۱اَی خُدا، دَ داد مه بِرَس
و از حق مه دَ برابرِ قَومِ بےخُدا دِفاع کُو؛
مَره از چنگِ مردُمای مکار و بےاِنصاف خلاص کُو.
۲چُون تُو خُدا اَستی، پناهگاهِ مه.
چرا مَره از حُضُور خُو راندی؟
چرا بخاطرِ ظُلمِ دُشمو ماتَم کده بِگردُم؟
۳نُور و حقِیقت خُو ره رَیی کُو تا مَره ھِدایَت کُنه،
بیل که اُونا مَره دَ کوهِ مُقَدَّس تُو و دَ جای بُود-و-باش تُو بُبره.
۴اوخته ما دَ قُربانگاهِ خُدا مورُم،
دَ پیشِ خُدای که مَنبِع خوشی و خوشحالی مه اَسته.
اَی خُدا، خُدای مه،
ما تُو ره قد بَربط سِتایش مُونُم.
۵اَی جان مه، چرا رنجُور-و-افسُرده اَستی؟
چرا دَ وجُود مه پریشان اَستی؟
دَ خُدا اُمِید کُو،
چُون ما بسم اُو ره حمد-و-ثنا مُوگیُم،
امُو ره که نِجات دِهِندِه جان مه و خُدای مه اَسته.