۱بَنی اِسرائیل دَ بارِه چِیزای که بَلدِه نابُود شُدو وَقف شُدُد خیانَت کد، چُون عَخان باچِه کَرمی نوسِه زِبدی کوسِه زارِح از طایفِه یهُودا، از چِیزای که وَقف شُدُد گِرِفت؛ و آتِشِ قارِ خُداوند دَ ضِدِ بَنی اِسرائیل داغ شُد.
۲یوشِع نفرا ره از اَریحا دَ شارِ عای که نزدِیکِ بَیت‌آوِن دَ شَرقِ بَیت‌ئیل اَسته رَیی کد و دَزوا گُفت: ”بورِید و دَ بارِه امزُو سرزمی جاسُوسی کُنِید.“ پس امُو نفرا رفته دَ بارِه عای جاسُوسی کد. ۳و اُونا دَ پیشِ یوشِع پس اَمَده دَزُو گُفت: ”پگِ قَوم لازِم نِییه که بوره؛ فقط دُو یا سِه هزار نفر بوره و عای ره بِزَنه، چراکه تِعدادِ ازوا کَم اَسته؛ پگِ قَوم ره زَحمت نَدی که دَ اُونجی بوره.“ ۴پس تقرِیباً سِه هزار نفرِ قَوم دَ اُونجی رفت؛ لیکِن اُونا از پیشِ مَردای عای دُوتا کد. ۵مَردای عای تقرِیباً سی و شَش نفرِ ازوا ره کُشت و اُونا ره از پیشِ درگِه شار تا شِبارِیم دُمبال کده دَ سرشیوَکی زَد. قَوم جُراَتِ دِل خُو ره از دِست دَد و کم‌دِل شُد.
۶اوخته یوشِع کالای خُو ره پاره کد و دَ پیشِ صندُوقِ خُداوند تا شام رُوی دَ خاک اُفتَد، ام اُو و ام رِیش سفیدای اِسرائیل؛ و اُونا خاک ره دَ سر های خُو باد کد. ۷و یوشِع گُفت: ”آه، اَی خُداوند-خُدا؛ چرا اِی قَوم ره از دریای اُردُن تیر کدی تا مو ره دَ دِستِ اَموریا تسلِیم کنی و تا مو ره نابُود کنی؟ کشکِه مو قِناعت مُوکدی و دَ امزُو طرفِ دریای اُردُن مُومندی. ۸یا مَولا، آلی که اِسرائیل از پیشِ دُشمنای خُو دُوتا کده پُشت دَور دَده، چی بُگیُم؟ ۹کِنعانیا و پگِ باشِنده های امزی سرزمی اِی ره مِیشنَوه و مو ره محاصِره کده نام مو ره از رُوی زمی گُل مُونه. اوخته تُو بَلدِه نامِ بُزُرگ خُو چِیز کار مُونی؟“
۱۰خُداوند دَ یوشِع گُفت: ”باله شُو، چرا تُو اِی رقم قد رُوی خُو اُفتَدے؟ ۱۱ قَومِ اِسرائیل گُناه کده؛ اُونا از احکامِ عهد مه که دَزوا اَمر کدُم سرپیچی کده، اُونا از چِیزای وَقف شُده گِرِفته، اُونا دُزی کده، اُونا دَغَلی کده و امُو چِیزا ره دَ مینکلِ مالای خودون خُو ایشته. ۱۲امزی خاطر بَنی اِسرائیل نَمِیتنه دَ برابرِ دُشمنای خُو ایسته شُنه، بَلکِه پُشت دَور دَده از پیشِ دُشمنای خُو دُوتا مُونه، چراکه اُونا خودون ره محکُوم دَ نابُودی کده. اگه چِیزای ره که بَلدِه نابُود شُدو وَقف شُده از مینکل خُو نابُود نَکنِید، ما دِیگه قد شُمو نِیَستُم. ۱۳باله شُو، قَوم ره تقدِیس کُو و بُگی، ’بَلدِه صَباح خودون ره تقدِیس کُنِید، چُون خُداوند، خُدای اِسرائیل اینی رقم مُوگیه: ”اَی اِسرائیل، دَ مینکل شُمو چِیزای وَقف شُده اَسته؛ شُمو نَمِیتَنِید دَ پیشِ رُوی دُشمنای خُو ایسته شُنِید تا غَیتِیکه چِیزای وَقف شُده ره از مینکل خُو دُور نَکنِید.“ ۱۴پس دَ وختِ صُبح شُمو دَ مُطابِقِ طایفه های خُو پیش بیِید. اوخته طایفِه ره که خُداوند مِیگِیره دَ مُطابِقِ اَولادِ بابه های خُو پیش بییه و اَولادِ بابِه ره که خُداوند مِیگِیره دَ مُطابِقِ خانَوار های خُو پیش بییه و خانَواری ره که خُداوند مِیگِیره مَردای شی یگ یگ پیش بییه. ۱۵و هر کسی که قد چِیزِ وَقف شُده گِرِفتار شُنه اُو باید قد دار-و-نادار خُو دَ آتِش سوختَنده شُنه، چراکه اُو از عهدِ خُداوند سرپیچی کده و دَ مینکلِ اِسرائیل یگ کارِ شرم‌آوَر انجام دَده.‘“
۱۶پس یوشِع صَباح‌گاه باله شُد و اِسرائیل ره دَ مُطابِقِ طایفه های ازوا پیش اَوُرد و طایفِه یهُودا گِرِفته شُد. ۱۷یوشِع اَولادِ بابه های یهُودا ره پیش اَوُرد و اَولادِ بابِه زارِحیا گِرِفته شُد؛ اُو اَولادِ بابِه زارِحیا ره دَ مُطابِقِ خانَوارای شی پیش اَوُرد و خانَوارِ زِبدی گِرِفته شُد. ۱۸وختِیکه اُو مَردای خانَوارِ زِبدی ره یگ یگ پیش اَوُرد، عَخان باچِه کَرمی نوسِه زِبدی کوسِه زارِح گِرِفته شُد.
۱۹اوخته یوشِع دَ عَخان گُفت: ”باچِه مه، خُداوند، خُدای اِسرائیل ره سِتایش کُو و دَ حُضُور شی اِقرار کُو و دَز مه بُگی که چِیز کار کدے؛ از مه تاشه نَکُو.“ ۲۰عَخان دَ جوابِ یوشِع گُفت: ”واقعاً ما دَ ضِدِ خُداوند، خُدای اِسرائیل گُناه کدیم؛ چِیزی ره که ما کدیم اینی اَسته: ۲۱وختی ما دَ مینکلِ مالای وُلجه یگ چَپَنِ نُوربَندِ شِنعاری ره قد دُوصد مِثقال نُقره و یگ خِشت طِلّا که وَزن شی پِنجاه مِثقال بُود دِیدُم، طَمع کدُم و گِرِفتُم. اونه، امُو چِیزا دَ خَیمِه مه دَ زمی تاشه اَسته و نُقره ام دَ تَی ازوا یَه.“
۲۲اوخته یوشِع قاصِدا ره رَیی کد و اُونا دَوِیده دَ خَیمه رفت و دِید که امُو چِیزا دَ خَیمِه ازُو تاشه بُود و نُقره دَ تَی ازوا. ۲۳اُونا امُو چِیزا ره از خَیمه گِرِفته دَ پیشِ یوشِع و پگِ بَنی اِسرائیل اَوُرد؛ و اُونا امُو چِیزا ره دَ حُضُورِ خُداوند اَوار کد. ۲۴اوخته یوشِع و تمامِ بَنی اِسرائیل که قد ازُو قَتی بُود عَخان کوسِه زارِح ره قد نُقره، چَپَن، خِشتِ طِلّا، باچه‌گون شی، دُخترون شی، گاو های شی، اُلاغای شی، گوسپندوی شی، خَیمِه شی و پگِ دارایی شی گِرِفت و اُونا ره دَ دَرِّه عَخور بُرد. ۲۵و یوشِع دَ عَخان گُفت: ”چرا دَ بَلِه مو مُصِیبت اَوُردی؟ اِمروز خُداوند دَ بَلِه خود تُو مُصِیبت میره!“ اوخته پگِ اِسرائیل عَخان و خانَوار شی ره سنگسار کد و اُونا ره دَ آتِش سوختَند؛ اُونا دَ بَلِه ازوا سنگ پورته کد ۲۶و دَ بَلِه ازوا یگ سنگ‌قَلچِه کٹه جور کد که تا اِمروز باقی اَسته. دَ امزی رقم خُداوند از شِدَّتِ قار خُو تاه شِشت. امزی خاطر امُو جای ره تا اِمروز دَرِّه عَخور مُوگیه.