۰:۰۰ / ۰:۰۰

خطِ دوّمِ پولُس بَلدِه ایمانداری قُرِنتُس

بَخشِ ۶

۱پس دَ عِنوانِ همکارا، مو از شُمو خاهِش مُونی، فَیضِ خُدا ره که یافتید بےفایده حِساب نَکُنِید. ۲چُون اُو مُوگیه:

”دَ وختِ مُناسِب دُعای تُو ره شِنِیدُم

و دَ روزِ نِجات بَلدِه تُو کومَک کدُم.“

اینه، امی آلی وختِ مُناسِب اَسته و اینه، امی آلی روزِ نِجات. ۳ مو دَ هیچ کار باعِثِ لخشِیدونِ کس نَمُوشی تا دَ خِدمت مو عَیب-و-نُقص پَیدا نَشُنه، ۴بَلکِه دَ عِنوانِ خِدمتگارای خُدا مو دَ هر چِیز خود ره ثابِت مُونی: دَ بُردباری کَلو، دَ مُصِیبت ها، دَ سختی ها، دَ پریشانی ها، ۵دَ قَمچی خوردونا، دَ بَندی شُدونا، دَ غَیتِ شورِش ها، دَ زَحمت ها، دَ بےخاوی ها، دَ گُشنَگی ها، ۶دَ پاکی، دَ عِلم، دَ صَبر-و-حَوصِله، دَ مِهربانی، دَ روح اُلقُدس، دَ مُحَبَتِ خالِص، ۷دَ گُفتونِ حقِیقت و دَ نِشو دَدونِ قُدرتِ خُدا، دَ وسِیلِه سَلاحِ عدالت دَ دِستِ چَپ و راست، ۸دَ غَیتِ اِحتِرام و بےاِحتِرامی، دَ غَیتِ بَدنامی و نیکنامی. رقمِ فریبکارا قد ازمو رفتار مُوشه، ولے موراستگوی اَستی؛ ۹رقمی که ناشِنَخته بَشی، ولے شِنَخته شُده اَستی؛ رقمی که دَ مُردو بَشی، ولے اینه، مو زِنده اَستی؛ رقمی که جَزا دِیده بَشی، ولے کُشته نَشُدے؛ ۱۰رقمی که غَمگی بَشی، ولے همیشه خوشی مُونی؛ رقمی که غرِیب بَشی، ولے غَدر کسا ره دَولتمَند مُونی؛ رقمی که هیچ چِیز نَدَشته بَشی، ولے صاحِبِ تمامِ چِیز اَستی.

۱۱اَی مردُمای قُرِنتُس، مو بےپَرده قد شُمو توره گُفتی و دِل های مو بَلدِه شُمو پِراخ اَسته. ۱۲بَلدِه شُمو هیچ تَنگی دَ دِلِ ازمو نِیَسته، لیکِن تَنگی دَ دِلِ ازشُمو اَسته. ۱۳ما قد شُمو رقمِ بچکِیچای خُو توره مُوگُم: رقمِ ازمو شُمو ام دِل های خُو ره پِراخ کُنِید.

بُت پَرستا و ایماندارا دَ یگ جای سَم نَمییه

۱۴قد بےایمانا دَ زیرِ یگ یُوغ یگجای نَشُنِید، چُون بَینِ عدالت و شرارَت چی شِراکت وجُود دَره؟ یا بَینِ نُور و ترِیکی چی رفاقت؟ ۱۵ بَینِ مسیح و بِلیعال چی تَوافُق وجُود دَره؟ یا یگ ایماندار قد بےایمان چی مُناسِبَت دَره؟ ۱۶یا بَینِ خانِه خُدا و بُت ها چی اِتفاق وجُود دَره؟ چُون مو خانِه خُدای زِنده اَستی. امُو رقم که خُدا مُوگیه:

”ما دَ بَینِ ازوا زِندگی مُونُم و دَ مینکلِ ازوا حَرکت مُونُم؛

ما خُدای ازوا مُوشُم

و اُونا قَوم مه مُوشه.“

۱۷امزی خاطر خُداوند مُوگیه:

”از مینکلِ ازوا بُر شُنِید

و ازوا جدا بَشِید

و دَ هیچ چِیزِ ناپاک دِست نَزنِید؛

اوخته ما شُمو ره قبُول مُونُم

۱۸و ما آتِه شُمو مُوشُم

و شُمو باچه ها و دُخترون مه مُوشِید.“

اِی ره خُداوندِ قادِرِ مُطلَق مُوگیه.