۱خُداوند قد مُوسیٰ گپ زَده گُفت: ۲”دَ بَنی اِسرائیل اَمر کُو تا اُونا هر کسی ره که کولی گِرِفته و هر کسی ره که آوریزی دَره و هر کسی ره که دَ وسِیلِه دِست زَدو دَ جِنازه ناپاک شُده، از خَیمه‌گاه بُر کُنه. ۳چی مَرد بَشه، چی خاتُو، اُونا ره بُر کُنِید. اُونا ره از خَیمه‌گاه بُر کُنِید تا اُونا خَیمه‌گاهِ خُو ره، یعنی جایی ره که ما دَ مینکلِ ازوا بُود-و-باش دَرُم، نَجِس نَکُنه.“ ۴پس بَنی اِسرائیل امُو رقم کد و امُو کسا ره از خَیمه‌گاه بُر کد. امُو رقم که خُداوند دَ مُوسیٰ گُفتُد، بَنی اِسرائیل امُو رقم کد.
۵خُداوند قد مُوسیٰ گپ زَده گُفت: ۶”دَ بَنی اِسرائیل بُگی: ’وختی یگ مَرد یا خاتُو دَ ضِدِ یگ اِنسان مُرتکِبِ گُناه مُوشه و دَ خُداوند خیانَت مُوکُنه، اُو نفر مُجرِم مُوشه. ۷اُو باید گُناهی ره که کده، اِقرار کنه و تاوانِ جُرم خُو ره مُکَمَل اَوُرده پَنج یگِ ازُو ره ام دَ بَلِه شی اِضافه کُنه؛ اوخته اُو ره دَ امزُو کس بِدیه که دَ ضِد شی جُرم کده. ۸اگه امُو نفرِ آسِیب دِیده مُرده بَشه و کُدَم قَومای نزدِیک نَدَشته بَشه که تاوانِ جُرم دَز شی دَده شُنه، اوخته تاوانِ جُرم دَ خُداوند دَده شُنه و از پیشوا بَشه؛ اِی عِلاوِه از قُوچِ کِفاره اَسته که قد شی بَلدِه نفرِ مُجرِم کِفاره مُوشه. ۹از تمامِ هدیه های مُقَدَّسِ بَنی اِسرائیل، هر هدیِه ره که اُونا دَ پیشوا میره، ازُو مُوشه. ۱۰هدیه های مُقَدَّسِ هر نفر از خود شی مُوشه، و هر چِیزی ره که اُو نفر دَ پیشوا مِیدیه، ازُو مُوشه.‘“
۱۱خُداوند قد مُوسیٰ گپ زَده گُفت: ۱۲”قد بَنی اِسرائیل گپ بِزَن و دَزوا بُگی: ’اگه خاتُونِ کُدَم کس گُمراه شُده دَزُو خیانَت کُنه ۱۳و یگ مَردِ دِیگه قد ازُو خاو شُنه و اِی کار از شُوی شی تاشه بَشه، یعنی تاشه بَشه که اُو خود ره نَجِس کده، اگه دَ ضِدِ ازُو کُدَم شاھِد ام نَبَشه و دَ غَیتِ فِعلِ زِنا گِرِفتار نَشُده بَشه، ۱۴و اگه احساسِ غَیرَت دَ بَلِه امزُو مَرد بییه و دَ بارِه خاتُون خُو که خود ره نَجِس کده غَیرَت کُنه یا ام اگه احساسِ غَیرَت دَ بَلِه امزُو مَرد بییه و دَ بارِه خاتُون خُو غَیرَت کُنه دَ حالِیکه اُو خود ره نَجِس نَکده، ۱۵دَ هر دُو صُورت امُو مَرد باید خاتُون خُو ره دَ حُضُورِ پیشوا بُبره و هدیِه ره که بَلدِه خاتُون شی اَسته، یعنی دَهُم حِصِّه یگ ایفه آردِ جَو ره ام بیره؛ اُو دَ بَلِه هدیه روغو شیو نَکُنه و دَ بَلِه شی کُندُر نَیله، چراکه اُو یگ هدیِه غَلّه-و-دانه بَلدِه غَیرَت اَسته و یگ هدیِه یادآوَری که گُناه ره دَ یاد میره.
۱۶اوخته پیشوا امُو خاتُو ره نزدِیک بیره و دَ حُضُورِ خُداوند ایسته کُنه؛ ۱۷و پیشوا آوِ مُقَدَّس ره دَ یگ ظرفِ گِلی بِگِیره و یگ مِقدار خاک از زمِینِ خَیمِه مُقَدَّس گِرِفته دَ مَنِه آو پورته کُنه. ۱۸و پیشوا امُو خاتُو ره دَ حُضُورِ خُداوند ایسته کده مُویای ازُو ره واز کنه و ھدیِه یادآوَری ره که هدیِه غَیرَت اَسته دَ بَلِه دِستِ ازُو بیله و آوِ تلخِ لعنت دَ دِستِ پیشوا بَشه. ۱۹اوخته پیشوا امُو خاتُو ره قَسم دَده دَز شی بُگیه: ”اگه یَگو مَرد قد تُو خاو نَکده و اگه تُو سُون ناپاکی نَرفتے دَ حالِیکه زیرِ نِکاحِ شُوی خُو بُودے، امزی آوِ تلخِ لعنت سالِم بُمنی. ۲۰لیکِن اگه تُو گُمراه شُدے دَ حالِیکه زیرِ نِکاحِ شُوی خُو بُودے و خود ره نَجِس کدے و یَگو مَردِ دِیگه بغَیر از شُوی تُو قد تُو خاو کده“ ۲۱- دَ امزی غَیت پیشوا امُو خاتُو ره قَسمِ لعنت بِدیه و دَ خاتُو بُگیه: - ”خُداوند تُو ره دَ مینکلِ قَوم تُو مایِه لعنت و قَسم جور کُنه و رَحم تُو ره خُشک کده کَورِه تُو ره آماس‌دَلجی کُنه؛ ۲۲و امی آوِ لعنت دَ کَورِه تُو داخِل شُده کَورِه تُو ره آماس‌دَلجی کنه و رَحم تُو ره خُشک.“ و امُو خاتُو بُگیه: ”آمین، آمین!“
۲۳اوخته پیشوا امی لعنت ھا ره دَ یگ طومار نوِشته کُنه و اُونا ره دَ مَنِه آوِ تَلخ بُشویه. ۲۴و امُو آوِ تلخِ لعنت ره دَ امزُو خاتُو وُچی‌دَلجی کُنه؛ اوخته امُو آوِ لعنت دَ داخِلِ ازُو رفته دَ تَلخی تَبدِیل مُوشه. ۲۵بعد ازُو پیشوا ھدیِه غَیرَت ره از دِستِ خاتُو گِرِفته امُو هدیه ره دَ حُضُورِ خُداوند بِلند کُنه و دَ نزدِیکِ قُربانگاه بیره؛ ۲۶پیشوا یگ مُشت امزُو هدیه گِرِفته دَ عِنوانِ نشانی هدیه دَ بَلِه قُربانگاه بُسوزَنه و بعد ازُو امُو آو ره دَ خاتُو وُچی‌دَلجی کُنه. ۲۷امی که آو ره دَزُو وُچی‌دَلجی کُنه، اگه اُو خود ره نَجِس کده دَ شُوی خُو خیانَت کده بَشه، امُو آوِ لعنت دَ داخِلِ ازُو رفته تَلخ مُوشه و کَورِه ازُو آماس کده رَحم شی خُشک مُوشه و امُو خاتُو دَ مینکلِ قَوم خُو مایِه لعنت جور مُوشه. ۲۸ولے اگه امُو خاتُو خود ره نَجِس نَکده بَشه و پاک بَشه، اوخته اُو سالِم مُومنه و مِیتَنه اَولاد بِزَیه.
۲۹اینَمی قانُونِ غَیرَت اَسته دَ بارِه خاتُونی که دَ زیرِ نِکاحِ شُوی خُو بَشه و گُمراه شُده خود ره نَجِس کده بَشه، ۳۰یا مردی که روحِ غَیرَت دَ بَلِه شی بییه و اُو دَ بارِه خاتُون خُو غَیرَت کُنه. پیشوا باید امُو خاتُو ره دَ حُضُورِ خُداوند ایسته کُنه و پگِ امزی قانُون ره دَ بَلِه ازُو اِجرا کُنه. ۳۱ دَمزی قضیه امُو مَرد بےگُناه اَسته، ولے خاتُو اگه گُناه کده بَشه، جَزای گُناهِ خُو ره مِینگره.‘“