندما،
شادمانیئے کوکّارا بُرزَ کننت و سئوتَ جننت.