۱ عیسیٰ بسم دَ لبِ دریا دَ تعلِیم دَدو شُروع کد. جمعیَتِ کٹه دَ گِردِ ازُو جَم شُد، دَ اندازِه که اُو دَ یگ کِشتی که دَ مَنِه دریا بُود سوار شُده شِشت دَ حالِیکه تمامِ جمعیَت دَ لبِ دریا ایسته بُود. ۲اوخته اُو مَثَل اَوُرده چِیزای کَلو بَلدِه ازوا تعلِیم دَد و دَ تعلِیم خُو دَزوا گُفت:
۳”گوش کُنِید، یگ دیغو بَلدِه تُخم زَدو بُرو رفت. ۴دَ حالِیکه تُخم ره پاش مِیدَد، یگ مِقدار شی دَ راه اُفتَد و مُرغَکو اَمَده اُونا ره خورد. ۵یگ مِقدارِ دِیگِه شی دَ زمِینِ سنگلاخ اُفتَد، دَ جایی که خاکِ کَلو نَدَشت؛ اُونا دَ زُودی سَوز کد، چراکه خاک غَوُج نَبُود. ۶مگم وختِیکه آفتَو بُر شُد، اُونا سوخت و ازی که رِیشه نَدَشت خُشک شُد. ۷و یگ مِقدار شی دَ مینکلِ خارا اُفتَد و خارا کٹه شُده اُونا ره قَپه کد و اُونا حاصِل نَدَد. ۸یگ مِقدارِ دِیگِه شی دَ زمِینِ خُوب اُفتَد و ثَمر دَد یعنی سَوز کده کٹه شُد و حاصِل دَد: یَگون شی سی برابر، یَگون شی شصت برابر و یَگون شی صد برابر.“ ۹بعد ازُو عیسیٰ گُفت: ”هر کسی که گوشِ شِنَوا دَره، گوش بِگِیره!“
۱۰وختِیکه عیسیٰ تنها بُود، نفرای گِرد-و-بَر شی قد امزُو دوازده یار دَ بارِه امزی مَثَل ها ازُو پُرسان کد. ۱۱اُو دَزوا گُفت: ” پَی بُردونِ رازِ پادشاهی خُدا بَلدِه شُمو بخشِیده شُده، مگم بَلدِه مردُمای بُرو تمامِ چِیزا دَ مَثَل گُفته مُوشه، ۱۲تا
اُونا توخ کُنه که بِنگره، مگم دِیده نَتنه،
و گوش بِگِیره که بِشنَوه، مگم پَی نَبره،
نَشُنه که پس بییه و بخشِیده شُنه.“
۱۳اوخته عیسیٰ دَزوا گُفت: ”آیا شُمو اِی مَثَل ره نَمُوفامِید؟ پس پگِ مَثَل های دِیگه ره چی رقم مِیتنِید که بُفامِید؟ ۱۴دیغو کلام ره کِشت مُونه. ۱۵اینی کسا مِثلِ تُخم های اَسته که دَ راه اُفتَد، دَ جایی که کلام کِشت شُد: اَمیا وختِیکه کلام ره مِیشنَوه، شَیطو دِستی مییه و کلامی ره که دَ دِل های ازوا کِشت شُده، گِرِفته مُوبره. ۱۶و اینی کسا مِثلِ تُخم های اَسته که دَ زمِینِ سنگلاخ کِشت شُد: اَمیا وختِیکه کلام ره مِیشنَوه، دِستی قد خوشی قبُول مُونه، ۱۷ولے ازی که رِیشه نَدره اُونا بَلدِه یگ زمانِ کم تاب میره؛ وختِیکه مُشکِلات و آزار-و-اَذیَت بخاطرِ کلام پیش بییه، اُونا فَوری از راه بُر مُوشه. ۱۸و دِیگرون شی مِثلِ تُخم های اَسته که دَ بَینِ خارا کِشت شُد؛ اَمیا کسای اَسته که کلام ره مِیشنَوه، ۱۹مگم تشوِیش های دُنیا، عِشقِ مال-و-دَولت و هَوَسِ چِیزای دِیگه اَمَده کلام ره قَپه مُوکُنه و اُو بےثَمر مُومنه. ۲۰و اینیا مِثلِ تُخم های اَسته که دَ زمِینِ خُوب کِشت شُد؛ اَمیا کلام ره مِیشنَوه و اُو ره قبُول مُونه و ثَمر مِیدیه: یَگون شی سی برابر، یَگون شی شصت برابر و یَگون شی صد برابر.“
۲۱ عیسیٰ دَزوا گُفت: ”آیا چِراغ ره بَلدِه ازی میره که دَ زیرِ کاسه یا چارپایی بیله؟ نَه، بَلکِه اُو ره میره که دَ بَلِه چِراغدان بیله. ۲۲چُون هیچ چِیزی تاشه نِییه که بَرمَلا نَشُنه و هیچ چِیزی پوشِیده نِییه که معلُومدار نَشُنه. ۲۳هر کسی که گوشِ شِنَوا دَره، گوش بِگِیره.“ ۲۴و دَزوا گُفت: ”مُتَوَجِه بَشِید که چی مِیشنَوِید. دَ هر مَنَکی که بِدِید دَ امزُو مَنَک بَلدِه شُمو دَده مُوشه و حتیٰ کَلوتَر ام دَده مُوشه. ۲۵چُون کسی که دَره دَزُو کَلوتَر دَده مُوشه و کسی که نَدره، حتیٰ چِیزی ره که دَره ام از شی گِرِفته مُوشه.“
۲۶اُو امچُنان گُفت: ”پادشاهی خُدا مِثلِ ازی اَسته که یگ آدم دَ زمی تُخم پاش مِیدیه ۲۷و شاو و روز، چی اُو خاو بَشه، چی بیدار، تُخم سَوز مُونه و کٹه مُوشه. چی رقم؟ اُو نَمِیدَنه. ۲۸زمی خود بَخود ثَمر مِیدیه، اوّل علف سَوز مُونه، بعد ازُو خوشه و بعد ازُو دانِه کامِل دَ مَنِه خوشه. ۲۹و غَیتِیکه غَلّه پُخته مُوشه، اُو قد داس خُو بَلدِه دِرَو موره، چراکه وختِ دِرَو شی رَسِیده.“
۳۰اُو بسم گُفت: ”پادشاهی خُدا ره دِیگه قد چِیزخیل برابر کنی و بَلدِه شی چی رقم مَثَل بیری تا اُو ره بیان کنی؟ ۳۱اُو رقمِ تُخمِ شَرشَم وَری اَسته که وختی دَ زمی کِشت مُوشه، ریزه‌تَرِینِ پگِ تُخمای رُوی زمی اَسته، ۳۲مگم وختِیکه کِشت شُد، سَوز مُونه و از تمامِ بُوٹه ها کده کٹه‌تَر مُوشه و شاخچه های کٹه بُر مُونه، دَ اندازِه که مُرغَکوی هَوا مِیتنه دَ سایِه شی وور جور کُنه.“
۳۳اُو قد امزی رقم مَثَل های کَلو کلام ره بَلدِه ازوا گُفت تا جایی که اُونا قُدرتِ شِنِیدون شی ره دَشت. ۳۴اُو بِدُونِ مَثَل قد ازوا توره نَگُفت، مگم وختِیکه اُو قد یارای خُو تنها بُود، تمامِ چِیزا ره بَلدِه ازوا بیان کد.
۳۵دَ امزُو روز وختِیکه شام شُد، عیسیٰ دَ یارای خُو گُفت: ”بیِید که دَ اُو لبِ دریاچه بوری.“ ۳۶اوخته اُونا جمعیَتِ مردُم ره ایله کد و عیسیٰ ره دَ امزُو کِشتی که بُود قد خُو بُرد؛ و چند کِشتی دِیگه ام قد ازُو قَتی بُود. ۳۷دَ امزُو غَیت یگ طوفانِ شَدِید پَیدا شُد و جلپه ها دَ کِشتی مِیزَد، دَ اندازِه که نزدِیک بُود، کِشتی غَرق شُنه. ۳۸عیسیٰ دَ آخرِ کِشتی دَ بَلِه بالِشت خاو کدُد. اوخته یارای شی اُو ره بیدار کد و دَزُو گُفت: ”اُستاد، آیا تُو دَ غَم نِیَستی که مو از بَین بوری؟“ ۳۹اُو باله شُد و دَ بَلِه باد هَیبَت کد و دَ دریا گُفت: ”آرام! ایسته شُو!“ باد ایسته شُد و آرامِشِ کامِل برقرار شُد. ۴۰اُو دَ یارای خُو گُفت: ”چرا اِیقَس ترس خوردید؟ آیا شُمو هنوز ام ایمان نَدرِید؟“ ۴۱اُونا غَدر ترس خورده بُود و دَ یگدِیگِه خُو گُفت: ”اِی چی رقم آدم اَسته که حتیٰ باد و دریا ام از اَید شی مُوشه؟“