۱اَی خُداوند، مَره از دِستِ آدمای شرِیر خلاصی بِدی
و مَره از شَرِ مردُمای ظالِم نِگاه کُو؛
۲از شَرِ کسای که دَ دِل های خُو دَ بارِه شرارَت فِکر مُونه
و تمامِ روز مردُم ره جنگ مِیندَزه.
۳اُونا زِبونای خُو ره رقمِ مار اَلّی تیز مُونه
و دَ زیرِ لَبای ازوا زارِ کَبچه‌مار اَسته. سِلاه.
۴اَی خُداوند، مَره از دِستِ آدمای بَدکار حِفظ کُو،
اَرے، از شَرِ مردُمای ظالِم
که بَلدِه لَخشَندونِ پایای مه نَقشه کشِیده، مَره نِگاه کُو.
۵آدمای کِبری-و-مغرُور بَلدِه مه دام ایشته؛
اُونا ریسپونای جال خُو ره اَوار کده
و دَ سرِ راهِ مه تَلَک شَنده. سِلاه.
۶ما دَ خُداوند مُوگیُم: ”تُو خُدای مه اَستی.
اَی خُداوند، آوازِ عُذر-و-زاری مَره بِشنَو.“
۷اَی خُداوند-خُدا، که قُوَتِ نِجات مه اَستی،
تُو سر مَره دَ روزِ جنگ پوشَندی.
۸اَی خُداوند، آرزو های آدمای شرِیر ره پُوره نَکُو
و نَیل که اُونا دَ نَقشه های شرِیرانِه خُو کامیاب شُنه؛
اگه نَه، خود ره کٹه کٹه مُونه.
۹کسای که مَره محاصِره کده،
بیل که سر های ازوا قد شرارَتِ لَبای ازوا پوشَنده شُنه.
۱۰بیل که قوغ های آتِش دَ سرِ ازوا بوفته.
بیل که اُونا دَ آتِش اَندخته شُنه، دَ چُقُوری ها،
و دِیگه باله شُده نَتَنه.
۱۱نَیل که آدمِ بَدگوی دَ رُوی زمی اُستوار شُنه؛
بیل که بَلا-و-بَدی، آدمِ ظالِم ره شِکار کده نابُود کُنه.
۱۲ما مِیدَنُم که خُداوند دَ دادِ مردُمای مُحتاج مِیرَسه
و دَ حقِ آدمای غرِیب اِنصاف مُونه.
۱۳یَقِیناً، آدمای عادِل نام تُو ره سِتایش مُونه
و دُرُستکارا دَ حُضُور تُو جای مِیگِیره.