۱دِل مه دَ وسِیلِه کلامِ نُوربَند دَ تَپِش اَمَده؛
ما شعر خُو ره دَ وَصفِ پادشاه مُوگیُم؛
زِبون مه مِثلِ قَلمِ یگ نوِیسِندِه لایق آماده یَه.
۲تُو دَ مینکلِ بَنی آدم نُوربَندتَرِین اَستی
و از لبای تُو فَیض مُوباره؛
امزی خاطر، خُدا تُو ره بَلدِه همیشه بَرکت دَده.
۳اَی مردِ قَوی، شمشیر خُو ره دَ کمر خُو بسته کُو
که شان و شَوکت تُو اَسته.
۴قد شَوکت-و-جلال خُو پیروزمَندانه پیش بورُو،
دَ بَلِه راستی، فروتنی و عدالت سوار شُو؛
دِستِ راست تُو بَلدِه تُو کارای باهَیبَت یاد بِدیه.
۵تِیرھای تُو تیز اَسته؛
مِلَّت ها دَ تَی پای تُو موفته؛
تِیر ها دَ دِلِ دُشمنای پادشاه دَر مییه.
۶اَی مَسَح شُدِه خُدا، تَخت تُو تا اَبَداُلاباد برقرار مُومنه؛
تَیاقِ پادشاهی تُو تَیاقِ عدالت-و-اِنصاف اَسته.
۷تُو عدالت ره دوست دَری و از شرارَت بَد مُوبری؛
امزی خاطر خُدا، خُدای تُو، تُو ره قد روغونِ خوشی
کَلوتَر از رفِیقای تُو مَسَح کده.
۸کالاهای تُو پگ شی دَ وسِیلِه مُر و عود و سَلِیخه خوشبُوی شُده.
از قصر های که تَوَسُطِ عاج تُو ره خوش مُونه.
۹دُخترونِ پادشایو دَ مینکلِ خاتُونوی باشرَف-و-باعِزّت تُو اَسته؛
دَ دِست راست تُو، مَلِکه قد طِلّای اوفِیری مُزَیَن شُده ایسته یَه.
۱۰اَی دُختر، بِشنَو و بِنگر و خُوب گوش بِگِیر:
قَوم خُو ره و خانِه آتِه خُو ره پُرمُشت کُو،
۱۱تا پادشاه گِرِفتارِ نُوربَندی تُو شُنه.
ازی که اُو بادار تُو اَسته، خود ره دَ برابر شی خَم کُو.
۱۲مردُمِ صُور قد سَوغات خُو مییه،
و آدمای ثُروَتمَندِ قَوم رِضامَندی ازتُو ره طلب مُونه.
۱۳دُخترِ پادشاه کامِلاً باشِکوه-و-نُوربَند دَ مَنِه اُتاق خُو اَسته
و کالای شی قد طِلّا دِست دوزی شُده.
۱۴قد کالای دِست دوزی شُدِه شی، اُو ره دَ پیشِ پادشاه میره،
شاه-بالا های شی که دُخترِ خانه اَسته و از پُشت ازُو مییه، ام دَ پیشِ پادشاه اَوُرده مُوشه؛
۱۵اُونا قد خوشی و خوشحالی اَوُرده مُوشه
و دَ قصرِ پادشاه دَر مییه.
۱۶ اَی پادشاه، باچه های تُو دَ جای بابه-کَلونای تُو تکیه مُونه؛
تُو اُونا ره دَ سراسرِ زمی حُکمرانا جور مُونی.
۱۷ما نام تُو ره دَ تمامِ نسل ھا مشهُور مُونُم؛
پس قَوم ها تا اَبَداُلاباد تُو ره تعرِیف-و-تَوصِیف مُونه.