۱خُداوند نُور و نِجات مه اَسته، از کِی بِتَرسُم؟
خُداوند پناهگاهِ جان مه اَسته، از کِی ترس دَشته بَشُم؟
۲وختی بدکارا دَ بَلِه مه مییه که گوشت مَره بُخوره،
امُو دُشمنا و مُخالِفای مه مِیلَخشه و موفته.
۳اگه یگ لشکر دَ ضِد مه خَیمه بِزَنه،
دَ دِل مه ترس پَیدا نَمُوشه؛
اگه جنگ ام دَ ضِد مه دَر بِگِیره،
باز ام ما مُطمئین اَستُم.
۴ما یگ چِیز ره از خُداوند طلب کدُم
که دَ پُشت شی مِیگردُم:
اُو اِی اَسته که دَ تمامِ روزای عُمر خُو
دَ خانِه خُداوند زِندگی کنُم،
تا نُوربَندی خُداوند ره توخ کنُم و دَ خانِه شی تَفَکُر کنُم.
۵چُون دَ روزِ بَلا-و-مُصِیبت،
اُو مَره دَ پناهگاهِ خُو تاشه مُونه؛
اُو مَره دَ زیرِ خَیمِه خُو پُوٹ مُوکُنه
و دَ بَلِه قاده، دَ جای بِلند قرار مِیدیه.
۶اوخته سر مه دَ بَلِه دُشمنای چاردَور مه
بِلند مُوشه،
و ما قد چِیغِ خوشی دَ خَیمِه ازُو قُربانی ها تقدِیم مُونُم
و سرُود خانده بَلدِه خُداوند ساز مِیزَنُم.
۷اَی خُداوند، آواز مَره بِشنَو، ما ناله-و-فریاد مُونُم،
دَ حق مه رحِیم بَش و دُعای مَره قبُول کُو.
۸دِل مه مُوگیه که رُوی ازتُو ره طلب کنُم.
اَی خُداوند، ما رُوی تُو ره طلب مُونُم.
۹رُوی خُو ره از مه تاشه نَکُو
و خِدمتگار خُو ره دَ غَیتِ غَضَب خُو از حُضُور خُو هَی نَکُو.
تُو مَدَدگار مه بُودے؛
مَره رَد نَکُو و ایله نَکُو،
اَی خُدای نِجات مه.
۱۰حتیٰ اگه آته و آبه مه مَره ایله کُنه،
ولے خُداوند مَره قبُول مُونه.
۱۱اَی خُداوند، راه-و-طرِیق خُو ره دَزمه تعلِیم بِدی
و بخاطرِ دُشمنای مه، مَره دَ راهِ اَوار هِدایت کُو.
۱۲مَره دَ خاستِ مُخالِفای مه تسلِیم نَکُو،
چراکه شاهِدای دروغی دَ ضِد مه باله شُده
و از دانِ ازوا ظُلم-و-خُشُونَت باد مُوشه.
۱۳ ما یقِین دَرُم که خُوبی خُداوند ره دَ عالمِ زِنده ها مِینگرُم.
۱۴چِیم دَ راهِ خُداوند بَش،
قَوی بَش و بیل که دِل تُو باجُراَت بَشه؛
اَرے، چِیم دَ راهِ خُداوند بَش.