۱اَی خُداوند، چرا دُور ایسته شُدے؟
چرا دَ غَیتِ مُشکِلات-و-سختی مه خود ره تاشه مُونی؟
۲دَ کِبر-و-غرُورِ آدمِ شرِیر آدمِ غرِیب-و-بیچاره دَر مِیگِیره؛
بیل که اُو دَ نَقشه های گِرِفتار شُنه که خود شی کشِیده؛
۳چُون شرِیرو دَ بَلِه خاهِشاتِ نَفس خُو اِفتخار مُونه
و طمعکارا خُداوند ره لعنت و تَوهِین مُونه.
۴آدمِ شرِیر قد کِبر-و-غرُور مُوگیه:
”خُدا بازخاست نَمُوکُنه.“
تمامِ فِکر های شی امی اَسته که خُدا وجُود نَدره.
۵راه-و-رَوِشِ ازُو همیشه کامیاب اَسته،
مگم قضاوَت های ازتُو بِلندتَر از فِکرِ ازُو یَه؛
اُو دَ بَلِه تمامِ دُشمَنای خُو رِیشخَندی مُونه.
۶اُو دَ دِل خُو مُوگیه: ”ما هرگِز تکان نَمُوخورُم،
نسل اَندر نسل دُچارِ بَلا-و-بَدی نَمُوشُم.“
۷دانِ ازُو پُر از لعنت و فریب و خُشُونَت اَسته،
دَ زیرِ زِبون شی ظُلم و شرارَت جای دَره.
۸اُو دَ آغِیلا دَ کمِین مِیشِینه
و دَ جای های تاشه آدمای بےگُناه ره مُوکُشه،
چِیمای شی دَ گیتِه آدمای بیچاره اَسته.
۹اُو دَ یگ جای تاشه دَ کمِین مِیشِینه،
رقمی که شیر دَ یگ گوشه دَ کمِین مِیشِینه؛
اُو دَ کمِین مِیشِینه تا آدمِ غرِیب-و-بیچاره ره دَ چنگ بیره؛
اُو آدمِ غرِیب-و-بیچاره ره دَ چنگ میره و دَ دام خُو مِیندَزه.
۱۰ آدمِ غرِیب-و-بیچاره سرکوب و پایمال مُوشه،
و دَ زیرِ قُدرتِ ازُو موفته.
۱۱ آدمِ شرِیر دَ دِل خُو مُوگیه: ”خُدا پُرمُشت کده،
اُو رُوی خُو ره پوشَنده و کارای مَره هرگِز نَمِینگره.“
۱۲اَی خُداوند، باله شُو! اَی خُدا، دِست خُو ره باله کُو!
آدمای غرِیب-و-بیچاره ره پُرمُشت نَکُو!
۱۳چرا آدمِ شرِیر خُدا ره تَوهِین کُنه
و دَ دِل خُو بُگیه: ”اُو از مه بازخاست نَمُونه“؟
۱۴مگم تُو مِینگری! دَ حقِیقت مُصِیبت و غَم دَ زیرِ نظر تُو اَسته
تا دَز شی رَسِیدَگی کُنی.
آدمِ غرِیب-و-بیچاره خود ره دَز تُو مِیسپاره،
مَدَدگارِ یَتِیما، تُو اَستی.
۱۵بازُوی آدمِ شرِیر و بَدکار ره مَیده کُو،
شرارَت شی ره ازُو بازخاست کُو
تا وختِیکه دِیگه هیچ شرارَت پَیدا نَشُنه.
۱۶خُداوند تا اَبَداُلاباد پادشاه اَسته؛
مِلَّت های بےخُدا از سرزمِین شی نابُود مُوشه.
۱۷اَی خُداوند، تُو آرزوی آدمای عاجِز-و-بیچاره ره پُوره مُونی،
تُو دِل های ازوا ره قَوی مُونی
تُو گوش خُو ره طرفِ ازوا مُتَوَجِه مُونی
۱۸تا دَ حقِ یَتِیما و مظلُوما اِنصاف کنی
تاکه اِنسانِ خاکی دِیگه باعِثِ ترس-و-وَحشَت نَشُنه.