۱ او هُدا! تئیی شُگرا گرێن،
تئیی شُگرا گرێن که تئیی نام نزّیک اِنت و
مردم تئیی اَجبێن کارانی هبرا کننت.
۲ تئو گوَشئے: ”وتی گیشّێنتگێن وهدا
په اِنساپ دادرسیَ کنان.
۳ هما وهدا که زمین و آییئے سجّهێن نندۆکَ لرزنت،
اے من آن که آییئے پادَگان مُهرَ داران. اۆشت...
۴ گۆن پُرکبرانَ گوَشان: ’پَهر مبندێت،‘ و
گۆن بدکاران: ’وتی کانٹان بُرز مکنێت.
۵ وتی کانٹان اِنکدر بُرز مکنێت و
په کِبر و گُروناکی هبر مکنێت.‘“
۶ چیا که سرپرازی نه چه رۆدراتکا کئیت،
نه چه رۆنندا و نه چه گیابانا.
۷ اے هُدا اِنت که دادرسیَ کنت،
یکّێا اێرَ جنت و یکّێا سربُرزَ کنت.
۸ چیا که هُدائے دستا جامے،
چه پرجۆشێن شراب و تهلگا پُرّ اِنت.
شرابا رێچیت و زمینئے سجّهێن بدکار
آییا تان گُڈّی ترمپا ورنت.
۹ بله من مُدام هُدائے کارانی هبرا کنان،
آکوبئے هُدایا نازێنان.
۱۰ ”سجّهێن بدکارانی کانٹانَ پرۆشان،
بله پهرێزکارانی کانٹ بُرز دارگَ بنت.“