۱دَ یگ روزِ آرام عیسیٰ از مَنِه کِشت های گندُم تیر مُوشُد و یارای شی خوشه های گندُم ره کنده دَ قفِ اَلغِه خُو مُوملِید و مُوخورد. ۲اوخته بعضی از فرِیسیا گُفت: ”چرا کاری ره مُونِید که انجام دَدون شی دَ روزِ آرام رَوا نِییه؟“ ۳عیسیٰ دَ جوابِ ازوا گُفت: ”آیا شُمو نَخاندید که داوُود چِیز کار کد زمانِیکه خود شی و رفِیقای شی گُشنه بُود؟ ۴اُو دَ خانِه خُدا داخِل شُد و نانِ تقدِیم شُده ره گِرِفته خورد و دَ رفِیقای خُو ام دَد، نانی ره که خوردون شی بَلدِه هیچ کس رَوا نِییه بغَیر از پیشوایو.“ ۵و اُو اِدامه دَده دَزوا گُفت: ”«باچِه اِنسان» صاحِبِ روزِ آرام اَسته.“
۶دَ یگ روزِ آرامِ دِیگه عیسیٰ دَ عِبادت خانه داخِل شُد و دَ تعلِیم دَدو شُروع کد. دَ اُونجی یگ آدم بُود که دِستِ راست شی خُشک شُدُد. ۷عالِمای دِین و فرِیسیا نظر شی دَ عیسیٰ بُود تا بِنگره که اُو دَ روزِ آرام شفا مِیدیه، یا نَه، چُون اُونا میخاست یَگو راه پَیدا کده اُو ره ملامَت کنه. ۸لیکِن عیسیٰ فِکر های ازوا ره پَی بُرد و دَ آدمِ دِست خُشک شُده گُفت: ”باله شُو و دَ مینکل‌جای ایسته شُو.“ اُو باله شُده ایسته شُد. ۹اوخته عیسیٰ دَزوا گُفت: ”از شُمو یگ سوال مُونُم: آیا دَ روزِ آرام نیکی کدو رَوا اَسته یا بَدی کدو، نِجات دَدونِ جان یا نابُود کدون شی؟“ ۱۰بعد ازُو چار طرف خُو سُون پگِ ازوا توخ کد و دَزُو آدم گُفت: ”دِست خُو ره دِراز کُو.“ اُو دِراز کد و دِست شی جور شُد. ۱۱لیکِن اُونا سخت قار شُد و قد یگدِیگِه خُو گُفت: ”قد عیسیٰ چِیز کار کنی؟“
۱۲دَ یکی امزُو روزا عیسیٰ بَلدِه دُعا کدو دَ کوه رفت و امُو شاو ره دَ عِبادت-و-دُعا دَ حُضُورِ خُدا تیر کد. ۱۳وختِیکه روز شُد، اُو پَیرَوای خُو ره دَ پیش خُو کُوی کد و از مینکلِ ازوا دوازده نفر ره اِنتِخاب کده اُونا ره «رسُول» لقب دَد که اینیا بُود: ۱۴شِمعون که عیسیٰ نام شی ره «پِترُس» ایشت، اَندریاس بِرارِ شِمعون، یعقُوب، یوحَنّا، فِیلِیپُس، بَرتولما، ۱۵متیٰ، توما، یعقُوب باچِه حَلفی، شِمعون مشهُور دَ غَیرَتی، ۱۶یهُودا باچِه یعقُوب و یهُودای اِسخَریوطی که امی نفر عیسیٰ ره دَ گِیر دَد.
۱۷عیسیٰ قد ازوا از کوه تَیلو اَمَده دَ یگ جای اَوار ایسته شُد. تعدادِ کَلونِ پَیرَوای شی و یگ جمعیَتِ کٹِه مردُم که از تمامِ یهُودیه و اورُشَلیم و از ساحِلِ صُور و صَیدون اَمدُد، دَ اُونجی ایسته بُود. ۱۸اُونا اَمدُد که تورای ازُو ره گوش کنه و از مَرَض های خُو شفا پَیدا کنه. کسای که بخاطرِ ارواحِ ناپاک دَ عذاب بُود، اُونا جور شُد. ۱۹و پگِ مردُم کوشِش مُوکد که دَ عیسیٰ دِست بِزنه، چُون ازُو یگ قُدرت بُر مُوشُد که پگ ره شفا مِیدَد.
۲۰اوخته عیسیٰ رُوی خُو ره سُون یارای خُو کده گُفت:
”نیک دَ بَخت شُمو که غرِیب اَستِید،
چراکه پادشاهی خُدا از شُمو یَه.
۲۱نیک دَ بَخت شُمو که آلی گُشنه اَستِید،
چراکه سیر مُوشِید.
نیک دَ بَخت شُمو که آلی چخرا مُونِید،
چراکه دَ وخت شی خَنده مُونِید.
۲۲نیک دَ بَخت شُمو وختِیکه مردُم بخاطرِ «باچِه اِنسان»
از شُمو بَد مُوبره،
شُمو ره از مینکل خُو بُر مُونه،
شُمو ره دَو-و-دشنام مِیدیه
و شُمو ره بَدنام مُوکُنه.
۲۳دَمزُو روز خوشی کُنِید و قِرتَک-و-خیزَک بِزنِید،
چُون اَجر شُمو دَ عالمِ باله غَدر بُزُرگ اَسته،
چراکه بابه‌کَلونای ازوا ام قد پَیغمبرا امی رقم رفتار کد.
۲۴لیکِن وای دَ حالِ ازشُمو کسای که دَولتمَند اَستِید،
چراکه شُمو راحَتی خُو ره تیر کدید.
۲۵وای دَ حالِ ازشُمو کسای که سیر اَستِید،
چراکه گُشنه مُوشِید.
وای دَ حالِ ازشُمو کسای که آلی خَنده مُونِید،
چراکه ماتم و چخرا دَ اِنتِظار شُمو اَسته.
۲۶وای دَ حال شُمو
وختِیکه مردُم شُمو ره تعرِیف-و-تَوصِیف مُونه،
چراکه بابه‌کَلونای امزی مردُم
قد اَنبیای دروغی امی کار ره کد.
۲۷مگم شُمو کسای که گوش مِیگِیرِید، دَز شُمو مُوگُم که دُشمَنای خُو ره دوست دَشته بَشِید و کسای که از شُمو نَفرَت دَره قد شی خُوبی کُنِید؛ ۲۸کسای که شُمو ره نالَت مُونه بَلدِه ازوا خَیر-و-بَرکت طلب کُنِید و کسای که شُمو ره آزار-و-اَذیَت مُونه بَلدِه ازوا دُعا کُنِید. ۲۹اگه یَگو کس دَ کومِه راست تُو قد چپات مِیزَنه، کومِه دِیگِه خُو ره ام سُون ازُو دَور بِدی. و اگه یَگو کس چَپَن تُو ره مِیگِیره، پیرون خُو ره ام ازُو دِریغ نَکُو. ۳۰هر کس که از تُو یَگو چِیز طلب مُونه دَزُو بِدی و کسی که یَگو چِیز تُو ره مُوبره از شی پس طلب نَکُو. ۳۱پس امُو رقم که شُمو میخاهِید مردُم قد شُمو رفتار کُنه، شُمو ام امُو رقم رفتار کُنِید.
۳۲اگه شُمو تنها کسای ره دوست دَشته بَشِید که شُمو ره دوست دَره، اِی بَلدِه شُمو چی فایده دَره؟ چُون حتیٰ گُناهکارا ام دوستدارای خُو ره دوست دَره. ۳۳و اگه شُمو تنها قد کسای خُوبی کُنِید که قد شُمو خُوبی مُونه، اِی بَلدِه شُمو چی فایده دَره؟ چُون حتیٰ گُناهکارا ام امی رقم مُونه. ۳۴اگه شُمو فقط دَ کسای قرض بِدِید که اُمِیدِ پس گِرِفتون شی ره دَرِید، اِی بَلدِه شُمو چی فایده دَره؟ چُون حتیٰ گُناهکارا دَ گُناهکارا قرض مِیدیه تا اُو ره پس بِگِیره.
۳۵لیکِن شُمو دُشمَنای خُو ره دوست دَشته بَشِید و قد ازوا خُوبی کُنِید. قرض بِدِید و هیچ اُمِیدِ پس گِرِفتون شی ره نَدَشته بَشِید. اوخته اَجر شُمو غَدر کَلو مُوبَشه و شُمو بچکِیچای حضرتِ اعلیٰ مُوشِید، چُون اُو حتیٰ دَ حقِ ناشُکرا و بَدکارا ام مِهربو اَسته. ۳۶پس رَحم‌دِل بَشِید امُو رقمِیکه آتِه آسمانی شُمو رَحِیم اَسته.
۳۷ دَ بارِه دِیگرو قضاوَت نَکُنِید تا قضاوَت نَشُنِید؛ دِیگرو ره محکُوم نَکنِید تا محکُوم نَشُنِید؛ بُبخشِید تا بخشِیده شُنِید. ۳۸بِدِید تا دَز شُمو دَده شُنه. یگ مَنَکِ خُوب فِشار دَده شُده، تکان دَده شُده و سرریزی کده دَ بَغل شُمو ایشته مُوشه، چُون دَ مَنَکی که مِیدِید، دَ امزُو مَنَک دَز شُمو دَده مُوشه.“
۳۹اوخته، عیسیٰ اینی مَثَل ره دَزوا گُفت: ”آیا آدمِ کور مِیتَنه که یگ کورِ دِیگه ره کوتَل کُنه؟ آیا هر دُوی شی دَ چاه نَموفته؟ ۴۰شاگِرد از اُستاد خُو کده باله‌تَر نِییه، لیکِن هر کسی که تعلِیمِ کامِل گِرِفته بَشه، اُو مِثلِ اُستاد خُو مُوشه.
۴۱چرا پَرِ کاه ره دَ چِیمِ بِرار خُو مِینگری، ولے از دِستَک‌چیوی که دَ چِیمِ خود تُو اَسته بےخبری؟ ۴۲چِطور مِیتنی که دَ بِرار خُو بُگی: ’بِرار، مَره بیل که پَرِ کاه ره از چِیم تُو بُر کنُم‘ دَ حالِیکه دَ چِیمِ خود تُو دِستَک‌چیو اَسته و تُو نَمِینگری؟ او ریاکار، اوّل دِستَک‌چیو ره از چِیمِ خود خُو بُر کُو. اوخته خُوبتَر مِینگری و مِیتنی پَرِ کاه ره از چِیمِ بِرار خُو بُر کنی.
۴۳هیچ دِرختِ خُوب میوِه بَد نَمِیدیه و دِرختِ بَد ام میوِه خُوب نَمِیدیه. ۴۴امی رقم هر دِرخت از میوِه خُو شِنَخته مُوشه، چراکه مردُم انجِیر ره از قدِ خار جم نَمُونه و انگُور ره از بُوٹِه خار نَمِیچِینه. ۴۵آدمِ خُوب از خزانِه خُوبِ دِل خُو چِیزای خُوب بُر مُونه و آدمِ شرِیر از خزانِه بَد خُو چِیزای بَد بُر مُونه، چُون دانِ اِنسان از چِیزی که دَ دِلِ اِنسان پِرَیمو اَسته، توره مُوگیه.
۴۶چرا مَره «یا مَولا، یا مَولا» گُفته کُوی مُونِید، و چِیزی ره که مُوگیُم انجام نَمِیدِید؟ ۴۷هر کسی که دَ پیشِ ازمه مییه و تورای مَره گوش گِرِفته دَزوا عمل مُونه، ما بَلدِه شُمو نِشو مِیدُم که اُو مِثلِ کِی اَسته: ۴۸اُو مِثلِ آدمی اَسته که دَ وختِ خانه آباد کدو زمی ره غَوُوج کَند و تادَو شی ره دَ بَلِه سنگ ایشت. پس غَیتِیکه سیل اَمَد، سیل‌آو امُو خانه ره زَد، مگم حتیٰ تکان دَده نَتنِست، چراکه محکم آباد شُدُد. ۴۹لیکِن کسی که تورای مَره گوش مِیگِیره و دَزوا عمل نَمُونه، مِثلِ آدمی اَسته که خانِه خُو ره دَ رُوی زمِینِ بِدُونِ تادَو جور کد. وختِیکه سیل‌آو اُو ره زَد، اُو دِستی چَپه شُد و خرابی امزُو خانه غَدر کَلو بُود.“