۱خُدا پناهگاه و قُوَت مو اَسته،
مَدَدگاری که دَ مُشکِلات-و-سختی ھا همیشه حاضِر مُوشه.
۲پس مو ترس نَمُوخوری، حتیٰ اگه زمی دَ لَرزه بییه
و کوه ھا دَ مینکلِ دریاها تکان بُخوره،
۳حتیٰ اگه آوها غُرِش کده قف بُر کُنه
و کوه ھا از طُغیان شی شور بُخوره. سِلاه.
۴یگ دریاچه اَسته که جوی‌های شی دَ شارِ خُدا خوشی میره،
دَ جای بُود-و-باشِ مُقَدَّسِ حضرتِ اعلیٰ.
۵خُدا دَ مَنِه ازُو اَسته، پس اُو تکان نَمُوخوره؛
خُدا دَ غَیتِ روزواز شُدو دَ کومَکِ ازُو مییه.
۶مِلَّت ها دَ شورِش مییه و مَملَکَت ها سرنِگون مُوشه؛
خُدا آواز خُو ره بُر مُونه و زمی رقمِ مُوم آو مُوشه.
۷خُداوندِ لشکرها قد ازمو یَه،
خُدای یعقُوب پناهگاهِ مو اَسته. سِلاه.
۸بیِید کارای خُداوند ره توخ کُنِید،
بِنگرِید که اُو چی خرابی ھا ره دَ بَلِه زمی اَوُرده.
۹اُو جنگ ھا ره دَ سراسرِ زمی بَند مُونه؛
کَمونا ره مَیده کده نَیزه ھا ره ٹوٹه-و-پرچه مُونه
و گاڈی ھای جنگی ره دَ آتِش دَر مِیدیه.
۱۰ اُو مُوگیه: ”بس کُنِید و بِدَنِید که ما خُدا اَستُم:
مُتعال دَ مینکلِ مِلَّت ها
و مُتعال دَ سراسرِ زمی!“
۱۱خُداوندِ لشکرها قد ازمو یَه،
خُدای یعقُوب پناهگاهِ مو اَسته. سِلاه.