۱ او زمینئے سجّهێن مردمان! په هُدایا شادهیئے گوانکا بجنێت.
۲ آییئے نامئے مزنیا نازێنێت و
آییئے شان و شئوکتا ستا کنێت.
۳ هُدایا بگوَشێت: ”تئیی کار چنکدر باکمال اَنت.
تئیی واک و کدرتئے مزنیئے سئوَبا
دژمن تئیی دێما هاکا کپنت.
۴ زمینئے سجّهێن مردم ترا سُجدهَ کننت و
ترا نازێننت.
هئو! تئیی ناما ساڑاینت.“اۆشت...
۵ بیاێت و بچارێت که هُدایا چے کرتگ،
اَجبێن کار په بنی آدما.
۶ دریایی هُشک کرت و
هُدائے کئوم اۆدا پاد پئیادکا چه کئورا گوَست،
آییئے بارگاها شادمانی بکنێن.
۷ آ گۆن وتی کدرتا تان اَبد بادشاهیَ کنت،
چمّی گۆن کئومان اِنت.
سرکش آییئے هلاپا پاد مئیاینت. اۆشت...
۸ او کئومان! مئے هُدایا ستا کنێت،
په بُرزتئواری بنازێنێتی.
۹ مئے زِندی رَکّێنتگ و
پادی چه ٹگَلَگا داشتگ‌اَنت.
۱۰ او هُدا! چیا که تئو مارا چکّاسِتگ،
تئو مارا نُگرهئے پئیما پلگارتگ.
۱۱ تئو مارا داما دئور داتگ و
مئے گردنا مزنێن بارے اشتگ.
۱۲ چه تئیی رزایا مردمان مارا سَرجمیا لگتمال کرتگ،
چه آپ و آسا گوَستگێن،
بله مارا سرسبزێن جاهێا آورتگِت.
۱۳ گۆن سۆچگی کُربانیگان تئیی درگاها کایان و
گۆن تئو وتی کئولان پورهَ کنان،
۱۴ هما کئول که لُنٹان واده داتگ و دپا گوَشتگ‌اَنت
سکّی و سۆریانی وهدا.
۱۵ پزّۆرێن دلوَتان سۆچگی کُربانیگَ کنان،
گۆن گوَرانڈانی کُربانیگئے دوتّان،
په تئو پس و گۆک ندرَ کنان. اۆشت...
۱۶ او سجّهێن هُداتُرسان! بیاێت و بِشکنێت،
هما چیزّانَ گوَشان که په من کرتگ‌اَنتی.
۱۷ گۆن وتی دپا آییئے کِرّا پریاتُن کرتگ،
آییئے ستا و سنا منی زبانا اَت.
۱۸ اگن بدیے منی دلا بوتێن
هُداوندا منی هبر گۆش نداشتگ‌اَت.
۱۹ بله هُدایا په راستی اِشکتگ و
منی دْوائے تئواری گۆش داشتگ.
۲۰ هُدایا ستا بات که چه منی دْوایا نادلگۆش نبوتگ و
وتی مِهری چه من دور نداشتگ.