خرُوج - کِتابِ تَورات - بَخشِ دوّم

بَخشِ ۱۷

از قاده آو جاری مُوشه

۱بعد ازُو بَنی اِسرائیل دَ اَمرِ خُداوند از بیابونِ سِین کوچ کد و دَ سَفر خُو اِدامه دَده دَ منطقِه رِفِیدِیم خَیمه زَد، مگم دَ اُونجی هیچ آو بَلدِه وُچی کدو پَیدا نَشُد. ۲پس مردُم قد مُوسیٰ جنجال کده گُفت: ”دَز مو آو بِدی که وُچی کنی.“ مُوسیٰ دَ جوابِ ازوا گُفت: ”بَچی قد ازمه جنجال مُونِید؟ و چرا خُداوند ره اِمتِحان مُونِید؟“ ۳ولے ازی که مردُم کَلو تُشنه بُود، اُونا نِق نِق کده دَ مُوسیٰ گُفت: ”چرا مو ره از مِصر دَ اِینجی اَوُردی؟ آیا مو ره دَ اِینجی اَوُردی تاکه مو قد اَولادا و گَله‌های خُو از تُشنَگی بُمُری؟“ ۴پس مُوسیٰ دَ پیشِ خُداوند فریاد زَده گُفت: ”ما قد ازی قَوم چی کُنُم؟ قرِیب اَسته که مَره سنگسار کنه!“ ۵خُداوند دَ جواب مُوسیٰ گُفت: ”پیشِ رُوی قَوم بورُو و بعضی از رِیش سفیدای بَنی اِسرائیل ره قد خُو بِگِیر و امُو تَیاق ره که قد شی دریای نِیل ره زَدی، دَ دِست خُو گِرِفته حَرکت کُو. ۶اوخته، ما دَ حوریب دَ بَلِه قاده دَ پیشِ رُوی تُو ایسته مُوشُم و تُو قد امزُو تَیاق دَ بَلِه قاده بِزَن تا آو از مَنِه ازُو بُر شُنه و مردُم وُچی کنه.“ و مُوسیٰ دَ مُطابِقِ اَمرِ خُداوند دَ پیشِ چِیمِ رِیش سفیدونِ بَنی اِسرائیل امُوطور کد. ۷اُو امُو جای ره «مَسّا» و «مِرِیبا» یعنی «آزمایش» و «جنجال» نام ایشت، چراکه بَنی اِسرائیل دَ اُونجی جنجال کد و خُداوند ره آزمایش کده گُفت: ”آیا خُداوند دَ قدی ازمو حاضِر اَسته یا نَه؟“

جنگ قد عمالیقی ها

۸بعد ازُو عمالیقیا دَ رِفِیدِیم اَمَده قد بَنی اِسرائیل دَ جنگ کدو شُد. ۹مُوسیٰ دَ یوشِع گُفت: ”نفرا ره از مَنِه قَوم اِنتِخاب کُو و بورُو قد عمالیقیا جنگ کُو. صَباح ما تَیاقِ خُدا ره دَ دِست خُو گِرِفته دَ سرِ تِپه ایسته مُوشُم.“ ۱۰پس یوشِع دَ مُطابِقِ تورِه مُوسیٰ عمل کده دَ جنگ عمالیقیا رفت و مُوسیٰ، هارُون و حُور دَ بَلِه تِپه رفت. ۱۱و اِیطور شُد که وختی مُوسیٰ دِستای خُو ره سُون آسمو باله مُوکد، بَنی اِسرائیل پیروز مُوشُد، مگم وختِیکه مُوسیٰ دِست خُو ره بَلدِه دَمرَسی تا مُوکد، عمالیقیا دَ سرِ ازوا زور مُوشُد. ۱۲وختی مُوسیٰ کَلو مَنده شُد و دِیگه نَتنِست دِستای خُو ره باله بِگِیره، هارُون و حُور یگ سنگ ره اَوُرده مُوسیٰ ره دَ بَلِه ازُو شَند و اُونا از دُو طرف دِستای شی ره تا آفتَو شِشتو باله نِگاه کد. ۱۳دَ نتِیجه، یوشِع و لشکر شی، عمالیقیا ره بَکُلّی از دَمِ شمشیر کشِید.

۱۴اُو غَیت خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”جریانِ اِی پیروزی ره دَ شکلِ کِتاب نوِشته کُو تاکه یادگاری بُمَنه و دَ یوشِع بُگی که ’ما نام و نشانِ قَومِ عمالیق ره از رُوی زمی پای پاک گُم مُونُم.‘“ ۱۵پس مُوسیٰ دَ اُونجی یگ قُربانگاه جور کد و نامِ ازُو ره «خُداوند عَلَم مه یَه» ایشت. ۱۶و مُوسیٰ گُفت: ”ازی که دِست دَ ضِدِ تَختِ خُداوند باله شُده، خُداوند قد مردُمِ عمالیقی نسل دَ نسل دَ جنگ اَسته.“