۱امُو رقم که آھُو دَ جوی های آو شَوقِ کَلو دَره،
امُو رقم، اَی خُدا، جان مه دَ شِدَّت دَ شَوقِ ازتُو یَه.
۲جان مه تُشنِه خُدا اَسته، تُشنِه خُدای زِنده؛
چی وخت مِیتنُم بییُم و دَ حُضُورِ خُدا حاضِر شُنُم؟
۳آودِیده های مه شاو و روز خوراک مه اَسته،
چراکه تمامِ روز مردُم دَزمه مُوگیه: ”خُدای تُو کُجا یَه؟“
۴جان مه شِکنجه مُوشه،
وختِیکه اینی چِیزا ره دَ یاد خُو میرُم:
که چی رقم قد جماعت مورَفتُم
و اُونا ره دَ خانِه خُدا راهنُمایی مُوکدُم،
قد آوازِ خوشی و شُکرگُزاری
دَ پیشِ رُوی جمعیَتی که عِید مِیگِرِفت.
۵اَی جان مه، چرا رنجُور-و-افسُرده اَستی؟
چرا دَ وجُود مه پریشان اَستی؟
دَ خُدا اُمِید کُو،
چُون ما بسم اُو ره حمد-و-ثنا مُوگیُم،
امُو ره که نِجات از حُضُورِ ازُو مییه و خُدای مه اَسته.
۶جان مه دَ وجُود مه رنجُور-و-افسُرده یَه؛
امزی خاطر از سرزمِینِ اُردُن
و قُله های حِرمون، از کوهِ مِصعار
ما تُو ره یاد مُونُم.
۷یگ چُقُوری دِیگه چُقُوری ره کُوی مُونه،
دَ وسِیلِه صَدای شَرشَره های آو تُو؛
تمامِ جلپه ها و سیل های مُصِیبت تُو
از بَلِه مه تیر شُده.
۸دَ غَیتِ روز، خُداوند رَحمت خُو ره عطا مُونه
و دَ وختِ شاو، سرُودِ ازُو قد مه اَسته،
دَ عِنوانِ دُعا دَ پیشِ خُدای زِندگی مه.
۹دَ خُدا که قاده-و-پناهگاهِ مه اَسته مُوگُم:
”چرا مَره پُرمُشت کدے؟
چرا ما بخاطرِ ظُلمِ دُشمو
ماتَم کده بِگردُم؟“
۱۰وختِیکه دُشمنای مه مَره طعنه مِیدیه،
استُغونای مه جَو جَو مُوشه،
چُون تمامِ روز دَزمه مُوگه:
”خُدای تُو کُجا اَسته؟“
۱۱اَی جان مه، چرا رنجُور-و-افسُرده اَستی؟
چرا دَ وجُود مه پریشان اَستی؟
دَ خُدا اُمِید کُو،
چُون ما بسم اُو ره حمد-و-ثنا مُوگیُم،
امُو ره که نِجات دِهِندِه جان مه و خُدای مه اَسته.