۱ما دَ خُداوند پناه مِیگِیرُم.
چرا دَز مه مُوگِید:
”رقمِ مُرغَک اَلّی سُون کوه دُوتا کُو،
۲چُون اونه، شرِیرو کَمون خُو ره خَم دَده
و تِیر ره دَ تِیرکَش ایشته
تا دَ ترِیکی سُون آدمای دِل راست ایله بِدیه.
۳اگه بُنیاد ها بیرو شُده،
آدمِ عادِل چِیزخیل کده مِیتَنه؟“
۴خُداوند دَ خانِه مُقَدَّس خُو اَسته؛
تَختِ خُداوند دَ عالمِ باله یَه.
چِیمای ازُو توخ مُونه،
کِرپَکای ازُو بَنی آدم ره آزمایش مُونه.
۵خُداوند آدمِ عادِل ره آزمایش مُونه،
مگم از آدمِ شرِیر و دوستدارِ ظُلم بَد مُوبره.
۶اُو دَ بَلِه شرِیرو قوغ های آتِش و گوگِرد مُوبارَنه
و بادهای سوزان نصِیبِ پیلِه ازوا مُوشه،
۷چُون خُداوند عادِل اَسته
و اعمالِ عادِلانه ره دوست دَره؛
آدمای دُرُستکار رُوی ازُو ره مِینگره.