۱بعد ازُو عیسیٰ اینی مَثَل ره دَ یارای خُو گُفت: ”یگ آدمِ دَولتمَند بُود که یگ ناظِر دَشت؛ و دَزُو خبر دَده شُد که ناظِر شی مال-و-دارایی ازُو ره بَرباد مُوکُنه. ۲پس اُو ناظِر ره طلب کد و دَز شی گُفت: ’اِی چی گپا اَسته که دَ بارِه تُو مِیشنَوُم! حِسابِ کار خُو ره دَز مه بِدی، چراکه تُو دِیگه نَمِیتَنی ناظِر مه بَشی.‘ ۳ناظِر قد خود خُو گُفت: ’چِیز کار کنُم، چُون صاحِبِ کار مه کارِ ناظِری ره از مه مِیگِیره؟ ما قُوَتِ بیل زَدو ره نَدَرُم و از گدایگری ام شَرم مه مییه. ۴ آه! فامِیدُم که چِیز کار کنُم، تا بعد از برطرف شُدون مه از کارِ ناظِری، مردُم مَره دَ خانِه خُو رُوی بِدیه.‘
۵پس اُو قرضدارای صاحِبِ کار خُو ره یگ یگ نفر کُوی کده از نفرِ اوّل پُرسان کد: ’تُو از صاحِبِ کار مه چِیقس قرضدار اَستی؟‘ ۶اُو دَ جواب شی گُفت: ’صد خُم روغو.‘ ناظِر دَزُو گُفت: ’سَنَد خُو ره بِگِیر و شِشته دَ زُودی پِنجاه خُم نوِشته کُو.‘
۷ بعد ازُو از یگِ دِیگِه ازوا پُرسان کد: ’تُو چِیقس قرضدار اَستی؟‘ اُو دَ جواب شی گُفت: ’صد بارِ خَر گندُم.‘ ناظِر دَزُو گُفت: ’سَنَد خُو ره بِگِیر و هشتاد خروار نوِشته کُو.‘
۸پس صاحِبِ کار دَ ناظِرِ خاین آفرِین گُفت، چراکه اُو کارِ هُوشیارانه کد؛ چُون مردُمِ امزی دُنیا دَ داد-و-گِرِفت دَ بَینِ نسل خُو از مردُمِ خُداشِناس کده هُوشیارتَر اَسته. ۹ما دَز شُمو مُوگیُم که دَ وسِیلِه مال-و-دَولتِ بےوَفا دوستا پَیدا کنِید؛ تا دَ غَیتِیکه مال-و-دَولت ره از دِست مِیدِید، امُو دوستا شُمو ره دَ خانه های اَبَدی خوش‌آمَدِید بُگیه.
۱۰کسی که دَ کارِ ریزه صادِق بَشه، دَ کارِ کٹه ام صادِق اَسته و کسی که دَ کارِ ریزه ناراست بَشه، دَ کارِ کٹه ام ناراست اَسته. ۱۱پس اگه دَ بارِه مال-و-دَولتِ بےوَفا ناراست بَشِید، کِی مال-و-دَولتِ حقِیقی ره دَز شُمو اِعتبار مُونه؟ ۱۲و اگه شُمو دَ بارِه مالِ دِیگرو صادِق نَبشِید، کِی مالی ره که دَ آینده باید دَز شُمو تعلُق بِگِیره دَز شُمو مِیدیه؟
۱۳هیچ غُلام نَمِیتنه که دُو بادار ره خِدمت کُنه، چُون حتماً از یگ شی بَد مُوبره و دِیگِه شی ره دوست مِیدَنه، و یا دَ یگ شی وفادار مُومَنه و دِیگِه شی ره خار-و-حقِیر حِساب مُونه. دَمزی رقم شُمو نَمِیتَنِید که ام بندِه خُدا بَشِید و ام بندِه مال-و-دَولت.“
۱۴فرِیسیا که پَیسه-دوست بُود، وختی پگِ امزی تورا ره شِنِید، اُو ره رِیشخَند کد. ۱۵ عیسیٰ دَزوا گُفت: ”شُمو کسای اَستِید که دَ نظرِ مردُم خودون ره دِیندار نِشو مِیدِید، مگم خُدا از دِلهای شُمو باخبر اَسته؛ چُون چِیزی که دَ پیشِ اِنسان اَرزِشِ کَلو دَره، دَ نظرِ خُدا زِشت اَسته.
۱۶تَورات و نوِشته های اَنبیا تا زمانِ یحییٰ راهنُمای شُمو بُود، لیکِن از زمانِ یحییٰ اِیسُو خوشخبری دَ بارِه پادشاهی خُدا اِعلان شُده رَیی اَسته و هر کس سخت کوشِش مُونه که دَز شی داخِلِ شُنه. ۱۷مگم نابُود شُدونِ آسمو و زمی آسوتَر اَسته نِسبَت دَزی که یگ حرفِ تَورات باطِل شُنه.
۱۸هر کسی که خاتُون خُو ره طلاق بِدیه و دِیگه خاتُو بِگِیره، اُو زِنا مُونه و هر کس قد خاتُونی که از شُوی خُو طلاق شُده توی کُنه، اُو ام زِنا مُونه.“
۱۹ عیسیٰ اِدامه دَده گُفت: ”یگ آدمِ دَولتمَند بُود که کالای اَرغَوانی و کتانِ نَرم مُوپوشِید و هر روز خُو ره قد خوشی دَ عَیش-و-نوش تیر مُوکد. ۲۰دَ اُونجی یگ آدمِ غرِیب دَ نامِ ایلعازر که جان شی پُر از دانه بُود، دَ دانِ درگِه ازُو خاو بُود. ۲۱ایلعازر دَ آرزو بُود که از ٹوٹه-و-پَرچِه دِسترخونِ آدمِ دَولتمَند خود ره سیر کنه. حتیٰ سگا اَمَده زَخمای ازُو ره می‌لیسِید.
۲۲ یگ روز امُو آدمِ غرِیب فَوت کد و ملایکه ها اُو ره دَ پالُوی اِبراهِیم بُرد. اوخته آدمِ دَولتمَند ام فَوت کد و دَفن شُد. ۲۳مگم اُو دَ عالمِ مُردا دَ جای که دَ عذاب بُود، چِیمای خُو ره واز کد و از دُور اِبراهِیم ره دِید که ایلعازر دَ پالُوی شی شِشته. ۲۴اوخته اُو دَ آواز بِلند کُوی کده گُفت: ’اَی آتِه مه اِبراهِیم! دَز مه رَحم کُو و ایلعازر ره رَیی کُو تا کِلک خُو ره دَ آو تَر کده زِبون مَره یَخ کُنه، چُون ما دَ مَنِه امزی آتِش دَ عذاب اَستُم.‘ ۲۵مگم اِبراهِیم گُفت: ’باچِه مه، دَ یاد خُو بَیرُو که تُو دَ دَورونِ زِندگی خُو چِیزی خُوب ره نصِیب شُدی و ایلعازر چِیزای بَد ره نصِیب شُد، لیکِن آلی اِی آسُوده یَه و تُو دَ عذاب اَستی. ۲۶علاوِه ازی دَ مینکلِ ازمو و ازتُو یگ غَوُجی کٹه اَسته، دَ اندازِه که هر کس بِخایه ازِینجی سُون ازتُو تیر شُنه، تیر شُده نَمِیتَنه و ازُونجی ام هیچ کس نَمِیتَنه سُون ازمو تیر شُنه.‘ ۲۷اوخته اُو گُفت: ’اَی آتِه مه اِبراهِیم، از تُو خاهِش مُونُم که ایلعازر ره دَ خانِه آتِه مه رَیی کنی، ۲۸چُون ما پَنج بِرار دَرُم. اُو ره رَیی کُو تا اُونا ره باخبر کنه، نَشُنه که اُونا ام دَ امزی جای رَنج-و-عذاب بییه.‘ ۲۹اِبراهِیم دَزُو گُفت: ’اُونا نوِشته های مُوسیٰ و اَنبیا ره دَره؛ پس باید دَ تورای ازوا گوش بِدیه.‘ ۳۰اُو گُفت: ’اُونا گوش نَمِیدیه، اَی آتِه مه اِبراهِیم؛ لیکِن اگه یَگو کس از مُرده ها دَ پیشِ ازوا بوره، اُونا از گُناه های خُو توبه مُونه.‘ ۳۱ اِبراهِیم دَزشی گُفت: ’اگه دَ تورای مُوسیٰ و اَنبیا گوش نَدیه، حتیٰ اگه یَگو کس از مُرده ها ام زِنده شُنه، اُونا تورِه شی ره قبُول نَمُونه.‘“