۱”اَی آسمونا، گوش بِگِیرِید که ما توره مُوگیُم؛
اَی زمی، تورای دان مَره بِشنَو!
۲بیل که تعلِیم مه رقمِ بارو اَلّی بُباره
و تورای مه رقمِ شَبنَم وری بِشِینه،
رقمِ قطره ھای نَرمِ بارو دَ بَلِه عَلفِ تازه
و رقمِ بارِش ها دَ بَلِه گیاه های نَو-بُر-شُده،
۳چراکه ما نامِ خُداوند ره اِعلان مُونُم:
بُزُرگی خُدای مو ره تَوصِیف کُنِید!
۴اُو قاده-و-پناهگاه اَسته، کارای شی کامِل،
و پگِ راه ھای شی پُر از اِنصاف.
اُو خُدای وفادار اَسته و دُور از حِیله-و-مَکر،
اُو عادِل و راست اَسته.
۵ قَوم شی دَ برابرِ ازُو فِساد کد؛
عَیب های ازوا ثابِت کد که اُونا بچکِیچای ازُو نِییه،
بَلکِه یگ نسلِ کَجرَو و گُمراه اَسته.
۶اَی قَومِ جاهِل و نادو،
آیا نیکی های خُداوند ره امی رقم اَدا مُونِید؟
آیا اُو آته و صاحِب شُمو نِیَسته؟
اُو شُمو ره خَلق کده اُستوار کد.
۷روزای قدِیم ره دَ یاد خُو بیرِید
و دَ بارِه سال های گُذشته فِکر کُنِید.
از آتِه خُو پُرسان کُنِید تا دَز شُمو بیان کُنه،
و از رِیش سفیدای خُو تا دَز شُمو نَقل کنه.
۸وختِیکه خُدای مُتعال تقسِیمِ مِلَّت ها ره دَزوا دَد
و بَنی آدم ره دَ هر جای تِیت کد،
اُو سرحدِ قَوم ها ره دَ مُطابِقِ تِعدادِ بَنی اِسرائیل تعیِین کد.
۹چُون تقسِیمِ خُداوند قَومِ ازُو اَسته
و یعقُوب حِصِّه خاصِ ازُو.
۱۰خُداوند اُو ره دَ یگ زمِینِ بیابونی پَیدا کد،
دَ یگ بیابونِ خُشک و سوزان.
اُو ره پَناه دَد و فِکر خُو ره سُون ازُو گِرِفت
و ازُو رقمِ تُخمِ چِیم خُو حِفاظَت کد.
۱۱رقمی که بُرگُج چُوچه های خُو ره از وور خُو پَرواز مِیدیه
و دَ بَلِه چُوچه های خُو پَر مِیزَنه،
رقمی که بال های خُو ره واز کده اُونا ره باله مُونه
و اُونا ره دَ بَلِه پَرهای خُو مُوبره،
۱۲امُو رقم خُداوند تنهای خُو اُو ره رهبری کد؛
هیچ خُدای بیگَنه قد ازُو نَبُود.
۱۳خُداوند اُو ره دَ بِلندی های زمی سَوار کد
و از حاصِلاتِ زمی دَزُو خورَند؛
اُو از قَرخ دَزُو عسل دَد که بِچَشه،
و از سنگِ خارا روغو.
۱۴مسکِه گَله و شِیرِ رمه ره
قد چربی باره‌گو و قُوچ های باشان و بُز ها
و خُوبتَرِین دانه های گندُم، دَزُو دَد.
و اُو شراب از خُونِ انگُور وُچی کد.
۱۵لیکِن یشُورُون چاق شُده لَغه زَد؛
اُو چاق، دَبل و بَرتُو شُد.
اُو خُدای ره که اُو ره خَلق کد، ایله کد
و قادِه نِجات خُو ره خار-و-حقِیر حِساب کد.
۱۶اُونا قد پرَستِشِ خُدایونِ بیگَنه غَیرَتِ خُداوند ره دَ شور اَوُرد
و قد کارای نفرَت‌انگیز خُو قارِ ازُو ره باله اَوُرد.
۱۷اُونا بَلدِه جِنیات قُربانی تقدِیم کد، نَه دَ خُدا،
بَلدِه خُدایونی که اُونا هیچ نَمِیشنَخت،
بَلدِه خُدایونِ نَو که تازه پَیدا شُده،
بَلدِه خُدایونی که بابه‌کَلونای شُمو ازوا هیچ ترس نَدَشت.
۱۸خالِقی که اُونا ره دَ وجُود اَوُرد، پَروای شی ره نَکد؛
و خُدای که اُونا ره پَیدا کد، اُونا اُو ره پُرمُشت کد.
۱۹خُداوند اِی کار ره دِید و ازوا بَدبُر شُد،
چراکه باچه ها و دُخترون شی قارِ ازُو ره باله اَوُرد.
۲۰پس اُو گُفت: ’ما رُوی خُو ره ازوا تاشه مُونُم،
تا بِنگرُم که عاقُبَتِ ازوا چی مُوشه؛
چُون اُونا یگ نسلِ گُمراه-و-شرِیر اَسته،
بچکِیچای که وَفا دَز شی وجُود نَدره.
۲۱اُونا قد پرَستِشِ چِیزای که خُدا نِییه مَره سرِ غَیرَت کد
و قد بُت های خُو قار مَره باله اَوُرد.
پس ما اُونا ره دَ وسِیلِه کسای که هیچ قَوم حِساب نَمُوشه سرِ غَیرَت مُونُم
و تَوَسُطِ یگ مِلَّتِ جاهِل قارِ ازوا ره باله میرُم.
۲۲چُون یگ آتِش دَ وسِیلِه غَضَب مه داغ شُده
که اَلَنگِه شی تا غَوُجی های عالمِ مُرده ها مِیرَسه؛
اُو زمی ره قد حاصِل شی قُورت مُونه
و بُنیادِ کوه ها ره آتِش مِیزَنه.
۲۳ما بَلاها ره دَ بَلِه ازوا جم مُونُم
و خلطِه تِیرهای خُو ره دَ بَلِه ازوا خالی مُونُم.
۲۴اُونا از گُشنَگی تَلَف مُوشه،
و دَ وسِیلِه آتِشِ تَو و مَرَضِ وُبای تَلخ از بَین موره؛
ما دَندونای جانوَرای وَحشی ره دَ خِلافِ ازوا رَیی مُونُم
و زارِ جاندارای ره که دَ خاک خَزَک مُونه.
۲۵شمشیر اُونا ره دَ بُرو بےاَولاد مُونه
و وَحشَت دَ داخِل دَ بَلِه ازوا حاکِم مُوشه.
مَردای جوان و دُخترونِ جوان،
نِلغه‌گونِ شِیرخور و نفرای مُوی سفید پگ شی نابُود مُوشه.
۲۶ما گُفتُم که اُونا ره تِیت‌پَرَک کنُم
و نامِ ازوا ره از مینکلِ اِنسان ها گُل کنُم؛
۲۷لیکِن از طعنِه دُشمو ترسِیدُم
که نَشُنه مُخالِفا غَلَط فِکر کُنه
و بُگیه: ”دِستِ ازمو پیروز شُده؛
و خُداوند پگِ امزی کارا ره نَکده.“‘
۲۸اُونا یگ قَومِ بےعقل اَسته
و دَزوا هیچ دانایی وجُود نَدره.
۲۹کشکِه اُونا عقل مِیدَشت و امی توره ره مُوفامِید
و پَی مُوبُرد که عاقُبَتِ ازوا چی مُوشه!
۳۰چِطور یگ نفر مِیتَنه هزار نفر ره دُمبال کنه
و دُو نفر دَه هزار نفر ره دُوتَلجی کنه،
اگه قادِه پناهگاهِ ازوا اُونا ره سَودا نَکده بَشه،
و خُداوند اُونا ره تسلِیم نَکده بَشه!
۳۱چُون پناهگاهِ دُشمنا رقمِ قادِه پناهگاهِ ازمو اَلّی نِیَسته،
حتیٰ دُشمنای مو اِی ره تصدِیق مُونه.
۳۲تاک های انگُورِ ازوا از تاکِستان های سَدُوم مییه
و از باغ های انگُورِ عمُوره.
انگُورای ازوا انگُورای زاردار اَسته
و خوشه های ازوا تَلخ.
۳۳شرابِ ازوا زارِ مار اَسته،
زارِ کُشِندِه تِیرمار.
۳۴آیا اِی چِیزا دَ پیش مه ذَخِیره نِییه
و دَ دَی‌خانه های مه مُهر-و-لاک نَشُده؟
۳۵اِنتِقام گِرِفتو و جَزا دَدو کارِ ازمه یَه؛
پای های ازوا دَ وختی مُعیَن مِیلَخشه،
چراکه روزِ تباهی ازوا نزدِیک اَسته
و نابُودی که دَ بَلِه ازوا اَمدَنی یَه، عَجَله مُونه.
۳۶چُون خُداوند قَوم خُو ره دَ حق شی مِیرسَنه
و دَ خِدمتگارای خُو دِل مُوسوزَنه،
دُرُست دَ غَیتی که اُو مِینگره که قُوَت ازوا از بَین رفته
و هیچ کس باقی نَمَنده، نَه غُلام و نَه آزاد.
۳۷اوخته خُداوند دَ قَوم خُو مُوگیه: ’کُجا اَسته خُدایون ازوا،
قاده های پناهگاهی که اُونا دَزوا پَناه گِرِفتُد،
۳۸ خُدایونی که چربی قُربانی ھای ازوا ره مُوخورد
و شرابِ هدیه های وُچی کدَنی ازوا ره وُچی مُوکد؟
۳۹اینه، بِنگرِید که ما خود مه امُو اَستُم!
و دَ پالُوی مه هیچ خُدای دِیگه وجُود نَدره.
ما مُوکُشُم و ما زِنده مُونُم،
ما زخمی مُونُم و ما شفا مِیدیُم،
و هیچ کس از دِست مه خلاص شُده نَمِیتَنه.
۴۰چُون ما دِست خُو ره دَ آسمو باله مُونُم و مُوگیُم:
”ما تا اَبَد زِنده اَستُم.
۴۱ما شمشیرِ جَلوی خُو ره تیز مُونُم
و دِست مه اُو ره بَلدِه قضاوَت مِیگِیره.
ما از دُشمنای خُو اِنتِقام مِیگِیرُم
و کسای ره که از مه بَد مُوبره جَزا مِیدیُم.
۴۲تِیرھای خُو ره قد خُون مَست مُونُم
قد خُونِ کُشته شُده‌ها و اسِیرا؛
شمشیر مه گوشت مُوخوره
گوشتِ سرِ قومَندانای دُشمو ره.“‘
۴۳اَی مِلَّت ها قد قَومِ ازُو خوشحالی کُنِید،
چراکه اُو اِنتِقامِ خُونِ خِدمتگارای خُو ره مِیگِیره؛
اُو از دُشمنای خُو اِنتِقام مِیگِیره
و سرزمی و قَوم خُو ره از گُناه پاک مُونه.“
۴۴دَمزی رقم مُوسیٰ اَمَده پگِ تورای امزی سرُود ره دَ حالِیکه قَوم گوش مِیگِرِفت خاند، اُو و یوشِع باچِه نُون. ۴۵وختِیکه مُوسیٰ پگِ امزی تورا ره دَ تمامِ قَومِ اِسرائیل خاند و خلاص شُد، ۴۶اُو دَزوا گُفت: ”پگِ تورای ره که ما اِمروز بحَیثِ شاهِد دَز شُمو اِعلان کدُم دَ دِل خُو جای بِدِید و دَ بچکِیچای خُو اَمر کُنِید که تمامِ تورای امزی شریعت ره دَ دِقَت دَ جای بیره، ۴۷چراکه اِی بَلدِه شُمو تورِه ایله‌یی نِیَسته، بَلکِه زِندگی شُمو یَه؛ دَ وسِیلِه امزی توره شُمو دَ امزُو سرزمی که بَلدِه تَصَرُف کدونِ شی از دریای اُردُن تیر مُوشِید، عُمرِ دِراز مِیدَشته بَشِید.“
۴۸دَ امزُو روز خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ۴۹”دَ امزی کوهِ عَبارِیم، یعنی کوهِ نِبو که دَ سرزمِینِ موآب رُوی دَ رُوی شارِ اَریحا اَسته بُر شُو و سرزمِینِ کِنعان ره که ما دَ بَنی اِسرائیل دَ عِنوانِ مُلکیَت مِیدیُم توخ کُو. ۵۰تُو دَ امزُو کوه که بُر مُوشی دَ امُونجی فَوت مُونی و قد قَوم خُو یگجای مُوشی، امُو رقم که بِرار تُو هارُون دَ کوهِ هور فَوت کد و قد قَوم خُو یگجای شُد، ۵۱چراکه شُمو دَ مینکلِ بَنی اِسرائیل دَ پیشِ آوِ مِرِیبای قادِش دَ بیابونِ صِین از مه نااِطاعتی کدِید، چُون مُقَدَّس بُودون مَره دَ مینکلِ بَنی اِسرائیل ثابِت نَکدِید. ۵۲ امزی خاطر امُو سرزمی ره تنها از دُور مِینگری، لیکِن دَ اُونجی دَ سرزمِینی که دَ بَنی اِسرائیل مِیدیُم، داخِل نَمُوشی.“