۱خدا در ایام قدیم، در اوقات بسیار و به راه های مختلف به وسیلۀ انبیاء با پدران ما تکلم فرمود، ۲ولی در این روزهای آخر به وسیلۀ پسر خود با ما سخن گفته است. خدا این پسر را وارث کل کائنات گردانیده و به وسیلۀ او همۀ عالم هستی را آفریده است. ۳آن پسر، فروغ جلال خدا و مظهر کامل وجود اوست و کائنات را با کلام پُر قدرت خود نگه می دارد و پس از آنکه آدمیان را از گناهان شان پاک گردانید، در عالم بالا در دست راست حضرت اعلی نشست.
۴همان طور که مقام او از مقام فرشتگان بالا تر بود، نامی که به او داده شد از نام آن ها برتر می باشد، ۵زیرا خدا هرگز به هیچ یک از فرشتگان نگفته است که:
«تو پسر من هستی، امروز پدر تو شده ام.»
و یا:
«من برای او پدر خواهم بود و او پسر من خواهد بود.»
۶و باز وقتی نخست زاده را به دنیا می فرستد می فرماید:
«همۀ فرشتگان خدا او را بپرستند.»
۷اما دربارۀ فرشتگان می فرماید:
«خدا فرشتگانش را به صورت باد و خادمانش را مثل شعله های آتش می گرداند.»
۸اما دربارۀ پسر فرمود:
«ای خدا، تخت سلطنت تو ابدی است و با عدالت حکومت می کنی. ۹تو راستی را دوست داشته و از ناراستی نفرت داری. از این جهت خدا، یعنی خدای تو، تو را با روغن شادمانی بیشتر از رفقایت مسح کرده است.»
۱۰و نیز:
«تو ای خداوند، در ابتدا زمین را آفریدی و آسمان ها کار دست های توست. ۱۱آن ها از میان خواهند رفت، اما تو باقی خواهی ماند. همۀ آن ها مثل لباس کهنه خواهند شد. ۱۲تو آن ها را مانند ردای به هم خواهی پیچید. بلی، چون آن ها مثل هر لباسی تغییر خواهند کرد. اما تو همان هستی و سال های تو پایانی نخواهد داشت.»
۱۳خدا به کدام یک از فرشتگان خود هرگز گفته است:
«به دست راست من بنشین، تا دشمنانت را پای انداز تو گردانم؟»
۱۴پس فرشتگان چه هستند؟ همۀ آن ها ارواحی هستند که خدا را خدمت می کنند و فرستاده می شوند تا وارثان نجات را یاری نمایند.