۱ خداوند می‌فرماید: «وای به‌حال آن چوپانان گلۀ من که قوم برگزیدۀ مرا از بین بُرده و پراگنده می‌سازند.» ۲ خداوند، خدای اسرائیل دربارۀ چوپانانی که باید از قوم برگزیدۀ او نگهداری کنند، می‌فرماید: «شما به عوض این که از قوم برگزیدۀ من مراقبت نمایید، آنها را راندید و پراگنده ساختید. بنابران، به‌خاطر این کاری که در حق آنها کردید شما را مجازات می‌کنم. خداوند می‌فرماید. ۳ پس من خودم باقیماندۀ قوم برگزیده‌ام را از کشورهایی که آنها را به آنجا رانده بودم، جمع می‌کنم و به وطن خود‌شان دوباره می‌آورم. آنها دارای فرزندان بسیار شده و تعداد‌شان زیاد می‌گردد. ۴ آن وقت چوپانی را برای‌شان انتخاب می‌کنم تا از آنها به خوبی مراقبت کرده و آنها دیگر از کسی نترسند، تشویشی نداشته باشند و هیچ‌کدام‌شان گم نشود.» خداوند چنین فرموده است.
۵ خداوند می‌فرماید: «اینک روزی می‌آید که من شخص عادلی را از نسل داوود به پادشاهی بر‌می‌گزینم. او با حکمت و عدالت سلطنت می‌کند، انصاف و عدالت را در زمین برقرار می‌سازد. ۶ در دوران حکومت او یهودا آزاد می‌شود و اسرائیل در رفاه و آسایش به سر می‌برد و او «خداوند، عدالت ما» نامیده می‌شود.»
۷ خداوند می‌فرماید: «زمانی فرا‌می‌رسد که وقتی مردم سوگند بخورند، دیگر نمی‌گویند: قسم به خدای زنده که اسرائیل را از مصر بیرون آورد. ۸ بلکه می‌گویند: قسم به خدای زنده که قوم تبعید شده و پراگندۀ اسرائیل را از سرزمین شمال و سایر کشورها به وطن‌شان باز آورد.»
۹ دلم شکسته و تمام بدنم می‌لرزد،
به‌خاطر خداوند و کلام پاک او
که دربارۀ انبیای دروغین گفته شده است.
مانند کسی که از شراب نشئه شده باشد،
گیچ و حیران هستم.
۱۰ این سرزمین پُر از مردم زناکار است
و به‌خاطر لعنت، زمین را مصیبت فرا‌گرفته است.
کِشتزارها و بیابانها خشک شده‌اند.
مردم شرارت را پیشۀ خود ساخته‌اند
و از قدرت خود سوء‌استفاده می‌کنند.
۱۱ خداوند می‌فرماید:
«انبیا و کاهنان هر دو نجس و پلید هستند.
حتی در عبادتگاه من هم به کارهای شریر دست می‌زنند.
۱۲ بنابران، راهی که در آن رانده می‌شوند
مانند یک راه لغزنده در تاریکی خواهد بود.
آنها در آن می‌لغزند و می‌افتند.
بلایی را بر سر‌شان می‌آورم
و آنها را به جزای اعمال‌شان می‌رسانم.»
خداوند چنین فرموده است.
۱۳ «من، خداوند قادر مطلق، گناه انبیای سامره را دیدم.
آنها از طرف بُتِ بعل به مردم پیام می‌آورند
و قوم برگزیدۀ من، اسرائیل را گمراه ساخته‌اند.
۱۴ اما در میان انبیای اورشلیم، اعمال زشت‌تر دیدم.
آنها زنا می‌کنند، دروغ می‌گویند،
مردم شریر را در کارهای زشت‌شان تشویق می‌نمایند
و هیچ‌کسی دست از اعمال بد نمی‌کشد.
همه مانند مردم سُدوم و عموره فاسد شده‌اند.»
۱۵ خداوند قادر مطلق می‌فرماید: «بنابران، به انبیای اورشلیم گیاه تلخ برای خوردن و زهر برای نوشیدن می‌دهم، زیرا شرارت آنها در سراسر این سرزمین پخش شده است.»
۱۶ خداوند قادر مطلق به مردم شهر اورشلیم می‌فرماید: «به سخنان این انبیا که پیام دروغ را می‌آورند، گوش ندهید، زیرا شما را با سخنان خود فریب می‌دهند. این سخنان از من نیست بلکه رؤیاهای خود‌شان است.
۱۷ به کسانی که مرا حقیر می‌شمارند، می‌گویند خداوند می‌فرماید: سلامتی برای شما خواهد بود و به آنهایی که سخت‌دل هستند اطمینان می‌دهند که بلایی بر سر‌شان نمی‌آید.»
۱۸ ولی هیچ‌یک از این انبیا هرگز در حضور خداوند قرار نگرفته‌اند. آنها به کلام خداوند گوش نداده، آن را درک ننموده و به آن توجهی نکرده‌اند. ۱۹ خشم خداوند مانند طوفانِ سهمناک و گِردباد شدید بر مردمان شریر فرود می‌آید ۲۰ و آتش غضب او تا اراده‌اش را اجرا نکند، خاموش نمی‌شود. در آینده این را به خوبی خواهید دانست.
۲۱ خداوند می‌فرماید: «این انبیا را من نفرستاده‌ام، آنها به دل خود پیش رفتند. من با آنها حرفی نزده‌ام، ولی به مردم می‌گویند که از جانب من پیام می‌رسانند. ۲۲ اما اگر پیام‌شان از جانب من می‌بود، آن وقت آن را به مردم اعلام می‌کردند و آنها را از راه گناه‌آلود و اعمال زشت‌شان باز‌می‌گرداندند.»
۲۳ خداوند می‌فرماید:
«آیا من فقط خدای اینجا هستم و نه همه جا؟
۲۴ آیا کسی می‌تواند خود را از نظر من پنهان کند که من او را نبینم؟
مگر حضور من آسمان و زمین را پُر نکرده است؟
۲۵ من آنچه را که انبیا گفتند، شنیدم. آنها به نام من پیام دروغ را به مردم می‌دهند و می‌گویند که در خواب به آنها الهام شده است. ۲۶ تا چه وقت این انبیا مردم را با سخنان دروغ که ساخته و پرداختۀ خود‌شان است، فریب می‌دهند؟ ۲۷ همان‌طوری که پدران‌شان مرا از یاد بُردند و بُتِ بعل را پرستش کردند، این انبیا هم با تعبیر خوابهای دروغ خود، قوم برگزیدۀ مرا وادار می‌سازند که مرا فراموش کنند. ۲۸ بگذارید هر انبیای دروغین خوابهای خود را بیان کنند اما آن نبی‌یی که پیام‌رسان حقیقی من است، کلام مرا با اخلاص کامل به مردم اعلام کند. آیا می‌توان ارزش کاه را با گندم مقایسه کرد؟»
۲۹ خداوند همچنان می‌فرماید: «کلام من مانند آتش می‌سوزاند و همچون چکُشی است که صخره را می‌شکند. ۳۰ بدانید که من بر ضد این انبیا هستم که سخنان یکدیگر را می‌دزدند و آنها را به‌جای کلام من اعلام می‌کنند. ۳۱ من بر ضد انبیایی هستم که از خود حرف می‌زنند و بعد می‌گویند که کلام آنها از جانب من است. ۳۲ من بر ضد این افراد هستم که با خوابهای دروغین و سخنان گمراه کنندۀ خود، قوم برگزیدۀ مرا فریب می‌دهند. من هرگز این اشخاص را نفرستاده‌ام، پس سخنان‌شان به مردم فایده‌ای ندارد.» خداوند چنین فرموده است.
۳۳ خداوند به من فرمود: «اگر این مردم یا انبیا و یا کاهنان از تو بپرسند که خداوند چه پیامی را مانند یک بار سنگین به ما داده است؟ به آنها جواب بده: «شما یک بار سنگین برای خداوند هستید و او شما را ترک می‌کند.» ۳۴ اگر یک نبی، کاهن و یا هر کسی دیگر به دروغ بگوید کند که «من یک پیام از خداوند دریافت کرده‌ام» من او را با تمام خانواده‌اش جزا می‌دهم. ۳۵ در عوض، از یکدیگر بپرسید: «خداوند چه جواب داده است؟» یا «خداوند چه فرموده است؟» ۳۶ اما دیگر از «پیام خداوند» حرفی نزنید، زیرا هر‌کسی کلام خود را به عنوان پیام خداوند بیان می‌کند و به این ترتیب، کلام خداوند قادر مطلق، خدای زنده را تغییر می‌دهد. ۳۷ از نبی تنها این را بپرسید: «خداوند به تو چه جواب داده و خداوند به تو چه فرموده است؟» ۳۸ اما اگر شما از امر من اطاعت نکنید و باز‌هم از «پیام خداوند» حرف بزنید، ۳۹ آنگاه من شما را دور انداخته و یکجا با این شهری که به پدران‌تان بخشیده بودم، از حضور خود می‌رانم. ۴۰ من شما را به ننگ و رسوایی ابدی که هرگز فراموش نشود، دچار می‌سازم.»