۱ دَ امزُو غَیت مالیه‌گِیرا و گُناهکارا پگ شی جم مُوشُد تا دَ تورای عیسیٰ گوش بِدیه. ۲مگم فرِیسیا و عالِمای دِین نِق نِق کده مُوگُفت: ”اِی آدم گُناهکارا ره دَ پیش خُو میله و قد ازوا نان مُوخوره.“
۳اوخته عیسیٰ اینی مَثَل ره دَزوا گُفت: ۴”اگه یکی از شُمو صد دانه گوسپو دَشته بَشه و یکی ازوا گُم شُنه، آیا امُو نَوَد-و-نُه گوسپو ره دَ بیابو ایله نَمُونه و بَلدِه پالِیدونِ امزُو گوسپونِ گُم شُده نَموره تا اُو ره پَیدا کُنه؟ ۵وختِیکه اُو ره پَیدا کد، خوشی کده اُو ره دَ شانِه خُو باله مُونه ۶و غَیتِیکه خانه رسِید، اُو دوستا و همسایه‌گون خُو ره جم کده دَزوا مُوگه: ’قد مه خوشی کُنِید، چراکه ما گوسپونِ گُمشُدِه خُو ره پَیدا کدیم.‘ ۷دَزی حِساب ما دَز شُمو مُوگُم که دَ عالمِ باله کَلوتر خوشی مُوشه وختِیکه یگ گُناهکار توبه مُونه نِسبَت دَ نَوَد-و-نُه نفرِ عادِل که اِحتیاج دَ توبه نَدره.
۸یا کُدَم خاتُو اَسته که دَه سِکِه نُقره دَشته بَشه و غَیتِیکه یگ شی ره گُم کنه، چِراغ ره روشو نَکنه و خانه ره جارُو کده خُوب نَپاله تا اُو ره پَیدا کنه؟ ۹وختِیکه اُو ره پَیدا کد، اُو دوستا و همسایه‌گون خُو ره جم کده مُوگه: ’قد مه خوشی کُنِید، چراکه ما سِکِه گُمشُدِه خُو ره پَیدا کدیم.‘ ۱۰ما دَز شُمو مُوگُم که دَمزی رقم دَ حُضُورِ ملایکه های خُدا بخاطرِ یگ گُناهکار که توبه مُونه خوشحالی مُوشه.“
۱۱ عیسیٰ اِدامه دَده گُفت: ”یگ آدم بُود که دُو باچه دَشت. ۱۲ یگ روز باچِه ریزه دَ آتِه خُو گُفت: ’آتَی، حِصِّه که از مال-و-دارایی حق مه مِیرَسه، دَز مه بِدی.‘ پس آتِه شی مال-و-دارایی خُو ره دَ بَینِ دُو باچِه خُو تقسِیم کد.
۱۳کَلو روز تیر نَشُد که باچِه ریزه هر چِیزی که دَشت جم کد و دَ یگ سرزمِینِ دُور رفت و دَ اُونجی مال-و-دارایی خُو ره دَ عَیاشی برباد کد. ۱۴وختِیکه تمامِ دارایی خُو ره خَرچ کد، یگ قحطی سخت دَمزُو سرزمی پَیدا شُد که اُو سخت مُحتاج شُد. ۱۵پس اُو رفته مُزدُورِ یکی از باشِنده های امزُو سرزمی شُد؛ و اُو آدم امُو باچِه ره دَ دَشت رَیی کد تا خُوک های شی ره بِچَرنه. ۱۶اُو باچه حتیٰ خوش بُود که از خوراکِ خُوک ها کَورِه خُو ره سیر کنه، لیکِن هیچ کس دَزُو چِیزی نَمِیدَد.
۱۷مگم یگ روز وختِیکه اُو دَ خود اَمَد، اُو قد خود خُو گُفت: ’مُزدُورای آتِه مه چِیقس نانِ پِرَیمو دَره و حتیٰ اِضافی؛ ولے ما دَ اِینجی از گُشنَگی مُومرُم. ۱۸باله مُوشُم و دَ پیشِ آتِه خُو مورُم و دَزشی مُوگُم: ”آتَی، ما دَ حُضُورِ خُدا و دَ پیشِ ازتُو گُناهکار اَستُم؛ ۱۹ما دِیگه اَرزِش ازی ره نَدَرُم که باچِه تُو گُفته شُنُم. مَره بحَیثِ یکی از مُزدُورای خُو قبُول کُو.“‘ ۲۰اوخته اُو چابُک باله شُد و سُون خانِه آتِه خُو رَیی شُد.
دَ حالِیکه اُو هنوز دُور بُود، آتِه شی اُو ره دِید و دِل شی دَزُو سوخت و دَوِیده اُو ره دَ بغل خُو گِرِفت و اُو ره ماخ کد. ۲۱باچِه شی دَزُو گُفت: ’آتَی، ما دَ حُضُورِ خُدا و دَ پیشِ ازتُو گُناهکار اَستُم؛ ما دِیگه اَرزِش ازی ره نَدَرُم که باچِه تُو گُفته شُنُم.‘ ۲۲مگم آتِه شی دَ خِدمتگارای خُو گُفت: ’زُود کُنِید! خُوبتَرِین کالا ره بیرِید و دَ جان شی بِدِید، اَنگُشتری دَ دِست شی کُنِید و چپلی ها ره دَ پای شی بِدِید. ۲۳و گوسَلِه چاغی ره اَوُرده حلال کُنِید تا بُخوری و خوشحالی کنی، ۲۴چراکه اِی باچِه مه مُرده بُود و پس زِنده شُده، گُم شُدُد و آلی پَیدا شُده.‘ و اُونا دَ خوشحالی کدو شُد.
۲۵مگم باچِه کٹِه شی دَ کِشت-و-کار بُود. وختِیکه اُو نزدِیکِ خانه اَمَد، آوازِ ساز و بازی ره شِنِید. ۲۶اوخته اُو یکی از خِدمتگارا ره کُوی کده پُرسان کد: ’چی گپ اَسته؟‘ ۲۷خِدمتگار دَ جواب شی گُفت: ’بِرار تُو اَمَده و آتِه تُو گوسَلِه چاغی ره حلال کده اوماغ گِرِفته،‘ چراکه اُو ره صحیح-و-سلامَت دُوباره پَیدا کده. ۲۸بِرارِ کٹه قار شُد و نَخاست که دَ خانه داخِل شُنه. اوخته آتِه شی بُرو اَمَد و پیش ازُو زاری کد که خانه بییه. ۲۹مگم اُو دَ جوابِ آتِه خُو گُفت: ’توخ کُو، سال ها اَسته که ما مِثلِ یگ غُلام دَز تُو خِدمت کدیم و هرگِز از اَمر تُو سرکشی نَکدیم. مگم تُو دَ تمامِ امزی وخت ها حتیٰ یگ بُزغله ام دَز مه نَدَدی تا قد دوستای خُو میله کنُم. ۳۰لیکِن وختِیکه اِی باچِه تُو پس اَمَد، امی کسی که مال-و-دارایی تُو ره قد خاتُونوی بَدکار گُم کد، تُو بَلدِه شی گوسَلِه چاغی ره حلال کدی.‘ ۳۱اوخته آتِه شی گُفت: ’باچِه مه، تُو همیشه قد مه اَستی و هر چِیزی که دَرُم از تُو یَه. ۳۲آلی باید خوش بَشی و خوشحالی کنی، چراکه بِرار تُو مُرده بُود و پس زِنده شُده، گُم شُدُد و آلی پَیدا شُده!‘“