۱اوخته یوسُف دِیگه نَتنِست خود ره دَ پیشِ خِدمتگارای که دَ پالُوی شی ایسته بُود، اِداره کُنه و اُو دَ آوازِ بِلند اَمر کد: ”پگ ره از پیش مه بُرو رَیی کُنِید!“ پس وختِیکه یوسُف خود ره دَ بِرارون خُو شِنَختَند، هیچ کسِ دِیگه دَ پالُوی شی نَبُود. ۲و یوسُف دَ اندازِه بِلند چخرا کد که مِصریا و نفرای خانِه فِرعَون شِنِید. ۳اُو دَ بِرارون خُو گُفت: ”ما یوسُف اَستُم. آتِه مه تا آلی زِنده یَه؟“ ولے بِرارون شی نَتنِست که جواب بِدیه، چُون اُونا دَ حُضُورِ ازُو وَحشَت زَده شُدُد. ۴اوخته یوسُف دَزوا گُفت: ”نزدِیک مه بیِید!“ و اُونا نزدِیک اَمَد. و اُو گُفت: ”ما بِرار شُمو یوسُف اَستُم، امُو که شُمو دَ مِصر سَودا کدِید. ۵مگم آلی وَرخطا نَشُنِید و ازی که مَره دَ اِینجی سَودا کدِید، دَ بَلِه خُو قار نَبَشِید؛ چُون خُدا مَره پیشلون شُمو رَیی کد تا باعِثِ نِجاتِ زِندگی مردُم شُنُم. ۶آلی دُو سال شُده که قحطی دَ زمی اَسته و پَنج سالِ دِیگه ام کِشت و دِرَو نَمُوشه. ۷خُدا مَره پیشلون شُمو رَیی کد تا بَلدِه شُمو دَ رُوی زمی نسل نِگاه کُنه و شُمو ره دَ وسِیلِه نِجاتِ بُزُرگ زِنده نِگاه کُنه. ۸پس شُمو مَره دَ اِینجی رَیی نَکدِید، بَلکِه خُدا مَره رَیی کد. اُو مَره آته دَ بَلِه فِرعَون، بادار دَ بَلِه تمامِ نفرای خانِه شی و حُکمران دَ بَلِه تمام سرزمِینِ مِصر مُقرَر کد.
۹آلی دَ عَجَله پیشِ آتِه مه بورِید و دَزُو بُگِید که ’باچِه تُو یوسُف اینی رقم مُوگیه: ”خُدا مَره حاکِمِ تمامِ مِصر جور کده. دَ دِیرِ ازمه بیه و معطل نَکُو! ۱۰تُو مِیتنی دَ منطقِه جوشَن جای-دَ-جای شُنی تا دَ نزدِیکِ ازمه بَشی؛ خود تُو، باچه ها و نوسه های تُو، رمه ها و گَله های تُو و هر چِیزی که دَری. ۱۱دَ اُونجی بَلدِه تُو هر چِیز تَهیه مُونُم، چُون پَنج سالِ قحطی باقی مَنده. نَشُنه که تُو و خانَوار تُو و چِیزای که دَز تُو تعلُق دَره، غرِیب-و-بیچاره شُنِید.“‘
۱۲آلی شُمو و بِرار مه بِنیامِین قد چِیمای خُو مِینگرِید که ما قد زِبونِ خود خُو قد شُمو توره مُوگیُم! ۱۳پس دَ آتِه مه دَ بارِه تمامِ شان-و-شَوکتی که دَ مِصر دَرُم و دَ بارِه هر چِیزی که دِیدِید، نَقل کُنِید. عجَله کُنِید و آتِه مَره دَ اِینجی بیرِید!“
۱۴اوخته یوسُف خود ره دَ گردونِ بِرار خُو بِنیامِین اَندخته چخرا کد و بِنیامِین ام گردونِ یوسُف ره گِرِفته چخرا کد. ۱۵و یوسُف پگِ بِرارون خُو ره ماخ کده دَ بَلِه شانِه ازوا چخرا کد. بعد ازُو بِرارون شی قد ازُو توره گُفت.
۱۶وختی خبر دَ خانِه فِرعَون رسِید که بِرارونِ یوسُف اَمَده، فِرعَون و خِدمتگارای شی خوشحال شُد. ۱۷پس فِرعَون دَ یوسُف گُفت: ”دَ بِرارون خُو بُگی: ’اینی رقم کُنِید: حَیوانای خُو ره بار کده دَ سرزمِینِ کِنعان بورِید ۱۸و آتِه خُو ره قد خانَوارای خُو گِرِفته دَ پیش مه بیِید و ما خُوبتَرِین زمِینِ مِصر ره دَز شُمو مِیدُم تا از حاصِلاتِ زمی بُخورِید.‘ ۱۹علاوه ازی تُو وظِیفه دَری که دَزوا بُگی: ’اینی رقم کُنِید: گاڈی ها ره از سرزمِینِ مِصر بَلدِه بچکِیچا و خاتُونوی خُو بُبرِید و اُونا ره قد آتِه خُو گِرِفته بیرِید! ۲۰دَ فِکرِ مال-و-اَسباب خُو نَشُنِید، چراکه خُوبتَرِین چِیزای سرزمِینِ مِصر از شُمو مُوشه.‘“
۲۱پس باچه های اِسرائیل امُو رقم کد. یوسُف دَ مُطابِقِ اَمرِ فِرعَون گاڈی ها ره قد خوراکِه سَفر دَزوا دَد. ۲۲دَ هر کُدَمِ ازوا یگ جوره کالا دَد، مگم دَ بِنیامِین سِه صد سِکِه نُقره و پَنج جوره کالا دَد. ۲۳یوسُف دَ آتِه خُو اینی چِیزا ره رَیی کد: دَه بارِ خَر از خُوبتَرِین چِیزای مِصر و دَه بارِ خَر غَلّه و نان و دِیگه خوراکه-باب بَلدِه سَفر آتِه خو. ۲۴اوخته یوسُف بِرارون خُو ره رُخصَت کد و دَ وختِ حَرکت دَزوا گُفت: ”دَ راه قد یگدِیگِه خُو جنجال نَکُنِید!“
۲۵پس اُونا از مِصر بُر شُده دَ پیشِ آتِه خُو دَ سرزمِینِ کِنعان اَمَد ۲۶و دَ آتِه خُو گُفت: ”یوسُف تا آلی ره زِنده یَه! اُو حاکِمِ تمامِ سرزمِینِ مِصر اَسته.“ یعقُوب آگ شُده مَند، چراکه دَ تورای ازوا باوَر نَمُوکد.
۲۷وختی اُونا تمامِ تورای ره که یوسُف دَزوا گُفتُد، دَ یعقُوب نَقل کد و اُو گاڈی های ره که یوسُف بَلدِه بُردونِ ازُو رَیی کدُد، دِید، روحِ آتِه ازوا یعقُوب تازه شُد. ۲۸و اِسرائیل گُفت: ” امِیقَس بَس اَسته. باچِه مه یوسُف هنوز زِنده یَه! ما مورُم و پیش از مُردون خُو اُو ره مِینگرُم.“