۱کسی که بعد از سرزنِشِ زیاد، بسم کَلّه شَخی کُنه
اولغهتله مَیده مُوشه و دِیگه عِلاج نَدره.
۲وختِیکه آدمای نیک دَ اکثریَت بَشه مردُم خوش اَسته،
مگم آدمِ بَدکار که حُکمرانی کُنه، مردُم ناله مُونه.
۳آدمی که حِکمت ره دوست دَره آتِه خُو ره خوشحال مُونه،
لیکِن کسی که قد خاتُونوی بَدکار دوستی کُنه مال-و-دَولت خُو ره برباد مِیدیه.
۴پادشاهِ عادِل مَملَکَت خُو ره محکم-و-قَوی جور مُونه،
مگم آدمِ رِشوَتخور مُلک خُو ره خراب مُونه.
۵کسی که قد همسایِه خُو چاپلُوسی مُونه،
حَلقِه دام ره دَ پای شی مِیندَزه.
۶آدمِ بَد دَ دامِ گُناهِ خُو گِرِفتار مُوشه،
مگم آدمِ نیک سرُود میخانه و خوشی مُونه.
۷آدمِ نیک حقِ غرِیبا ره دَرک مُونه،
لیکِن آدمِ بَدکار دَ فِکرِ ازوا نِییه.
۸آدمای لَوڈه دَ شار شورِش مِیندَزه،
مگم آدمای دانا قار ره تا مِیشَنّه.
۹اگه آدمِ دانا قد آدمِ جاهِل دعوا دَره،
آدمِ جاهِل یا قار مُوشه و یا رِیشخَندی مُونه، مگم آرام نَمُوشه.
۱۰آدمای که تُشنِه خُون اَسته، دَ حقِیقت از آدمِ بےگُناه نَفرَت دَره،
مگم آدمای راستکار سلامَتی جانِ ازُو ره میخایه.
۱۱آدمِ بےعقل قار-و-خَشم خُو ره یگره‌یی از خُو بُر مُونه،
مگم آدمِ دانا جِلَوِ قار خُو ره مِیگِیره.
۱۲اگه حاکِم دَ تورای دروغ کَلو گوش بِدیه،
تمامِ خادِمای شی بَدکار جور مُوشه.
۱۳آدمِ غرِیب و آدمِ ظالِم یگ رَنگی شی دَزی اَسته
که خُداوند چِیمای هر دُوی شی ره بِینا کده.
۱۴یگ پادشاه که غرِیبا ره دَ راستی قضاوَت کُنه،
تَختِ پادشاهی شی تا اَبَد پایَدار مُومَنه.
۱۵چوب زَدو و سرزنِش، حِکمت ره دَ بار میره،
مگم باچِه بےجِلَو آبِه خُو ره شرمِنده مُونه.
۱۶وختِیکه تعدادِ آدمای بَدکار کَلو شُنه گُناه غَدر مُوشه،
مگم آدمای نیک نابُودی ازوا ره دَ چِیم خُو مِینگره.
۱۷بچکِیچای خُو ره تَربیه-و-اِصلاح کُو تاکه باعِثِ آرامِش تُو شُنه
و دَ جان تُو خوشی-و-لِذَت بَیره.
۱۸دَ جایی که پَیغامِ خُدا نِییه، مردُم بےراه مُوشه،
مگم نیک دَ بَختِ کسی که احکامِ خُدا ره پُوره کُنه.
۱۹خِدمتگار تنها دَ نصِیحَت اِصلاح نَمُوشه،
اگرچِه تورای تُو ره مُوفامه، مگم از اَید تُو نَمُوشه.
۲۰امُو آدم ره مِینگری که دَ عجَله جواب مِیدیه؟
نِسبَت دَ امزُو آدم بَلدِه آدمِ بےعقل اُمِید کَلوتَر اَسته.
۲۱کسی که نوکر خُو ره از ریزَگی دَ ناز پروَرِش مُونه،
اُو دَ آخِرِکار بَلدِه بادار خُو کوٹیو جور مُوشه.
۲۲آدمِ بَدقار جنجال پَیدا مُونه
و آدمِ تُند خُوی باعِثِ گُناه های کَلو مُوشه.
۲۳کِبر-و-غرُورِ اِنسان اُو ره دَ زمی مِیزَنه،
لیکِن فروتنی اِنسان باعِثِ سربِلندی شی مُوشه.
۲۴کسی که قد دُز شرِیگ اَسته، اُو دُشمونِ جانِ خود خُو یَه،
چراکه اُو دَ محکمه قَسم دَده مُوشه، مگم راستی ره اِقرار نَمُوکُنه.
۲۵کسی که از اِنسان ترس مُوخوره، دَ دام گِرِفتار مُوشه،
لیکِن آدمی که دَ خُداوند تَوَکُل کُنه محفُوظ مُومَنه.
۲۶غَدر مردُم از حاکِم اِنتِظارِ لُطف-و-مِهربانی ره دَره،
لیکِن قضاوَت-و-اِنصاف دَ سرِ اِنسان فقط از طرفِ خُداوند اَسته.
۲۷آدمِ نیک از بَدکارا نَفرَت دَره،
و بَدکارا از آدمِ نیک.