۱وختِیکه قد یگ حُکمران دَ سرِ دِستَرخو میشِینی،
دَ بارِه چِیزای که دَ پیشِ رُوی تُو چِینده یَه خُوب فِکر کُو.
۲و اگه آدمِ پُرخور اَستی
کارد ره دَ بَلِه گُلُون خُو بیل
۳و دَ خوراک های مَزَدار شی سُخ نَشُو،
چُون اِمکان دَره که قد ازی نان یَگو چال بَشه.
۴بَلدِه پُولدار شُدو خود ره خار-و-زار نَکُو؛
حتیٰ دَ بارِه شی فِکر ام نَکُو.
۵وختِیکه دَ سرِ امزُو چِیزا چِیم سُرخ مُونی، اُونا از پیش تُو گُم مُوشه،
چراکه مال-و-دَولَت بَلدِه خُو پَر مِیکشه
و مِثلِ بُرگُج اَلّی سُون آسمو پَر زَده موره.
۶از نانِ آدمِ مُوزی نَخور
و دَ بَلِه خوراکای مَزَدار شی سُخ نَشُو،
۷چُون اُو دَ دِل خُو همیشه دَ بارِه هر چِیز حِساب مِیگِیره،
اُو دَز تُو مُوگه: ”بُخور و وُچی کُو،“
مگم اِی ره از تَی دِل خُو نَمُوگیه.
۸لُغمِه ره که خوردی اِستِفراق مُونی
و تَشَکُر-و-خَیر بِنگری که دَزُو گُفتی بَرباد مُوشه.
۹دَ حُضُورِ آدمِ بےعقل گب نَزو،
چراکه اُو تورای حکِیمانِه تُو ره خار حِساب مُونه.
۱۰سنگِ پُلوان ره که دَ قدِیم ایشته شُده، تَغِیر نَدی
و زمِینِ یَتِیما ره قَبضه نَکُو،
۱۱چراکه پُشتِیوانِ ازوا قُدرتمَند اَسته
و قد ازتُو دَ دعوا کدو بَلدِه حقِ ازوا محکم ایسته مُوشه.
۱۲دِل خُو ره طرفِ نصِیحَت-و-دانایی مایل کُو
و گوش خُو ره طرفِ عِلم-و-معرِفَت.
۱۳از نصِیحَت-و-سرزنِش کدونِ باچِه خُو کوتاهی نَکُو؛
اگه اُو ره قد چوب بِزَنی، اُو نَمُومُره.
۱۴چُون وختِیکه اُو ره قد چوب میزَنی،
جان شی ره از دوزَخ نِجات مِیدی.
۱۵باچِه مه، اگه حِکمت دَ دِل تُو بَشه،
دِلِ ازمه ام خوش مُوشه.
۱۶روح-و-رَوان مه خوشی مُونه،
وختِیکه لبای تُو دَ راستی توره مُوگه.
۱۷نَه ایل که دِل تُو حَسَدِ خطاکارا ره بُخوره،
بَلکِه شَوقِ دِل تُو تمامِ روزها ترسِ خُداوند بَشه.
۱۸چُون دَمزی رقم آیندِه تُو خُوب مُوشه
و اُمِید تُو از بَین نَموره.
۱۹باچِه مه، گوش کُو: هُوشیار-و-دانا بَش
و دِل خُو ره دَ راهِ راست هِدایَت بِدی.
۲۰از جُملِه آدمای شرابی
و نفرای پُرخور نَبَش،
۲۱چراکه آدمِ شرابی و شِکَم پرَست مُحتاج مُوشه
و خاوشِلَگی اُونا ره مُفلِس مُونه
تا اندازِه که اُونا خود ره قد کالای ڈِنڈه مُوپوشَنّه.
۲۲نصِیحَتِ آتِه خُو ره گوش بِگِیر که اُو تُو ره پَیدا کده
و آبِه خُو ره که پِیر شُد، خار-و-حقِیر حِساب نَکُو.
۲۳راستی ره بِخر و اُو ره سَودا نَکُو؛
حِکمت، اَدَب و دانایی ره حاصِل کُو.
۲۴آتِه اَولادِ صالِح-و-صادِق غَدر خوشی مُونه،
و کسی که صاحِبِ باچِه دانا بَشه، اُو خوشحال مُوشه.
۲۵بیل که آته و آبِه تُو شاد بَشه،
و آبِه که تُو ره زَیده، دَز تُو اِفتخار کُنه.
۲۶باچِه مه، دِل خُو ره دَز مه بسته کُو
و چِیمای تُو از راه های مه دُور نَشُنه،
۲۷چُون خاتُونِ بَدکار رقمِ یگ چُقُوری تاتُو اَلّی اَسته
و زَنِ فاحِشه مِثلِ یگ چاهِ تَنگ.
۲۸اُو مِثلِ دُز وَری دَ گیته یَه
و تعدادِ بےایمانا ره دَ مینکل مَردا کَلو مُونه.
۲۹کِی ناله دَره؟ کِی غَم-و-غُصّه دَره؟
کِی جنجال دَره؟ کِی شِکایَت دَره؟
کِی زَخمای بےعِلّت دَره؟
و کِی دَ چِیمای خُو سُرخی دَره؟
۳۰اُو کسای که دایم شراب مُوخوره
و اُونای که دَ پُشتِ شرابِ گٹشُده مِیگرده.
۳۱دَ شرابی که رَنگ شی سُرخ شُده و دَ مَنِه پیله جَلجَل مُونه دِل خُو ره بسته نَکُو،
چراکه اُو دَ نَرمی از گُلُون تُو تاه موره
۳۲و دَ آخِر رقمِ مار وَری تُو ره مِیگزه
و مِثلِ کَبچه مار تُو ره نیش مِیزَنه.
۳۳چِیمای تُو چِیزای عجِیب ره مِینگره
و دِل تُو دَ خیالاتِ کَج اَندیشه مُونه.
۳۴تُو رقمِ کسی جور مُوشی که دَ مَنِه دریا خاو مُونه
و مِثلِ کسی که دَ بِلندترِین جای کِشتی اِستراحت مُونه.
۳۵و تُو مُوگی: ”مَره زَد، مگم ما دَرد ره نَفامِیدُم.
مَره عذاب کد، لیکِن احساس نَکدوم.
پس کَی ازی حالت بیدار مُوشُم
تاکه یگ پیلِه دِیگه ام وُچی کنُم؟“