۱و حَنّا دُعا کده گُفت:
”دِل مه دَ حُضُورِ خُداوند خوشی مُونه؛
و سر مه دَ وسِیلِه خُداوند بِلند شُده.
دان مه دَ سرِ دُشمنای مه واز شُده،
چُون دَ نِجاتِ ازتُو خوش اَستُم.
۲هیچ کس مِثلِ خُداوند مُقَدَّس نِییه؛
چُون بغَیرِ ازُو هیچ خُدای دِیگه نِییه؛
و مِثلِ خُدای مو هیچ قاده-و-پناهگاه وجُود نَدره.
۳دِیگه غَدر مغرُورانه توره نَگِید
و نَیلِید که تورای پُر کِبر-و-غرُور از دان شُمو بُر شُنه،
چُون خُداوند، خُدای دانا اَسته
و اعمال دَ وسِیلِه ازُو سَنجِیده مُوشه.
۴کمونِ زورآوَرا مَیده شُده
و کسای که مِیلَخشِید کمر شی بقُوَت بسته شُده.
۵کسای که سیر بُود، بَلدِه نان مُزدُور شِشته،
لیکِن کسای که گُشنه بُود، دِیگه مُحتاجِ نان نِییه.
خاتُونِ سَنڈه ھفت باچه دَ دُنیا اَوُرده،
لیکِن کسی که اَولادای کَلو دَشت، خار-و-ذلِیل شُده.
۶خُداوند مُوکُشه و زِنده مُونه؛
اُو دَ گور تاه مُوبره و دُوباره باله مُونه.
۷خُداوند غرِیب مُونه و ثُروَتمَند جور مُونه؛
خار-و-ذلِیل مُونه و سربِلند مُوکُنه.
۸اُو آدمِ بیچاره ره از خاک باله مُونه
و آدمِ مُحتاج ره از کوڈِ خگِشتر رُست مُوکُنه
تا اُونا ره قد حُکمرانا بِشَندَنه
و وارِثِ تَختِ عِزَت-و-حُرمَت کنه،
چُون ستُونای زمی دَ خُداوند تعلُق دَره
و اُو دُنیا ره دَ بَلِه ازوا قرار دَده.
۹اُو از قَدم های مُقَدَّسِین خُو حِفاظَت مُونه،
لیکِن شرِیرو دَ ترِیکی نابُود مُوشه،
چراکه اِنسان دَ قُدرتِ خود خُو کامیاب نَمُوشه.
۱۰کسای که قد خُداوند مُخالِفَت کنه، از پای موفته؛
اُو از آسمو دَ بَلِه ازوا گُرگُردراغ کده آتِشَک رَیی مُونه.
خُداوند تا آخِرای زمی ره قضاوَت مُوکُنه؛
اُو دَ پادشاهِ خُو قُوَت مِیدیه
و سرِ مَسَح شُدِه خُو ره بِلند مُونه.“
۱۱اوخته اِلقانه دَ خانِه خُو دَ رامه رفت، مگم باچه مَند تا دَ حُضُورِ عیلی پیشوا خُداوند ره خِدمت کنه.
۱۲باچه ھای عیلی بَد-و-بیکاره بُود؛ اُونا خُداوند ره نَمِیشنَخت. ۱۳اُونا وظِیفِه پیشوایو ره بَلدِه قَوم دُرُست انجام نَمِیدَد، چُون وختِیکه یَگو کس قُربانی تقدِیم مُوکد، دَ حالِیکه گوشت جوش مُوخورد، خادِمِ پیشوا قد پَنجِه سِه شاخه دَ دِست شی میمَد ۱۴و اُو ره دَ بَلِه تاوه یا دَ مَنِه کَرایی یا دیگلی یا دیگِ کٹه چِقی مُوکد و ھر چِیزی ره که پَنجه بُر مُوکد اُو ره پیشوا بَلدِه خُو مِیگِرِفت. اُونا قد تمامِ اِسرائیلیا که دَ شِیلوه میمَد امی رقم رفتار مُوکد.
۱۵حتیٰ پیش از سوختَندونِ چربی، خادِمِ پیشوا میمَد و دَ کسی که قُربانی تقدِیم مُوکد مُوگُفت: ”بَلدِه پیشوا گوشت بِدی که کَباب کنی، چُون اُو گوشتِ پُخته ره از تُو نَمِیگِیره، بَلکِه گوشتِ خام ره مِیگِیره.“ ۱۶و اگه اُو آدم دَزُو مُوگُفت: ”بیل که اوّل چربی سوختَنده شُنه، بعد ازُو ھر چِیزی که دِل تُو مُوشه بِگِیر.“ خادِم مُوگُفت: ”نَه، امی‌آلی بِدی؛ اگه نَه، دَ زور مِیگِیرُم.“ ۱۷پس گُناه ھای امزُو جوانا دَ نظرِ خُداوند غَدر کٹه بُود، چُون امُو آدما دَ قُربانی ھای خُداوند بےاِحتِرامی مُوکد.
۱۸لیکِن سموئیل دَ حُضُورِ خُداوند خِدمت مُوکد؛ اُو یگ باچِه ریزه بُود و دَ کمر شی ایفودِ کتانی بسته بُود. ۱۹آبِه سموئیل بَلدِه شی یگ چَپَنِ ریزه جور مُوکد و هر سال غَیتِیکه قد شُوی خُو باله مورفت تا قُربانی سالانه ره تقدِیم کنه، اُو ره دَز شی مُوبُرد. ۲۰اوخته عیلی اِلقانه و خاتُون شی ره بَرکت دَده مُوگُفت: ”خُداوند تُو ره امزی خاتُو دَ عِوَضِ باچِه که دَ خُداوند وَقف کده، اَولاد بِدیه.“ بعد ازُو اُونا پس دَ خانِه خُو مورفت. ۲۱خُلاصه خُداوند دَ بَلِه حَنّا نظرِ لُطف کد و اُو شِکامتُو شُده سِه باچه و دُو دُختر دَ دُنیا اَوُرد. و امُو باچه، یعنی سموئیل دَ حُضُورِ خُداوند کٹه شُده مورفت.
۲۲دَ امزی زَمان عیلی غَدر پِیر شُدُد. اُو تمامِ چِیزای ره که باچه‌ھای شی دَ حقِ پگِ اِسرائیلیا انجام مِیدَد، شِنید و ام دَ بارِه ازی که اُونا قد خاتُونوی که دَ دانِ درگِه خَیمِه مُلاقات خِدمت مُوکد خاو مُوشُد، خبر شُد. ۲۳اوخته اُو دَزوا گُفت: ”چرا شُمو اِی رقم کارا ره مُونِید؟ ما دَ بارِه کارای بَد شُمو از تمامِ امزی قَوم مِیشنَوُم. ۲۴نَه، باچه‌ھای مه؛ خبرای که دَ مینکلِ قَومِ خُداوند تِیت شُده و ما ام مِیشنَوُم خُوب نِییه. ۲۵اگه یگ آدم دَ خِلافِ دِیگه آدم گُناه کنه، قاضی برحال بَلدِه ازُو شفاعَت مُونه، لیکِن اگه یگ آدم دَ خِلافِ خُداوند گُناه کنه، کِی اَسته که بَلدِه ازُو شفاعَت کنه؟“ مگم اُونا تورِه آتِه خُو ره گوش نَکد، چُون خُداوند خاست که اُونا ره نابُود کنه. ۲۶امُو باچه، یعنی سموئیل کٹه شُده مورفت؛ ام خُداوند اُو ره پِسَند مُوکد و ام مردُم.
۲۷ یگ روز یگ مَردِ خُدا دَ پیشِ عیلی اَمَد و دَزُو گُفت: ”خُداوند اینی رقم مُوگیه، ’تُو مِیدَنی که ما خود ره دَ خانَوارِ آتِه تُو وختِیکه اُونا دَ مِصر دَ خانِه فِرعَون غُلام بُود، ظاھِر کدُم ۲۸و اُو ره از مینکلِ تمامِ طایفه های اِسرائیل اِنتِخاب کدُم تا از طرف مه پیشوا بَشه، نزدِیکِ قُربانگاهِ مه بییه، بُخورِ خوشبُوی بُسوزَنه و دَ حُضُور مه ایفود بُپوشه. امچُنان تمامِ هدیه های خاصِ بَنی اِسرائیل ره دَ خانَوارِ آتِه تُو بخشِیدُم. ۲۹پس چرا قُربانی ھا و ھَدیه ھای مَره که اَمر کدیم دَ جایگاهِ مه اَوُرده شُنه، قد پای خُو مِیزَنِید و خودون ره دَ وسِیلِه خُوبتَرِین حِصِّه هر ھدیِه قَوم مه اِسرائیل چاق مُونِید؟ آیا تُو قد ازی کار دَ باچه های خُو از مه کده کَلو اِحترام نَمُونی؟‘ ۳۰امزی خاطر خُداوند، خُدای اِسرائیل مُوگیه: ’یقِیناً ما گُفتیم که خانَوارِ ازتُو و خانَوارِ آتِه تُو دَ حُضُور مه تا اَبَد خِدمت کُنه،‘ لیکِن آلی خُداوند مُوگیه: ’دُور بَشه از مه که خِدمت شُمو ره قبُول کنُم! چُون کسای که مَره اِحترام کنه، ما اِحترام مُونُم، لیکِن کسای که مَره تحقِیر-و-تَوهِین کنه، خار-و-ذلِیل مُوشه. ۳۱اینه، روزی مییه که بازُوی ازتُو و بازُوی خانَوارِ آتِه تُو ره قطع مُونُم تا دَ خانِه تُو آدمِ پِیر پَیدا نَشُنه. ۳۲خانَوار تُو دُچارِ مُصِیبت مُوشه، چُون تمامِ خُوبی های ره که دَ حقِ بَنی اِسرائیل مُوشه مِینگری، لیکِن دَ خانَوارِ ازتُو هرگِز مَردِ پِیر وجُود نَمِیدَشته بَشه. ۳۳کسی ره که از خانَوارِ ازتُو از خِدمت کدو دَ قُربانگاهِ خُو قطع نَمُونُم، اُو بَلدِه ترِیک کدونِ چِیم خُو و رنجَندونِ دِل خُو باقی مُومَنه؛ دِیگه تمامِ اَولادای خانِه تُو دَ جوانی مُومُره. ۳۴و اینی بَلدِه تُو یگ علامَت اَسته که دَ بَلِه دُو باچِه تُو حُفنی و فِینحاس مییه: هر دُوی ازوا دَ یگ روز مُومُره. ۳۵ما یگ پیشوای صادِق-و-باوَفا بَلدِه خُو تعیِین مُونُم تا دَ مَیلِ دِل و جان مه رفتار کُنه. ما بَلدِه ازُو خانِه مُستَحکم آباد مُونُم و اُو همیشه دَ حُضُورِ مَسَح شُدِه مه خِدمت مُونه. ۳۶اوخته هر کسی که دَ خانَوار تُو باقی مَنده، اَمَده دَ پیشِ ازُو بَلدِه یگ سِکِه نُقره و یگ نان سر خَم مُونه و مُوگیه: ”لُطفاً مَره دَ یکی از وظِیفه های پیشوایی مُقرَر کُو تا یگ لُغمه نان بُخورُم.“‘“