۱بعد ازُو تمامِ جماعتِ بَنی اِسرائیل از ایلِیم کوچ کد و دَ بیابونِ سِین که بَینِ ایلِیم و کوه سِینا بُود رفت. اُونا دَ روزِ پوزدَهُمِ ماهِ دوّم بعد از خارِج شُدو از سرزمِینِ مِصر دَ اُونجی رسِید. ۲دَ امزُو بیابو تمامِ جماعتِ بَنی اِسرائیل دَ خِلافِ مُوسیٰ و هارُون نِق نِق کد ۳و دَزوا گُفت: ”کشکِه دَ سرزمِینِ مِصر از دِستِ خُداوند مُومُردی. دَ اُونجی مو دَ بغلِ دیگ های گوشت مِیشِشتی و نان پِرَیمو مُوخوردی، مگم آلی مو ره دَزی بیابو اَوُردید تاکه پگِ جماعت از گُشنَگی بُمُره.“
۴اوخته خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”اینه، ما از آسمو رقمِ بارو اَلّی بَلدِه شُمو نان رَیی مُونُم و مردُم بُرو رفته هر روز نانِ روزانِه خُو ره جَم کنه. دَمزی طرِیقه ما اُونا ره اِمتِحان مُونُم تا بِنگرُم که آیا اُونا از اَید مه مُوشه یا نَه. ۵دَ روزِ شَشُم اُونا باید دَ اندازِه دُو روز نان ره جَم کده تَیار کنه.“
۶بعد ازُو مُوسیٰ و هارُون دَ تمامِ بَنی اِسرائیل گُفت: ”دَ وختِ شام دَز شُمو معلُومدار مُوشه، کسی که شُمو ره از سرزمِینِ مِصر آزاد کد، خُداوند بُود. ۷اَرے، شُمو صَباح صُبح جلالِ خُداوند ره مِینگرِید، چراکه اُو نِق نِق شُمو ره که دَ خِلافِ ازُو کدید، شِنِیده. چُون مو کِی اَستی که شُمو دَ خِلافِ ازمو نِق نِق کُنِید؟“ ۸مُوسیٰ اِدامه دَده گُفت: ”ازی پس خُداوند دَ غَیتِ شام دَز شُمو گوشت مِیدیه و دَ وختِ صُبح نان، تاکه بُخورِید و سیر شُنِید، چُون خُداوند نِق نِق شُمو ره شِنِیده. دَ حقِیقت شُمو دَ خِلافِ ازُو نِق نِق کدید، نَه دَ خِلافِ ازمو. مو چی اَستی که شُمو دَ خِلافِ ازمو نِق نِق کنِید؟“ ۹بعد ازُو مُوسیٰ دَ هارُون گُفت: ”دَ تمامِ جماعتِ بَنی اِسرائیل بُگی، ’دَ حُضُورِ خُداوند بیِید، چراکه اُو نِق نِق های شُمو ره شِنِیده.‘“ ۱۰دَ حالِیکه هارُون قد جماعتِ بَنی اِسرائیل توره مُوگُفت اُونا سُون بیابو توخ کد و دَ اُونجی جلالِ خُداوند دَ مَنِه آوُر ظاهِر شُد.
۱۱اوخته خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ۱۲”ما نِق نِقِ بَنی اِسرائیل ره شِنِیدُم. بورُو و دَزوا بُگی که دَ وختِ آفتَو شِشتو گوشت مُوخورِید و دَ وختِ صُبح قد نانِ سیر مُوشِید تا بِدَنِید که ما خُداوند، خُدای شُمو اَستُم.“ ۱۳دَ شامِ امزُو روز تعدادِ زیادی بودَنه اَمَد و تمامِ خَیمه‌گاهِ بَنی اِسرائیل ره پوشَند و دَ وختِ صُبح دَ گِردوبَرِ خَیمه‌گاه شَبنَم دَ زمی شِشت. ۱۴وختِیکه شَبنَم گُم شُد، دانه های نازُک دَ رُوی بیابو باقی مَند که رقمِ سُدری اَلّی دَ بَلِه زمی شِشت. ۱۵غَیتِیکه بَنی اِسرائیل اُو ره دِید اُونا از یگدِیگِه خُو دَ زِبونِ عِبرانی پُرسان کد: ”مَن هُو؟“ یعنی ”اِی چی اَسته؟“ چُون اُونا نَمِیدَنِست که اُو چی بُود. اوخته مُوسیٰ دَزوا گُفت: ”اینَمی نانی اَسته که خُداوند دَز شُمو دَده تا اُو ره بُخورِید. ۱۶خُداوند گُفته: ’هر نفر امُوقَس که خورده مِیتنه جَم کُنه. شُمو باید یگ مَنَک ره بَلدِه هر فردِ خانَوادِه خُو که دَ هر خَیمه زِندگی مُونه، بِگِیرِید.‘“ ۱۷پس بَنی اِسرائیل دَزی توره عمل کد. بعضی مردُم کَلو جَم کد و بعضی ازوا کم. ۱۸وختِیکه امُو «مَن» ره قد مَنَک اندازه گِرِفت، معلُوم شُد کسای که کَلو جَم کدُد، چِیزی زیاد نَدَشت و اُونای که کم جَم کدُد، کمبُود نَدَشت، بَلکِه هر آدم دَ اندازِه ضرُورَت خُو جَم کدُد. ۱۹و مُوسیٰ دَزوا گُفت: ”یگ ذَرِه شی ره ام تا صُبح نِگاه نَکُنِید.“ ۲۰لیکِن بعضی مردُم دَ تورای مُوسیٰ گوش نَدَد و یگ اندازِه شی ره بَلدِه صَباح نِگاه کد. مگم وختی صُبح شُد دِید که پگ شی پُر از کِرم و گَنڈه شُده و مُوسیٰ بخاطرِ امزی کار دَ بَلِه ازوا غَدر قار شُد. ۲۱هر روز صَباح‌گاه، هر کس دَ اندازِه ضرُورَت خُو امزُو نان جَم مُوکد. لیکِن وختِیکه آفتَو تیز مُوشُد، امُو نانِ خاص آو مُوشُد. ۲۲و دَ روزِ شَشُم اُونا دُو برابر نان جَم کد، یعنی دُو مَنَک بَلدِه هر نفر. پس رهبرای قَوم اَمَد و دَ مُوسیٰ خبر دَد. ۲۳مُوسیٰ دَزوا گُفت: ”مقصدِ تورِه خُداوند اینَمی اَسته: صَباح روزِ اِستراحت و روزِ آرامِ مُقَدَّس دَ اِحتِرامِ خُداوند اَسته. پس هر چِیزی ره که دَ بَلِه آتِش پُخته کدَنی و یا دَ آو جوشَندَنی اَستِید، اِمروز پُخته کنِید و یگ اندازِه ازُو ره بَلدِه صَباح نِگاه کُنِید.“ ۲۴و اُونا مُطابِقِ اَمرِ مُوسیٰ نان ره تا روزِ دِیگِه شی نِگاه کد و امُو نان نَه گَنڈه شُد و نَه اُو ره کِرم زَد. ۲۵مُوسیٰ دَزوا گُفت: ”اِی نانِ اِمروز شُمو یَه، چراکه اِمروز روزِ آرام دَ اِحتِرامِ خُداوند اَسته و اِمروز امزُو نان هیچ پَیدا نَمِیتَنِید. ۲۶شَش روز نان ره جَم کُنِید، لیکِن روزِ هفتُم، روزِ آرام اَسته و اُو پَیدا نَمُوشه.“ ۲۷اوخته، دَ روزِ هفتُم بعضی کسا بُرو رفت تاکه ازُو نان جَم کُنه، مگم اُونا هیچ پَیدا نَتنِست.
۲۸پس خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”تا کَی شُمو از احکام و شریعت مه سرپیچی مُونِید؟ ۲۹دَ فِکر شُمو بَشه که ما، خُداوند، روزِ هفتُم ره بحَیثِ روزِ آرام دَز شُمو بخشِیدُم. و امزی خاطر دَ روزِ شَشُم شُمو ره دُو برابر نان مِیدُم. پس دَ روزِ هفتُم هر نفر دَ خَیمِه خُو بُمَنه و هیچ کس از جای خُو بُرو نَرَوه.“ ۳۰پس مردُم دَ روزِ هفتُم اِستراحت کد. ۳۱قَومِ اِسرائیل نامِ امزُو نان ره که هر صَباح جَم مُوکد، «مَن» ایشت. اُو مِثلِ دانه های گشنِیز سفید بُود و مَزِه شی رقمِ کُلچِه عَسل‌تُو وَری. ۳۲بعد ازُو مُوسیٰ گُفت: ”اینی ره خُداوند اَمر کده، ’یگ مَنَکِ پُر از «مَن» ره بَلدِه نسل های آینده نِگاه کُو تا اُونا اُو ره بِنگره و بِدَنه دَ وختی که شُمو ره از سرزمِینِ مِصر بُرو اَوُردُم، اونَمُو نان ره دَ بیابو بَلدِه شُمو دَدُم تا بُخورِید.‘“ ۳۳و مُوسیٰ دَ هارُون گُفت: ”یگ ظرف ره بِگِیر و دَ اندازِه یگ مَنَک «مَن» پُر کُو و اُو ره دَ حُضُورِ خُداوند بیل تا بَلدِه نسل های آینده نِگاه شُنه.“ ۳۴امُو رقم که خُداوند تَوَسُطِ مُوسیٰ اَمر کدُد، هارُون اُو ره دَ آینده دَ پیشِ رُوی صندُوقِ شهادَت ایشت تا نِگاه شُنه. ۳۵بَنی اِسرائیل تا چِل سال «مَن» مُوخورد، تا زمانی که اُونا دَ یگ منطقِه آباد رَسِید، یعنی تا داخِل شُدو دَ سرحَدِ سرزمِینِ کِنعان، خوراکِ ازوا «مَن» بُود. ۳۶ یگ مَنَک یعنی یگ «عومِر» دَهُم حِصِّه یگ ایفه اَسته.