۱ کلام خداوند بر من نازل شد و فرمود: ۲ «ای انسان خاکی، رو به طرف کوه‌های اسرائیل کرده، بر ضد آنها نبوت کن ۳ و بگو که ای کوه‌های اسرائیل، خداوند متعال، خدای اسرائیل به شما، تپه‌ها، وادیها و دره‌ها چنین می‌فرماید: من خودم شمشیر را برای نابودی شما می‌فرستم و بُتخانه‌های شما را ویران می‌کنم. ۴-۵ قربانگاه‌های‌تان را از بین می‌برم، بُتهای‌تان را شکسته و اجساد کُشته‌شده‌گان را در مقابل پای بُتهای‌تان می‌اندازم و استخوانهای آنها را به دَور قربانگاه پراگنده می‌کنم. ۶ در هر جایی که زندگی می‌کنید، شهرها و بُتخانه‌ها و قربانگاه‌های‌تان ویران می‌شوند، بُتهای‌تان شکسته، اجاق‌های سوختاندن خوشبویی‌تان فرو‌ریخته و چیزهایی را که با دست‌تان ساخته‌اید، از بین می‌روند. ۷ اجساد مردم کُشته‌شده در همه جا دیده می‌شوند و کسانی که زنده بمانند، خواهند دانست که من خداوند هستم.
۸ اما عده‌یی از شما را زنده خواهم گذاشت. آنها از دَم شمشیر نجات یافته و در بین قومهای دیگر پراگنده می‌شوند. ۹ سپس کسانی که در کشورهای دیگر به اسارت بُرده می‌شوند، در آنجا مرا به‌یاد می‌آورند. آنها به‌یاد می‌آورند که چگونه با دلهای بی‌وفای‌شان مرا ترک کردند. آنها با چشمان زناکار‌شان بُت‌پرستی را ترجیح داده و قلب مرا شکستند. آنگاه به سبب اعمال زشتی که مرتکب شده‌اند، از خود بیزار می‌شوند. ۱۰ آنها خواهند دانست که من خداوند هستم، هُشدارهای من جدی بوده و بی‌جهت این بلاها را بر سر‌شان نیاورده‌ام.»
۱۱ خداوند متعال می‌فرماید: «با غم و اندوه به سر و رویت بزن و به‌خاطر اعمال زشت و پلید قوم اسرائیل آه و ناله کن، زیرا آنها با شمشیر، قحطی و مرض هلاک می‌شوند. ۱۲ کسانی که در جاهای دور هستند، در اثر مرض می‌میرند، آنهایی که در همین نزدیکی‌ها باشند، با شمشیر به قتل می‌رسند و آن عده‌یی که باقی بمانند از قحطی هلاک می‌گردند. به این ترتیب خشم خود را بر آنها می‌آورم. ۱۳ وقتی اجساد آنها در جاهایی که برای بُتهای خود هدیه تقدیم می‌کردند، یعنی در بین بُتها، به دَور قربانگاه‌ها، بر تپه‌ها، بر سر کوه‌ها، زیر درختهای سبز و بلوطهای بلند بیفتند، آن وقت می‌دانند که من خداوند هستم. ۱۴ دست خود را برای نابودی آنها دراز می‌کنم و خانه‌های‌شان را از بیابانی که در جنوب قرار دارد تا شهر رِبله که در شمال است، ویران می‌سازم. آنگاه خواهند دانست که من خداوند هستم.»