۱یگ روزِ آرام عیسیٰ دَ خانِه یکی از رهبرای فرِیسیا بَلدِه نان خوردو رفتُد و اُونا دَ دِقَت اُو ره زیرِ نظر دَشت. ۲دَ اُونجی دَ پیشِ رُوی عیسیٰ یگ نفر شِشته بُود که جان شی اَماس دَشت. ۳اوخته عیسیٰ از فرِیسیا و عالِمای شریعت پُرسان کد: ”آیا شفا دَدو دَ روزِ آرام رَوا اَسته یا نَه؟“
۴اُونا چُپ مَند. اوخته عیسیٰ امُو نفر ره گِرِفته شفا دَد و دَ راهِ شی رَیی کد. ۵بعد ازُو رُوی خُو ره سُون ازوا کده گُفت: ”اگه باچه یا گاوِ یکی ازشُمو دَ روزِ آرام دَ مَنِه یگ چاه بُفته، آیا فَوری اُو ره بُر نَمُونِید؟“
۶اُونا بسم نَتنِست دَزُو یگ جواب بِدیه.
۷وختی عیسیٰ دِید که مِهمونا جای های باله ره دَ مِهمونخانه از خود مُونه، اُو یگ مَثَل اَوُرده دَزوا گُفت: ۸”هر وختِیکه تُو ره دَ توی دعوَت مُونه دَ باله جای نَشی. مُوشه که از تُو کده مِهمونِ مُهِمتَر دعوَت شُده بَشه ۹و صاحِبِ خانه که هر دُوی شُمو ره دعوَت کده بییه و دَز تُو بُگیه، ’جای خُو ره دَمزی نفر بِدی.‘ اوخته تُو شرمِنده شُده دَ دانِ درگه مِیشِینی. ۱۰پس وختِیکه تُو دعوَت مُوشی، رفته دَ دانِ درگه بِشی تا غَیتِیکه صاحِبِ خانه بییه و دَز تُو بُگیه، ’بِرار، باله‌تَر بِشی.‘ اوخته تُو دَ پیشِ مِهمونا سربِلند مُوشی. ۱۱چُون هر کسی که خود ره کٹه نِشو بِدیه، خار-و-ذلِیل مُوشه و هر کسی که خود ره خار-و-ذلِیل نِشو بِدیه، سربِلند مُوشه.“
۱۲بعد ازُو دَمزُو کس که اُو ره دعوَت کدُد ام گُفت: ”هر وختِیکه یگ مِهمانی بَلدِه نانِ چاشت یا شاو مِیدی، دوستا، بِرارو، قَوما و همسایه های پَیسهدار خُو ره دعوَت نَکُو؛ مُوشه که اُونا ام دَ عِوَض شی تُو ره مِهمانی بِدیه و قرض تُو اَدا شُنه. ۱۳پس وختِیکه مِهمانی مُونی غرِیبا، لَنگا، شَل ها و کورا ره دعوَت کُو. ۱۴اوخته تُو بَرکت پَیدا مُونی، چُون اُونا تَوان شی ره نَدره که دَز تُو پس مِهمانی بِدیه. و اَجر تُو دَ روزِ قیامتِ عادِلا دَز تُو دَده مُوشه.“
۱۵یکی از مِهمونا وختِیکه امی توره ها ره شِنِید، اُو گُفت: ”نیک دَ بَختِ کسی که دَ پادشاهی خُدا دعوَت شُده نان بُخوره.“ ۱۶اوخته عیسیٰ اینی مَثَل ره دَز شی گُفت: ”یگ آدم یگ مِهمانی کٹه ترتِیب دَد و غَدر مردُم ره دعوَت کد. ۱۷دَ وختِ نانِ شام اُو غُلام خُو ره رَیی کد تا دَ کسای که دعوَت شُدُد بُگیه، ’بیِید که تمامِ چِیزا تَیار اَسته.‘ ۱۸مگم پگِ ازوا یگ بعد از دِیگه شُروع دَ عُذر-و-بانه کد. یگ شی گُفت: ’ما یگ ٹوٹه زمی خرِیدیم که باید بورُم و اُو ره بِنگرُم. لُطفاً عُذر مَره قبُول کُو.‘ ۱۹دِیگِه شی گُفت: ’ما پَنج جوره نَرگاو خرِیدیم و مورُم که اُونا ره آزمایش کنُم. لُطفاً عُذر مَره قبُول کُو.‘ ۲۰نفرِ دِیگه گُفت: ’ما نَو توی کدیم و ازی خاطر اَمَده نَمِیتنُم.‘
۲۱غُلام پس اَمَد و امُو پَیغام ها ره دَ بادار خُو گُفت. اوخته صاحِبِ خانه قار شُده دَ غُلام خُو گُفت: ’فَوری دَ کُوچه ها و بازار های شار بورُو و غرِیبا، لَنگا، شَلها و کورا ره گِرِفته بَیرُو.‘ ۲۲غُلام پس اَمَده گُفت: ’صاحِب، چِیزی ره که اَمر کدُدی انجام دَدُم، ولے هنوز ام جای اَسته.‘ ۲۳اوخته بادار دَ غُلام خُو گُفت: ’دَ راه ها و اطرافِ شار بورُو و مردُم ره شَلّه شُده بَیرُو تا خانِه مه پُر شُنه. ۲۴ما دَز شُمو مُوگُم، امُو نفرای که دعوَت شُده بُود، هیچ کُدَم شی مَزِه نان مَره نَمِیچَشه.‘“
۲۵ یگ روز یگ جمعیَتِ کٹه قد عیسیٰ قَتی مورفت و اُو رُوی خُو ره دَور دَده دَزوا گُفت: ۲۶”هر کسی که پیشِ ازمه بییه و از آته و آبه، خاتُو و اَولاد، بِرارو و خوارو و حتیٰ از جان خُو تیر نَشُنه، نَمِیتَنه پَیرَو مه شُنه. ۲۷هر کسی که صلِیب خُو ره باله نَکُنه و از پُشت مه نَییه، نَمِیتَنه پَیرَو مه شُنه. ۲۸کِی اَسته دَ مینکل شُمو که قَصدِ آباد کدونِ یگ بُرج ره دَشته بَشه و اوّل شِشته خَرچ شی ره سَنجِش نَکنه تا بِنگره که تَوانایی تَکمِیل کدون شی ره دَره یا نَه؟ ۲۹اگه نَه، وختِیکه اُو تادَو شی ره بیله و تَوانایی تَکمِیل کدون شی ره نَدَشته بَشه، هر کسی که بِنگره، رِیشخَند کده ۳۰مُوگه: ’اِی آدم آباد کدو ره شُروع کد، مگم تَوانایی تَکمِیل کدون شی ره نَدَشت.‘
۳۱یا کُدَم پادشاه اَسته که دَ خِلافِ دِیگه پادشاه جنگ دَر بِدیه، بِدُونِ ازی که اوّل خُوب فِکر کنه که آیا مِیتَنه قد لشکرِ دَه هزار نفری دَ مُقابِلِ لشکرِ بِیست هزار نفری که دَ خِلافِ ازُو مییه ایسته شُنه؟ نَه. ۳۲ چُون اگه دِید که وَس شی نَمِیکشه، دَ حالِیکه دِیگه پادشاه هنوز دُور اَسته اُو قاصِد خُو ره رَیی مُونه و شَرطهای صُلح ره پُرسان مُوکُنه. ۳۳دَمزی رقم هیچ کُدَمِ ازشُمو ام نَمِیتَنِید که پَیرَوِ ازمه شُنِید تاکه تمامِ دارایی خُو ره ایله نَکُنِید.
۳۴نَمَک خُوب اَسته؛ لیکِن اگه نَمَک مَزِه خُو ره از دِست بِدیه، چِطور مِیتنه که مَزِه شی پس بییه؟ ۳۵اُو نَه بَلدِه زمی کار مییه و نَه بَلدِه پارُو، بَلکِه مردُم اُو ره دُور پورته مُونه. هر کسی که گوشِ شِنَوا دَره، گوش بِگِیره!“