۱کلام خداوند بر من نازل شد: ۲«ای انسان خاکی، رو بطرف کوه های اسرائیل کن و پیام مرا به آن ها برسان ۳و بگو: ای کوه های اسرائیل، خداوند متعال، خدای اسرائیل به شما، تپه ها، وادیها و دره ها چنین می فرماید: من خودم شمشیر را برای نابودی شما می فرستم، بتخانه های شما را ویران می کنم. ۴-۵قربانگاه های تان را از بین می برم، بتهای تان را شکسته و اجساد کشته شدگان را در پیش پای بتهای تان می اندازم و استخوانهای آن ها را به دور قربانگاه پراگنده می کنم. ۶در هر جائی که زندگی می کنید، شهرها و بتخانه ها و قربانگاه های تان ویران می شوند، بتهای تان شکسته و با همه چیزهائی که ساخته اند از بین می روند. ۷اجساد مقتولین در همه جا دیده می شوند. آنگاه می دانید که من خداوند هستم.
۸اما عده ای را نجات می دهم. آن ها از دَم شمشیر جان سالم بدر برده در بین اقوام دیگر پراگنده می شوند ۹و کسانی که در کشورهای دیگر فرار می کنند و در حال تبعید بسر می برند، در آنجا مرا بیاد می آورند و می دانند که آن ها را بخاطر دلهای بی ایمان شان و برای اینکه بت پرستی را ترجیح دادند و از من دور شدند، مجازات کرده ام. آنگاه به سبب اعمال زشتی که مرتکب شده اند، از خود نفرت می کنند ۱۰و می دانند که من خداوند هستم، هوشدارهای من جدی بوده و بی جهت این بلاها را بر سر شان نیاورده ام.»
۱۱خداوند متعال می فرماید: «با غم و اندوه به سر رویت بزن و بخاطر اعمال زشت قوم اسرائیل آه و ناله کن، زیرا آن ها با شمشیر و قحطی و مرض هلاک می شوند. ۱۲کسانی که در جاهای دور زندگی کنند در اثر مرض می میرند، آنهائی که در همین نزدیکی ها باشند، با شمشیر بقتل می رسند و آن عده ای که باقی بمانند از قحطی هلاک می گردند. به این ترتیب خشم خود را بر آن ها می آورم. ۱۳وقتی اجساد آن ها در جاهائی که برای بتهای خود هدیه تقدیم می کردند، یعنی در بین بتها، به دور قربانگاهها، بر تپه ها، بر سر کوهها، زیر درختان سبز و بلوطهای بلند بیفتند، آنوقت می دانند که من خداوند هستم. ۱۴دست خود را برای نابودی آن ها دراز می کنم و شهرهای شان را از بیابان تا شهر رِبله ویران می سازم تا بدانند که تنها من خداوند هستم.»