۱ خداوند به من فرمود که به قصر پادشاه یهودا بروم و بگویم: ۲ «ای پادشاه یهودا که بر تخت سلطنت داوود نشسته‌ای و ای اهل دربار و اهالی اورشلیم، ۳ به کلام خداوند گوش بدهید که می‌فرماید: در شهر‌تان با عدل و انصاف رفتار کنید و غارت شده‌گان را از دست ظالمان برهانید. بر بیگانه‌گان، یتیمان و بیوه‌زنان ستم نکنید و خون مردم بیگناه را نریزید. ۴ زیرا اگر به آنچه که گفتم عمل کنید، همیشه پادشاهانی که از سلسلۀ داوود‌اند، بر تخت پادشاهی می‌نشینند و همراه با درباریان و قوم خود بر گادی‌ها و اسپها سوار شده و از دروازه‌های قصر داخل می‌شوند. ۵ من، خداوند، می‌گویم: اما هرگاه به سخنان من توجه نکنید، به نام خود قسم می‌خورم که این قصر را به خرابه‌ای تبدیل می‌کنم.»
۶ خداوند همچنان می‌فرماید: «اگر‌چه قصر سلطنتی یهودا در نظر من مانند سرزمین شاداب جِلعاد و کوه‌های سرسبز لبنان زیباست، اما من آن را به چنان ویرانه‌ای تبدیل می‌کنم که هیچ‌کس نتواند در آن زندگی کند. ۷ تخریب‌گران را با ابزار‌شان می‌فرستم تا ستونهای آن را که از بهترین درختهای سرو تهیه شده، قطع کنند و در آتش بسوزانند.
۸ وقتی‌که مردم قومهای دیگر از آنجا عبور کنند، از یکدیگر می‌پرسند: «چرا خداوند این شهر بزرگ را به این وضع گرفتار کرد؟» ۹ در جواب می‌شنوند: به‌خاطری‌که مردم اینجا عهد و پیمان خداوند، خدای خود را شکسته و پیرو خدایان بیگانه شدند و آنها را پرستش کردند.»
۱۰ ای مردم یهودا، به‌خاطر مرگ یوشیای پادشاه گریه نکنید
و برای او ماتم نگیرید،
بلکه برای پسرش یِهوآحاز زار‌زار گریه کنید
زیرا که او به اسارت می‌رود،
دیگر بر‌نمی‌گردد و روی وطن خود را نمی‌بیند.
۱۱-۱۲ زیرا خداوند دربارۀ یِهوآحاز پسر یوشیا که به‌جای پدر خود پادشاه شد، چنین می‌فرماید: «او دیگر روی وطن خود را نمی‌بیند بلکه در دیار بیگانه که او را به اسیری بُرده‌اند، خواهد مُرد.»
خداوند می‌فرماید:
۱۳ وای به‌حال کسی که خانۀ خود را با بی‌انصافی
و بالاخانۀ خویش را با بی‌عدالتی بنا می‌کند.
وطندار خود را به خدمت می‌گیرد
ولی مزدش را نمی‌دهد.
۱۴ وای به‌حال کسی که می‌گوید:
«برای خود خانۀ شکوهمندی
با اتاقهای وسیع و کلکین‌های بزرگ می‌سازم.
بر دیوارهای آن چوب سرو نصب کرده
و با رنگ سرخ آن را رنگ می‌کنم.»
۱۵ آیا داشتن قصر مجلل،
تو را پادشاه بهتری می‌سازد؟
چرا پدرت یوشیا از یک زندگی پُر نعمت برخوردار بود؟
به‌خاطری‌که با انصاف و عدالت حکومت می‌کرد.
۱۶ او از حق فقیران و نیازمندان دفاع می‌کرد،
بنابران همیشه موفق بود.
هر کس که مرا می‌شناسد، این طور رفتار می‌کند.
۱۷ اما تو فقط در فکر منافع شخصی خود هستی،
خون بیگناهان را می‌ریزی
و بر آنها ظلم و ستم می‌کنی.
خداوند چنین فرموده است.
۱۸ بنابران، ای یهویاقیم پسر یوشیا، پادشاه یهودا، من، خداوند به تو می‌گویم:
«بر مرگ تو هیچ‌کسی، حتی خانواده و مردم تو گریه و ماتم نمی‌کند
و افسوس و غصه نمی‌خورد.
۱۹ جنازه‌ات را کشان‌کشان از اورشلیم بیرون می‌برند
و مانند لاشۀ یک خر در زیر خاک پنهان می‌کنند.
۲۰ به فراز کوه لبنان بروید و فریاد برآورید
و در باشان گریه کنید و از عباریم ناله را سر دهید،
زیرا همه دوستان‌تان تلف شده‌اند.
۲۱ وقتی‌که در آسوده‌گی زندگی می‌کردید،
با شما سخن گفتم، ولی گوش ندادید.
از جوانی تا حال رفتار شما به همین ترتیب بوده است
و هیچگاهی از من اطاعت نکرده‌اید.
۲۲ طوفان خشم من رهبران‌تان را نابود می‌کند
و دوستان شما همه به اسارت بُرده می‌شوند.
شما به‌خاطر اعمال زشت‌تان
شرمنده و رسوا می‌گردید.
۲۳ ای ساکنان لبنان که قصرهای‌تان را از چوب سرو می‌سازید،
به زودی مانند زنی که از درد زایمان ناله می‌کند،
از درد طاقت‌فرسایی رنج می‌کشید!
۲۴ خداوند به یهویاکین پسر یهویاقیم، پادشاه یهودا می‌فرماید: «به حیات خود قسم می‌خورم که تو اگر حتی مُهر انگشت دست راست من هم می‌بودی، از انگشت خود بیرون می‌آوردم ۲۵ و تو را به‌دست کسانی می‌سپردم که از آنها وحشت داری، یعنی به‌دست نِبوکدنصر، پادشاه بابل و لشکر او. ۲۶ من تو و مادرت را به یک کشور بیگانه می‌فرستم. جایی که در آنجا به دنیا نیامده بودید و هر دوی شما در آنجا خواهید مُرد. ۲۷ شما آرزوی دیدن وطن تان‌را خواهید داشت، اما این آرزوی‌تان هرگز برآورده نخواهد شد.»
۲۸ ای خداوند، آیا این یهویاکین مانند ظرف شکسته‌ای است که به درد کسی نمی‌خورد؟ آیا به همین خاطر است که او و فرزندانش به کشور بیگانه‌ای اسیر بُرده می‌شوند؟
۲۹ ای سرزمین، ای سرزمین یهودا، ای وطن من!
به کلام خداوند گوش بده!
۳۰ خداوند می‌فرماید:
«نام این مرد را در جملۀ اشخاص بی‌اولاد
و کسانی که هرگز کامیاب نمی‌شوند، بنویس.
هیچ‌یک از فرزندان او بر تخت سلطنت داوود نمی‌نشیند
و بر یهودا حکمرانی نمی‌کند.»